Ελάχιστες μέρες πριν τις κάλπες αποδομείται ο μύθος των ακομμάτιστων εκλογών που αφορούν τη σημασία των εκλεγμένων σε τοπικό επίπεδο. Και αυτό γιατί οι υποψήφιοι ακόμα και αν δεν κατεβαίνουν με τη στήριξη κομμάτων, έχουν πολιτική ταυτότητα που τους ακολουθεί, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Ο πολιτικαντισμός των διαφόρων υποψηφίων είναι πιο φανερός από ποτέ όταν πρόκειται για ανθρώπους με συγκεκριμένο πολιτικό παρελθόν, οι οποίοι προσπαθούν να μπερδέψουν τους ψηφοφόρους με φράσεις όπως "Οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι εθνικές'' ή "στην Αυτοδιοίκηση δεν ψηφίζουμε κόμματα, αλλά πρόσωπα''. Η βασική διερώτηση είναι ''ποια είναι αυτά τα πρόσωπα και κατά πόσο εφάπτονται στις κυρίαρχες πολιτικές''. Γιατί ως επι το πλείστον αυτοί οι οποίοι "ντρέπονται'' στα φανερά για το πολιτικό τους παρελθόν είναι αυτοί που επί 45 χρόνια κυριαρχούν σε εθνικό και σε τοπικό επίπεδο δημιουργώντας όλα αυτά τα οποίοι οι ίδιοι σαν μωρές παρθένες τώρα καταδικάζουν.
Εδώ αυτό που πρέπει να διακρίνουμε είναι το μίγμα της πολιτικής που κάθε υποψήφιος φέρει από πίσω του. Άνθρωποι όπως ο νυν δήμαρχος Αθήνας κύριος Καμίνης, που επί μια ολόκληρη θητεία δεν έλυσε κανένα πρόβλημα στην πόλη και το μόνο που έχουν οι πολίτες να θυμούνται είναι οι εμφανίσεις του στις φιέστες. Το ίδιο και με τον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης κύριο Μπουτάρη, που παρ' όλα τα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν την πόλη το μόνο που έχει να επιδείξει είναι η ολοκλήρωση της νέας παραλίας, που ουσιαστικά δεν χρεώνεται στον ίδιο αφού είχε ξεκινήσει πριν από την εκλογή του. Αυτές είναι μόνο δύο περιπτώσεις από τις εκατοντάδες που υπάρχουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό που καθορίζει την πολιτική σε τοπικό επίπεδο είναι το ίδιο με αυτό που την καθορίζει και μέσα στο Κοινοβούλιο. Η ''θέση'' δηλαδή που παίρνει το κάθε κόμμα απέναντι στα καθημερινά προβλήματα του πολίτη. Και αυτή η θέση μπορεί να είναι μόνο πολιτική.
Όλα αυτά τα χρόνια ένα από τα ζητήματα που έχουν ανακύψει σχετικά με τους κυβερνώντες είναι το πώς δημιουργήσαν μια α-πολιτική γενιά η οποία σαν πολιτική θέση έχει τη μη άσκηση πολιτικής ιδωμένη πια σαν ιδεολογία. Αυτό δεν αφορά μόνο τους νέους που γαλουχήθηκαν με τη λογική του "όλοι είναι ίδιοι'', αλλά και τους μεγαλύτερους οι οποίοι πολλοί από αυτούς ήταν "ενεργοί'' μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια και τώρα πια δεν θέλουν να ακούνε για κόμματα και άσκηση πολιτικής. Όπως πολλά χρόνια πριν από την κρίση ήταν της μόδας η συζήτηση για πολιτική, έτσι τώρα υπάρχει μία αντιστροφή του κλίματος, η οποία παράγει όμως τα ίδια αποτελέσματα, αφαιρώντας την ευκαιρία για μια αλλαγή στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της Αριστεράς είναι η αδιαφορία και η αποχή από την ψήφο και ταυτόχρονα είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος της δικομματικής σε αυτή τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Μία ήττα της συγκυβέρνησης σε τοπικό επίπεδο μπορεί να γίνει το έναυσμα της ανατροπής και σε εθνικό επίπεδο ξηλώνοντας το πουλόβερ της περιβόητης σταθερότητας. Από την άλλη ήττα της Αριστεράς σε μεγάλους δήμους και περιφέρειες μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη στην άσκηση κεντρικής εξουσίας από μια μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το μεγαλύτερο όπλο μας τη συγκεκριμένη στιγμή είναι η ψήφος μας και δεν δικαιούμαστε να λέμε ότι δεν ξέρουμε και να κλείνουμε τα μάτια σε αυτή την ιστορική στιγμή. Αυτές οι εκλογές είναι ένα τραίνο, αν το αφήσουμε να περάσει είναι αμφίβολο αν θα μας δοθεί ξανά η ευκαιρία να επιβιβαστούμε.
* Ο Χάρης Μεσηνιώτης είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη Θεσσαλονίκη - Ανοιχτή Πόλη
