Αγαπητή Ευγενία,
Μου έκανε εντύπωση που στο τελευταίο debate των υποψηφίων για την Κομισιόν μπήκαν στο τραπέζι και θέματα που συνήθως δεν αξιολογούνται ως τόσο σοβαρά, όπως η οικονομική κρίση ή η κρίση στην Ουκρανία. Λέω για τα θρησκευτικά σύμβολα σε δημόσιους χώρους, την παραδοσιακή αμφίεση των γυναικών, τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Είναι από τις καλές στιγμές της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Με αφορμή αυτήν τη συζήτηση θέλω να κάνω ένα σχόλιο: Ποια είναι τα όρια του σεβασμού στην παράδοση; Μέχρι ποιου σημείου μπορεί να γίνουν ανεκτές πρακτικές και έθιμα, ιδιαίτερα εθνικών και θρησκευτικών μεταναστευτικών μειονοτήτων που μένουν στις ευρωπαϊκές χώρες; Βλέπεις, μαζί με τα μεταναστευτικά ρεύματα μεταφέρθηκαν και στην ήπειρό μας βαρβαρικά έθιμα όπως η κλειτοριδεκτομή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Μεγάλη Βρετανία, όπου τα θύματα της εκτομής των γεννητικών οργάνων των γυναικών αριθμούνται σε 66.000. Από το 2009 δε, έχουν νοσηλευθεί σε νοσοκομεία της Βρετανίας 4.000 κορίτσια και γυναίκες. Μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια σε όλο αυτό; Να παραβλέψουμε τις τραγωδίες γύρω από τον γάμο των ανηλίκων ή τα εγκλήματα τιμής;
Έπειτα έχουμε τις μπούργκες και τα συναφή καλύμματα της κεφαλής και του προσώπου. Συγγνώμη, είναι ανώδυνα όλα αυτά; Δεν είναι σύμβολο του απαρτχάιντ κατά των γυναικών, της κοινωνικής τους περιθωριοποίησης; Όταν σε ισλαμικές χώρες η δυτική αμφίεση είναι λόγος επίθεσης κατά της σωματικής ακεραιότητας των γυναικών, δεν φαίνεται η εμμονή στην παράδοση να είναι τόσο αθώα. Και όταν οι γυναίκες στις ισλαμικές χώρες δίνουν τον αγώνα τους για να απαλλαγούν από τα δεσμά τους, εμείς θα δεχθούμε τα ιστορικά κατάλοιπα του αναχρονισμού; Δεν είναι από ευρωκεντρισμό που υποστηρίζουμε αυτές τις θέσεις. Υπάρχει μια κόκκινη γραμμή, πέρα από την οποία η παράδοση βλάπτει τα θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών.
Να το πούμε για πολλοστή φορά: Οι παραδόσεις, τα έθιμα, οι ιστορικές ιδιομορφίες είναι ανεκτές εφόσον δεν παραβλάπτουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλιώς, είναι απέναντί μας. Και υπάρχει και το άλλο. Όσο συντηρούνται αυτά τα φαινόμενα στην ευρωπαϊκή ήπειρο υπάρχει κίνδυνος να κατέβει και η στάθμη των ευρωπαϊκών κατακτήσεων στον τομέα της ισότητας. Δεν είναι απλά τα ζητήματα αυτά.
Αυτές τις σημαδιακές μέρες είδαμε και ακούσαμε πολλά. Δεν είναι η ώρα της ανάλυσης και του απολογισμού. Όμως μετά τις εκλογές πρέπει να ανοίξουμε και να συντηρήσουμε έναν κοινωνικό διάλογο. Να επισημάνουμε τα νέα στοιχεία της πραγματικότητας, να ζυγίσουμε πού βρισκόμαστε και από την άποψη της ισότητας των φύλων. Αλλά δεν αρκεί να σταθούμε μόνο στο έδαφος της χώρας. Πολλά πράγματα θα κριθούν στο ευρωπαϊκό πεδίο. Αν έχουμε καλά αποτελέσματα και ηττηθούν οι δυνάμεις της συντήρησης και της αντίδρασης, υπάρχει προοπτική να συνεχιστεί με επιτυχία η προσπάθεια για την ίση συμμετοχή των φύλων στα πολιτικά πράγματα και τη δημόσια ζωή. Αλλιώς θα δυσκολευτούμε πολύ, χωρίς να σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε τον αγώνα. Ο αγώνας είναι η αρχή και όχι το τέλος. Είναι η προϋπόθεση για προοδευτικές λύσεις στα προβλήματα του κόσμου. Αυτό είναι το μέγα δίδαγμα που οι παλαιότερες γενιές μάς εμπιστεύθηκαν!
Τελευταίο, μα όχι σε σημασία: Το Ποτάμι μπήκε κι αυτό στον χορό των σεξιστικών επιθέσεων της τελευταίας περιόδου. Εύγε!
