Αγαπητή Ευγενία,
Τρία πράγματα ξεχωρίζω στη στάση των εκπροσώπων του πολιτικού-μιντιακού κατεστημένου εν όψει εκλογών: Το πρώτο έχει να κάνει με την προώθηση των δικών τους ανθρώπων ή τουλάχιστον αυτών που δεν αποτελούν απειλή για τα συμφέροντά τους. Το δεύτερο είναι η σκανδαλώδης υποστήριξη σε καινοφανή σχήματα, που μπορούν να αποτελέσουν αυριανά στηρίγματά τους. Το τρίτο αφορά την ευθεία ανάμειξη παραγόντων της οικονομικής ολιγαρχίας στην πολιτική. Στόχος: ο έλεγχος των εξελίξεων! Υπολόγισε στα παραπάνω και την αμέριστη συμβολή του παρακράτους...
Έτσι, λοιπόν, εννοούν την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού και της πολιτικής. Λένε «τόπο στα νιάτα», αρκεί αυτό να μην είναι βλαπτικό για τα κέρδη τους. Αρκεί οι νέοι και οι νέες να είναι πειθήνια όργανα των βουλήσεων της άρχουσας τάξης. Και συχνά πίσω από τους ύμνους στη νεολαία και τη ρητορική της ανανέωσης σπρώχνουν στην επιφάνεια απολίτικες λύσεις και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες.
Τόση σημασία, λοιπόν, έχουν οι εκλογές που έρχονται σε όλα τα επίπεδα; Έχουν. Τα κόμματα στρέφουν την προσοχή τους στις ευρωεκλογές, απ' όπου αναμένουν να εξαχθούν τα πολιτικά συμπεράσματα για την επιρροή τους και για τον συσχετισμό των δυνάμεων. Όμως και οι δημοτικές - περιφερειακές δεν είναι μικρότερης σημασίας, ιδίως για τα συμφέροντα και τις ανάγκες των πολιτών. Στη σημερινή βαθύτατη κρίση, την ήττα της εργατικής τάξης και την προλεταριοποίηση της μεσαίας τάξης, οι δήμοι αναδεικνύονται σε αποκούμπι μέσα στην απελπισία των ανθρώπων. Η αντιμετώπιση αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης είναι πλέον προγραμματική προτεραιότητα της δημοτικής πολιτικής.
Ανοίγω παρένθεση: προχθές άκουσα σε εκπομπή υποψήφιο που χρημάτισε δήμαρχος για αρκετό χρόνο να λέει κάτι που εγώ έλεγα στις συναντήσεις με δημοτικούς παράγοντες δεκαπέντε χρόνια πριν. Ότι οι δημοκρατικοί δήμαρχοι που ανήκαν η αναφέρονταν στην Αριστερά θα έπρεπε να μετατοπίσουν τον άξονα της πολιτικής τους από το μπετόν στην κοινωνική πολιτική. Αυτό θα έκανε τη διαφορά και θα αποτελούσε χαρακτηριστικό αριστερής δημοτικής πολιτικής. Σ' εκείνες τις συνθήκες, σκέψεις σαν αυτή ακούγονταν παράταιρες. Και έπρεπε να έρθει η σημερινή δοκιμασία για να υπεραμύνονται οι υποψήφιοι της ανάγκης για κοινωνικό έργο, για στήριξη των ευάλωτων κατηγοριών των δημοτών.
Δεν ήταν αποτέλεσμα προσωπικής σοφίας αυτή η θέση. Υπήρχε φεμινιστική επεξεργασία γύρω από αυτά τα ζητήματα. Η σκέψη των γυναικών, ευάριθμων τότε στην Αυτοδιοίκηση, περισσότερων κατά πολύ σήμερα, είναι στραμμένη στις υποδομές διευκόλυνσης της οικογένειας, στη βοήθεια προς τον δημότη και τη δημότισσα. Όμως η κυρίαρχη αντίληψη υποτιμά αυτά τα θέματα κατατάσσοντάς τα στα «κοινωνικά». Δεν τα θεωρεί ακραιφνώς πολιτικά. Νά, όμως, που ήρθε η ώρα να αναβαθμιστούν και γίνουν ζητήματα προτεραιότητας.
Επειδή ακριβώς τα «κοινωνικά» θεωρούνταν ήσσονος σημασίας, τα αναλάμβαναν οι αιρετές γυναίκες στον καταμερισμό των αρμοδιοτήτων του δήμου. Και όντως έκαναν καλή δουλειά. Τώρα οι αιρετές, αλλά και οι εθελόντριες, είναι περιζήτητες για την αντιμετώπιση των ανθρωπιστικών αναγκών των δημοτών-ισσών. Λογάριασε πόσες μαγειρεύουν και σερβίρουν, πόσες στέκονται δίπλα στον ταλαιπωρημένο πολίτη. Πραγματική ευλογία.
Αυτές οι κοινωνικά ωφέλιμες και δημιουργικές δυνάμεις πρέπει να κερδίσουν!
