Θα διαφεύγει της γνώσης των περισσοτέρων, όμως οι πρώτοι μετανάστες που έφτασαν στη χώρα μας ήταν εργάτες από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και την Ινδία το 1973-1974 που ήρθαν να δουλέψουν στα θερμοκήπια του Μαραθώνα και των γύρω περιοχών με φτηνά μεροκάματα. Κατά τη δεκαετία του '80, εποχικοί μετανάστες από την Πολωνία και την ανατολική Ευρώπη εργάζονταν στην ελληνική ύπαιθρο, ώσπου το '90 κατέφθασε το πρώτο μαζικό κύμα Αλβανών εργατών.
Η ελληνική ύπαιθρος ήταν ήδη από τότε μια άτυπη ειδική οικονομική ζώνη, αφού στο καθεστώς άρσης της εργατικής νομοθεσίας που προωθούσαν οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις - ο ελληνικός αγροτικός πληθυσμός αντικαταστάθηκε από τον μεταναστευτικό που έπαιρνε τα μισά μεροκάματα, δεν είχε ασφαλιστικά δικαιώματα και δημιούργησε σταδιακά αυτό που οι οικονομολόγοι και οι κοινωνικοί επιστήμονες αποκαλούν "άγνωστο συντελεστή ανάπτυξης της υπαίθρου", όπως μου υπενθύμισε ο καθηγητής Αγροτικής Κοινωνιολογίας του Παντείου Αντώνης Μωυσίδης.
Υπό αυτό το πρίσμα, η μαζική έλευση μεταναστών από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και το Μπανγκλαντές απλώς προσέθεσε ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ της μετατροπής της ελληνικής υπαίθρου σε ειδική οικονομική ζώνη. Οι Ασιάτες εργάτες των αγρών νοικιάζονται από νόμιμους ή παράνομους δουλέμπορους για εργασία από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου με μεροκάματα που δεν ξεπερνούν τα 30 ευρώ ημερησίως. Και όπως ήδη από το '90 συμβαίνει, όταν το αφεντικό δεν θέλει να πληρώσει, αστυνομία, μπράβοι, επιστάτες ή ρατσιστές αναλαμβάνουν να καθαρίσουν το πρόβλημα. Τα περιστατικά της Μανωλάδας δεν είναι απλώς ακραία, είναι η κορυφή του παγόβουνου που σωρεύεται κάτω από τη μύτη μας εδώ και είκοσι χρόνια.
Η ρητορική κατά των μεταναστών, η νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής, τα ρατσιστικά εγκλήματα, η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής και η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών είχαν προετοιμάσει το έδαφος για ένα τόσο μεγάλης κλίμακας έγκλημα κατά των Μπαγκλαντεσιανών εργατών.
Όμως στην εικόνα της σημερινής ελληνικής υπαίθρου συναντά κανείς κάτι ακόμα: Την πιο σκοτεινή μα ταυτόχρονα πιο ξεκάθαρη εικόνα του ελληνικού απαρτχάιντ απέναντι στους μετανάστες. Θα θυμάμαι πάντοτε την εικόνα μιας επαρχιακής πόλης την οποία αντίκρισα με έκπληξη μέσα από το αυτοκίνητο, ταξιδεύοντας. Μέσα στην πόλη δεν υπήρχαν πουθενά μετανάστες - όλα φαίνονταν καθαρά και τακτοποιημένα. Έξω από την πόλη όμως, στον κάμπο, παρέες - παρέες πυκνώνανε Πακιστανοί μετανάστες, σιωπηλοί σε παραπήγματα δίπλα στα χωράφια. Μια κοινωνία τάξης, με τους αφέντες στα καφενεία και τους εποχικούς δούλους στα χωράφια. Χρειάζεται κάτι παραπάνω για να καταλάβει κανείς;
