Ακόμη μια Πρωτομαγιά με Μνημόνιο. Και μόνο θλίψη δημιουργεί η διαιώνιση αυτής της πρωτοφανούς ετερονομίας που -συν τοις άλλοις- καταστρέφει όλο τον συλλογικό πολιτισμό που διεκδίκησε και πέτυχε η εργατική τάξη ανά τους αιώνες. Και ασφαλώς μόνο απελπισία διαχέει η κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος και της ηγεσίας του, που -αν δεν αδρανεί- χρησιμοποιεί μια ανώδυνη ορολογία άλλης εποχής.
Ο ιστορικός πάντως του μέλλοντος δεν θα ψέξει την ελληνική αστική τάξη, που πάντα ήταν υπηρετική των ξένων δυνάμεων και δεν κατάρτισε πρόγραμμα αυτοδύναμης ανάπτυξης, έστω έντονα ταξικά προσδιορισμένης. Και ασφαλώς δεν θα αποδώσει μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, που -υποκειμενικά και αντικειμενικά- δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να αναλάβει λυτρωτικές πρωτοβουλίες υπέρ των εργαζομένων και όλων των θυμάτων του Μνημονίου.
Οι ευθύνες θα αποδοθούν στις ηγεσίες των κομμάτων, που, ενώ συνεργάστηκαν με τη νεοφιλελεύθερη Ν.Δ. του Μητσοτάκη το 1989 και του έδωσαν κοινωνική νομιμοποίηση για να «πλασάρει» το Μάαστριχτ και τον νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα, τώρα, όχι μόνο αδυνατούν να ανταλλάξουν έναν κοινωνικό χαιρετισμό, αλλά σε κάθε ευκαιρία εκστομίζουν (κυρίως η ηγεσία του ΚΚΕ) απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα.
Έτσι και αυτή η Πρωτομαγιά περιφέρει το φάντασμα των εργατικών αγώνων πάνω στα κοινωνικά και εργασιακά ερείπια του Μνημονίου, με ευθύνη και της ηγεσίας της Αριστεράς, που δεν μπορεί να προσφέρει κάτι περισσότερο από τα συνήθη επετειακά μηνύματα της πιο σημαντικής ημέρας για τους εργαζόμενους.
Ας είμαστε ειλικρινείς! Ας τολμήσουμε την απλή και αδυσώπητη αλήθεια:
- Υποβαθμίσαμε τη σημασία της ταξικής πάλης, που μόνο ενωτικά μπορεί να δοθεί και να έχει αποτέλεσμα.
- Θέσαμε τους εγωισμούς, τους αυτοποιητικούς συλλογισμούς μας και τους αμυντικούς ψυχαναγκασμούς μας πάνω από τους εργαζόμενους.
- Θυσιάσαμε την εργατική τάξη σε μίζερες αυτοσυντηρητικές εμμονές.
- Υποβαθμίσαμε τη «συγκολλητική ουσία» του εθνικού-πατρωτικού αγώνα εναντίον των σύγχρονων αποικιοκρατών.
- Υπερτονίσαμε τα εξωτερικά - σχηματικά στοιχεία και έχουμε διαρκείς τάσεις εγκατάλειψης του πεδίου του ταξικού αντιπάλου, όπου οι δομικές, θεσμικές και χρηματοοικονομικές συνεξαρτήσεις παρέχουν το πολύτιμο όπλο της νόμιμης, ηθικής και ανθρωπιστικής διεκδίκησης χωρίς όρια, ταμπού και προκαταλήψεις για το μέλλον του νεοκαπιταλιστικού και ολοκληρωτικού αυτού νεοφιλελεύθερου μορφώματος.
- Χάσαμε την υπόθεση του Μνημονίου, προσκολλημένοι σε παραδοχές περασμένων δεκαετιών και θεωρώντας ότι το Μνημόνιο είναι ακόμη μία... νομοτελειακή εξέλιξη του ευρωπαϊκού σχεδίου καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, έτσι που δεν μπορεί να διακοπεί από τις «χαοτικές αβεβαιότητες» του καιρού μας, μέσω των οποίων οι αγώνες των λαών ανοίγουν νέες ρωγμές και διευρύνουν τις υπάρχουσες.
Έτσι γίναμε συνένοχοι στο «πέρασμα» του Μνημονίου.
Η μόνη μας ελπίδα είναι η υψηλή συναίσθηση του λαού, που με το μήνυμά του στις κάλπες φαίνεται πως θα παραμερίσει τις δικές μας μικρότητες, πως θα αγνοήσει τους ανέξοδους μεταμοντέρνους δικαιωματισμούς των αξιών του πολιτισμικού νεοφιλελευθερισμού που βοηθά τον ιμπεριαλισμό και την επικυριαρχία της γερμανικής σφαίρας επιρροής, πως θα αρνηθεί την εξάρτηση και την περαιτέρω υποβάθμιση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας και θα στείλει ένα ηχηρό μήνυμα-σοκ σε όλους, και στις ηγεσίες της Αριστεράς, για να επαναπροσδιορίσουμε το καθήκον που είχαμε απέναντί του. Ένα χρέος που δυστυχώς μέχρι τώρα έχουμε αθετήσει.
Ας είναι λοιπόν η φετινή Πρωτομαγιά μια αυτοκριτική στιγμή ταξικής, κοινωνικής, εθνικής, αλλά προπάντων πολιτικής εγρήγορσης που, ζητώντας «συγγνώμη» από τον λαό, θα αποτελέσει τη βάση της νέας πορείας.
Γιατί η Ιστορία μάς διδάσκει ότι χωρίς άμεση και αυθεντική εναλλακτική πρόταση εξουσίας και χωρίς τον αναγκαίο συνασπισμό πολιτικών δυνάμεων, το Μνημόνιο θα αλλοτριώσει τη χώρα και τότε κανένας δεν θα μπορεί να εφαρμόσει τις ονειρώξεις του.
* Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους - ΕΝΥΠΕΚΚ ([email protected])
