Με κορυφαίο παράδειγμα την υποψηφιότητα Μώραλη για τον Δήμο Πειραιά, οικονομικά συμφέροντα και στελέχη μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων διεκδικούν την ψήφο και την εκλογή σε δήμους της χώρας.
Τι ζήλεψαν οι Μαρινάκης και Κόκκαλης και ανάμεσα στις επαγγελματικές τους ασχολίες από το Λονδίνο, τη Ν. Υόρκη και την Αθήνα, και καταθέτουν υποψηφιότητα ως δημοτικοί σύμβουλοι στον Πειραιά, που γι' αυτούς είναι μόνο τόπος έδρας της επιχείρησής τους -ούτε καν τόπος που ζει η οικογένειά τους. Τι επιδιώκουν;
Εν αρχή είναι η οικονομική κρίση και η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης που την ακολούθησε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από τη μία τα παραδοσιακά αστικά κόμματα της Δεξιάς και του Κέντρου να μην μπορούν να πείσουν τους πολίτες και επομένως να μην μπορούν να επιτελέσουν τον ρόλο της εκπροσώπησης των οικονομικών ελίτ που τους είχε ανατεθεί μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο -και όχι μόνο στη χώρα μας.
Από την άλλη, και λόγω της κρίσης χρέους των κρατών και της συρρίκνωσης της αγοράς των κρατικών ομολόγων, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί όμιλοι βλέπουν τα κεφάλαιά τους στάσιμα, με κίνδυνο τον εκφυλισμό τους. Γι' αυτό θεωρούν την ανάγκη πολιτικής παρέμβασης επιτακτική, για να αλλάξει υπέρ τους το οικονομικό πρότυπο. Ο στόχος τους είναι τώρα, που τα κρατικά ή με την εγγύηση του κράτους ομόλογα δεν αποτελούν κερδοφόρα και σίγουρη επένδυση, να αγοράσουν τις υπηρεσίες του κράτους και να εκμεταλλευτούν μέσω αγοράς ή παραχώρησης τη δημόσια περιουσία και γη. Στο στόχαστρό τους είναι η ενέργεια, το νερό, η διαχείριση των απορριμμάτων, οι συγκοινωνίες, ο χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός εις βάρος της προστασίας της κοινοχρησίας του δημόσιου χώρου. Όλα αυτά βέβαια σε βάρος της ποιότητας ζωής των πολιτών, που με την απειλή ανεργίας ή μερικής απώλειας εισοδήματος προσπαθούν να υποτάξουν στις κερδοσκοπικές τους ορέξεις. Αυτούς τους στόχους, λόγω της πολιτικής κρίσης, δεν μπορούν να επιτελέσουν οι παραδοσιακές εκπροσωπήσεις, αναγκάζοντας αυτά τα ίδια οικονομικά συμφέροντα να βγουν μπροστά με τα στελέχη τους.
Με σύνθημα το «όλοι μαζί για το καλό του τόπου» και με όπλο την κατοχή συγκροτημάτων ενημέρωσης -τηλεοράσεις ραδιόφωνα, εφημερίδες-, αλλά και την ιδιοκτησία ιστορικών αθλητικών συλλόγων (ΑΕΚ, Ολυμπιακός) ή με την παρέμβαση στον χωρικό σχεδιασμό εξωχώριων ιδρυμάτων και χορηγιών (Ίδρυμα Σ. Νιάρχος, Ίδρυμα Ωνάση) προσπαθούν να επιβάλουν το νέο οικονομικό μοντέλο που θα αυξάνει την κερδοφορία τους και θα μετατρέπει τον εργαζόμενο σε «λευκό Κινέζο εργάτη» (αν και οι πληροφορίες που έρχονται από την Ανατολή αναφέρουν ότι κι εκεί οι εργάτες άρχισαν να αγωνίζονται για δικαιώματα). Χρησιμοποιούν την απειλή, την προπαγάνδα και την ιδέα για να επιβάλουν στον πολίτη να υποταχθεί, να χάσει την αξιοπρέπειά του, την πολιτιστική του ταυτότητα, να δεχθεί τη μοίρα του.
Προσπαθούν να πείσουν ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι πολιτικές, για να επιβάλουν τη δική τους πολιτική. Στις 18 Μαΐου θα καταλάβουν ότι οι πολίτες μπορεί να είναι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις τους, που χωρίς αυτούς θα ήταν άδεια πουκάμισα, δεν είναι όμως ούτε γενίτσαροι, ούτε δούλοι. Έχουν μνήμη, κρίση, πολιτισμό και αξιοπρέπεια.
Τελικά, «ή εμείς, ή αυτοί».
* Ο Μπάμπης Μπιλίνης είναι υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Νότιου Τομέα Αττικής με τη Δύναμη Ζωής
