Αγαπητή Ευγενία,
Η Εβδομάδα των Παθών καταλήγει πάντα στην Ανάσταση. Το χαρμόσυνο αναστάσιμο μήνυμα διαλύει το έρεβος του θανάτου. Τη θλίψη και το πένθος διαδέχονται η χαρά και η αισιοδοξία. Δυστυχώς, δεν φαίνεται το αίσιο, αναστάσιμο τέλος για τα πολύχρονα πάθη του λαού. Η Μεγάλη Παρασκευή κατασκήνωσε στις ζωές των πολιτών της χώρας, σκορπίζοντας άφατη θλίψη και πόνο, μεταβάλλοντας την ολόφωτη χώρα σε ένα γκρίζο τοπίο.
Πρόκειται για κάτι το αφύσικο, ασφαλώς. Όλα τα βάσανα έχουν ένα τέλος ή τουλάχιστον κυοφορούν την επί τα βελτίω αλλαγή. Σε τούτη εδώ την περίπτωση, όμως, δεν φαίνονται σημάδια ελπιδοφόρα στον ορίζοντα. Ο φόβος είναι η μόνη κυρίαρχη κατάσταση και ο κλειστός ορίζοντας η βεβαιότητα.
Θα το αφήσουμε έτσι το πράγμα; Θα αφήσουμε να παρασυρθούμε στη δίνη της μοιρολατρίας, όχι ζώντας αλλά επιβιώνοντας μέρα με τη μέρα; Θα θρηνούμε πάνω στα ερείπια, ιστορώντας τα δεινά, διαπιστώνοντας τα αδιέξοδα; Ή θα κινηθούμε δραστήρια για να ανοίξουμε δρόμο στο οξυγόνο, στη ζωή, την αξιοπρέπεια; Βλέπεις εμείς δεν έχουμε να ελπίζουμε στην εξ ύψους σωτηρία. Δεν υπάρχει για μας ο αμνός του Θεού για να θυσιαστεί και να εξευμενίσει τις Ερινύες. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε στο θαύμα, στον από μηχανής θεό.
Εμείς αλλού πρέπει να αναζητήσουμε την οδό της σωτηρίας. Στις κοινές προσπάθειες όλων, ή τουλάχιστον των περισσότερων. Καθένας και καθεμιά από μας είναι λίγος-λίγη για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη λαίλαπα. Όμως η συσπείρωση και η συνεργασία για τον κοινό στόχο μπορεί να συγκεντρώσει τεράστια δύναμη, ικανή να κλονίσει συθέμελα το κάστρο της ανομίας και της εκμετάλλευσης. Εκεί μπορεί να δημιουργηθεί το θαύμα, το συλλογικό θαύμα.
Είναι μία δύσκολη υπόθεση αυτή, δεν υπάρχει αμφιβολία. Πρέπει να οικοδομηθούν χιλιάδες γεφύρια πάνω από τη θρυμματισμένη κοινωνία, από τα αμέτρητα μικροσυμφέροντα και τους εγωισμούς, πάνω από τον δισταγμό, τη μοιρολατρική διάθεση, τη στάση «δεν γίνεται τίποτα». Θέλει οργάνωση, υπομονή και επιμονή. Είναι μια υπόθεση που δεν υπηρετείται μόνο με θεαματικές κινήσεις, επικοινωνιακού χαρακτήρα. Είναι δουλειά συστηματική, αφανής, που κτίζεται πετραδάκι - πετραδάκι και στη διαμόρφωσή της διαμορφώνει και στάση και αγωνιστικό ήθος στους συμμετέχοντες-ουσες. Διαπαιδαγωγεί.
Από πού να αρχίσεις; Από τις δυνάμεις και τις προσωπικότητες που είναι ήδη πεπεισμένες και έτοιμες να ακολουθήσουν αυτό το ανηφορικό μονοπάτι. Σε αυτές ανήκει η πρωτοβουλία. Αυτές οι δυνάμεις, που δεν είναι ευκαταφρόνητες, να δουλέψουν με τους πολίτες, άνδρες και γυναίκες. Να στρέψουν τις διαθέσεις σε αγωνιστική κατεύθυνση. Συμφωνώ, ότι στη συνένωση του λαού και τη δημιουργία συναίνεσης μπορούν να συμβάλουν αποφασιστικά οι γυναίκες. Έχουν μάθει από την ίδια τους τη βιοτική εμπειρία να συμβιβάζουν, να ενώνουν, να πείθουν αντί να.. ξιφομαχούν.
Χρειάζεται να επιστρέψει σιγά - σιγά η απολεσθείσα αυτοπεποίθηση, να γίνει η σύνδεση με τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του τόπου, που αφθονούν στην πρόσφατη και αρχαιότερη ιστορία μας. Κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες οι Έλληνες και οι Ελληνίδες δεν σκέφτονταν την παραίτηση, αντιπάλευαν το κακό, όπως τη ναζιστική επίθεση, τον φασισμό, την πείνα, τον πόλεμο. ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΝ!
Ένα τέτοιο κλίμα είναι και τώρα απαραίτητο. Και αυτό είναι συνώνυμο της μεγάλης πολιτικής και των εμπνευσμένων κινήσεων που αυτή υπαγορεύει. Εμπρός, ας μη χάνουμε άλλο χρόνο!
