Πρέπει να βρίσκεται σε μεγάλη σύγχυση ο Αντώνης Σαμαράς. Και απογοήτευση μαζί. Δεν παίζουμε μπάλα την Κυριακή της 25ης Μαΐου. Τις ζωές μας παίζουμε. Αυτές που έχει ρίξει στου διαβόλου τα δίχτυα.
Αναζητούσε άνθρωπο σύμβολο της εθνικής του-τάχα μου τάχα μου-προσπάθειας για αναβάθμιση της Ελλάδας, αξιοπρεπή παρουσία στα ευρωπαϊκά σαλόνια, με γνώση του ελληνικού προβλήματος, γνώστη της ελληνικής κοινωνίας, εν ολίγοις έναν άνθρωπο να πάρει την ομάδα πάνω του και να την προχωρήσει σε τίτλους και αναγνώριση. Και βρήκε τον Θοδωρή Ζαγοράκη. Τον καθ' όλα συμπαθή ποδοσφαιριστή, του οποίου όμως τον δημόσιο λόγο ουδείς γνωρίζει μέχρι τώρα. Ή μάλλον, δεν γνώριζε. Γιατί με το που υπέγραψε το συμβόλαιο συνεργασίας με τον (για πόσο ακόμη;) πρωθυπουργό της χώρας, τον κατέστησε γνωστό: Είναι το «Ζάππειο 1», το «Ζάππειο 2», η προγραμματική συμφωνία της κυβέρνησης Παπαδήμου, η «κουπ PSI Βενιζέλου» για τους ομολογιούχους με το οποίο τους έκοψε όχι μαλλιά αλλά χρόνια από τη ζωή τους, οι παραπλανητικές προεκλογικές υποσχέσεις του 2012, η σκληρή πραγματικότητα και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου του 2013-14 με δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, το λουκέτο στα μαγαζιά, το λουκέτο στην ΕΡΤ (την ΕΡΤ που τόσο τον αγάπησε), τα νομοθετήματα του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Γιάννη Στουρνάρα, οι πρωτοβουλίες του Άδωνη Γεωργιάδη, και τόσα άλλα ευεργετήματα, ων ουκ έστιν αριθμός.
Πρέπει να βρίσκεται σε μεγάλη σύγχυση, γιατί είναι αδύνατο να φαντάστηκε ότι μπορεί ο Θοδωρής Ζαγοράκης να καθίσει αύριο σε ένα τηλεοπτικό στούντιο, και να αντιπαρατεθεί με τον Γιάννη Μηλιό ή τον Παναγιώτη Λαφαζάνη για τους οικονομικούς δείκτες και τις παραμέτρους της πολιτικής Μέρκελ στην επιβάρυνση της παραγωγικής ζώνης του Ευρωπαϊκού Νότου. Θα χάσει τη μπάλα. Άρα είναι προφανές ότι ο Αντώνης Σαμαράς θέλει, κατά την ποδοσφαιρική τακτική, να αλλάξει σύστημα για να αποφύγει όχι την ήττα (αυτή δεν την αποφεύγει), αλλά τον διασυρμό. Και ρίχνει στο παιχνίδι παίχτη που ξέρει να κρατά τη μπάλα στα πόδια του, να κερδίσει καθυστερήσεις, να πετά τη μπάλα στην κερκίδα.
Πόσο όμως να μείνει ακόμα στην εξουσία; Και για ποιον λόγο; Έτσι κι αλλιώς έχει εξασφαλίσει μια θέση στην Ιστορία, που τόσο επιθυμούσε. Μόνο που είναι όμοια με αυτή του Ηρόστρατου. Ο οποίος, άθλιος, επειδή δεν μπορούσε να κάνει τίποτε καλό, έβαλε μπουρλότο στον περίφημο ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσο. Ε, αυτήν διάλεξε, αυτήν κέρδισε. Κι έμεινε όντως στην Ιστορία, αλλά στις πίσω σελίδες της, τις μαύρες. Στην Παγκόσμια Ιστορία. Έτσι που στα γερμανικά η λέξη Herostrat να σημαίνει τον εγκληματία που διψά για δόξα. Ξέρουν οι Γερμανοί απ' αυτά.
Καθυστερήσεις λοιπόν κρατάει, να έχει ένα-κατά το δυνατόν-ευπρεπές αποτέλεσμα, αλλά μια τέτοια «αλλαγή» λίγο πριν τη λήξη, συνήθως δεν αλλάζει την πορεία του αγώνα. Απλώς δείχνει την απελπισία του προπονητή. Διότι το γνωρίζει και ο ίδιος: «Δεν πάει για πρωτάθλημα, για μνημόσυνο πάει», όπως θα έλεγε και ο Νίκος Τσιφόρος.
