Κουστούμια (και ταγεράκια), πουκάμισα (και τοπάκια), γραβάτες (και άλλα αξεσουάρ), εσώρουχα, κάλτσες, χαρτιά, στικάκια και πονηροί υπολογιστές, καιρός είναι να μαζεύονται σιγά-σιγά. Να μπαίνουν σε βαλίτσες, πακέτα και κιβώτια, να είναι έτοιμα προς μετακόμιση. Από το Μαξίμου. Προς όποια κατεύθυνση επιθυμούν οι κάτοχοί τους. Στο σπίτι τους, στο (προσωπικό) γραφείο τους, στο εξωτερικό, όπου θέλουν.
Οι διαθέσεις του κόσμου απέναντι στους διώκτες του αγορομανείς του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Αθήνας πλησιάζει στο κόκκινο. Ποτέ, από τις παραμονές των δύο παγκόσμιων πολέμων ή τις προεπαναστατικές περιόδους του 18ου, 19ου και 20ου αιώνα, κανένας ευρωπαϊκός λαός δεν ένιωσε τέτοιον κατατρεγμό σαν κι αυτόν που ζει σήμερα ο ελληνικός. Ποτέ, δεν έφτασε σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης ο άνθρωπος, να ικετεύει και να διακινδυνεύει τη σωματική του ακεραιότητα σε μια λαϊκή αγορά για μια σακούλα με ζαρζαβατικά, ένα κομμάτι φτηνό κρέας στην κρεαταγορά στις κατά περιόδους δωρεάν διανομής κρέατος, ένα κουτί ασπιρίνες στα φαρμακεία… Ποτέ, σε καιρό ειρήνης, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή δεν κόστιζε τόσο φτηνά, όσο στην Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου. Μα και ποτέ, κανείς πολιτικός ηγέτης δεν είχε να τάξει τα ακόμα χειρότερα και ευτελέστερα για τον τόπο του, σαν και αυτά που απεργάζεται-και ομολογεί ότι τα δρομολογεί από τώρα-η σημερινή κυβέρνηση για την επόμενη της 25ης Μαΐου ημέρα.
Το παν είναι η αγκαλιά της Μέρκελ, διακηρύσσει ο υπουργός Οικονομικών όταν δηλώνει την υπέρ του νεογερμανικού (όπως κατάντησαν το ευρώ) νομίσματος και μεγαλομανίας της καγκελαρίου πίστη. Υπέρ βωμών και εστιών είναι ο αγώνας, απαντά ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος τρέμει από θυμό βλέποντας τους συμπολίτες του να τσαλαπατούν οι ίδιοι την αξιοπρέπειά τους, για να εξασφαλίσουν τριών ημερών σαλατικά. Ναι, στα «ιερά και όσια» του Γιάννη Στουρνάρα μπορεί να συμπεριλαμβάνεται ένα νόμισμα, όμως για όλους τους άλλους «ιερά και όσια είναι ο Άνθρωπος, η ύπαρξή του, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Ανεξαρτησία», όπως υπενθυμίζει ο Μ. Γλέζος.
Για τους κυβερνητικούς υπηρέτες των Γερμανών νεοαποικιοκρατών το παν-όπως προκύπτει από το περίφημο «μεσοπρόθεσμο» και προάγγελο ενός τρίτου μνημονίου-είναι η εξοικονόμηση μερικών ακόμα δισεκατομμυρίων ευρώ από τις κοινωνικές δαπάνες: Την υγεία (όχι του Άδωνη Γεωργιάδη, αλλά τη δικιά μας και των παιδιών μας), την παιδεία (όχι των κολεγιοπαίδων του Αντώνη Σαμαρά, αλλά των δικών μας στα δημόσια σχολειά), την εργασία (όχι των καλοπληρωμένων τραπεζικών στελεχών, αλλά των απασχολουμένων στη ζώνη των 300-400 ευρώ ή των απελπισμένων ανέργων), και ο,τι ακόμα έχει απομείνει από αυτά που έχουμε πληρώσει και περιμέναμε την ανταπόδοση ισοδύναμων υπηρεσιών.
Τέτοιου είδους «τοπικούς κυβερνήτες» αποικίας δεν έχει ανάγκη ο τόπος, δεν έχει ανάγκη ο ελληνικός λαός, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι «τοπικός πληθυσμός». Και είναι διατεθειμένος να το δείξει και στις κάλπες. Γι' αυτό, οι εκλεκτοί της «Μητρόπολης» ας ετοιμάζονται, ετοιμάζοντας τα πράγματά τους. Για το σπίτι. Ή το προσωπικό γραφείο τους. Γιατί ούτε στα κομματικά γραφεία δεν τους θέλουν πια, και έχουν κινηθεί οι διαδικασίες αντικατάστασης…
