Αγαπητή Ευγενία,
Αναρωτιέσαι κι εσύ τι γίνεται με το πολιτικό σύστημα και την ανανέωση της πολιτικής ζωής. Οι παλιές ισορροπίες έχουν ανατραπεί. Αυτό φάνηκε στις τελευταίες εκλογές. Το σύστημα είναι σε μετάβαση. Κατακερματισμός και πανσπερμία κομματικών υποκειμένων ή υποκατάστατων. Αναζητούνται οι νέες ισορροπίες σε μια βάση συντηρητική, αντιδραστικότερη από την προηγούμενη.
Το σπουδαίο είναι ότι μέσω νέων σχημάτων και προσώπων προωθείται η πολυθρύλητη ανανέωση, χωρίς όχι μόνο να θίγεται, αλλά αντιθέτως ενισχύεται το συντηρητικό περιεχόμενο. Δηλαδή, πωλείται το παλιό, αντιλαϊκό πολιτικό προϊόν με ελκυστικό περιτύλιγμα.
Ο κόσμος, αηδιασμένος από τις πολλές αμαρτίες της κατεστημένης πολιτικής και των πολιτικών που έφτασαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, σπεύδει να αποστασιοποιηθεί από το παλιό, υιοθετώντας, φοβάμαι, άκριτα το «νέο». Ένα νέο, όμως, προβληματικό, που θεωρεί ότι είναι αρκετό να επικαλείσαι την ανανέωση χωρίς να την τεκμηριώνεις.
Κατ' αρχάς, εγώ έχω θέμα με το συλλήβδην σάρωμα του κομματικού υποκειμένου. Δεν είναι όλοι μέρος του προβλήματος. Η Αριστερά δεν μετείχε στη διαχείριση των κοινών, πλην αμελητέων εξαιρέσεων. Φύσει και θέσει είναι έξω από το πάρτι του νεοπλουτισμού που χαρακτήρισε τη Μεταπολίτευση και που στηρίχθηκε στο δημόσιο χρήμα.
Έπειτα έχω πρόβλημα με τα «νέα και άφθαρτα πρόσωπα» όταν γενικεύεται. Όσοι-ες παροικούν την πολιτική Ιερουσαλήμ ξέρουν καλά ότι η εμπειρία στην πολιτική είναι εκ των ων ουκ άνευ. Κι αυτή πάει μαζί με τη διαδρομή και την ηλικία. Να μην αναδεικνύονται, λοιπόν, νέα ταλέντα στην πολιτική ζωή; Κάθε άλλο. Το άριστο είναι ο συνδυασμός έμπειρων, μπαρουτοκαπνισμένων στελεχών και νέων που έχουν τις προϋποθέσεις για να υπηρετήσουν τις κοινές υποθέσεις. Για να πω ένα παράδειγμα: Ο πυρήνας των βασικών στελεχών της κυβέρνησης της Ρωσίας ανήκει στην παλιά δοκιμασμένη φρουρά, όπως οι κ. Λαβρόφ, Τσούρκιν. Δίπλα σε αυτούς θητεύει και μια νέα γενιά στελεχών που εκπαιδεύεται στις κυβερνητικές ευθύνες, όπως ο κ. Μεντβέντεφ. Εμείς εδώ έχουμε μια τάση να υιοθετούμε τα άκρα του εκκρεμούς, μας αρέσουν οι υπερβολές.
Το πρόβλημά μας δεν είναι απλά ηλικιακό. Είναι και τέτοιο εν τίνι μέτρω. Το πρόβλημά μας είναι με ποια πολιτική πρόταση θα οικοδομηθεί η αυριανή ημέρα. Σε ποια προγραμματική βάση θα στηριχθεί εκείνη η πολιτική που θα εκφράσει τα συμφέροντα του λαού και του τόπου. Και αυτή η πρόταση δεν μπορεί να είναι μόνο οικονομική. Δεν φτάνει για να γυρίσει ο τροχός. Βέβαια είναι η βάση σήμερα, όπου το οικονομικό αδιέξοδο δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αλλά δεν μπορεί να οικονομικοποιείται το σύνολο των σφαιρών της κοινωνικής ζωής. Εάν αυτό είναι αρκετό -και επιθυμητό- για την άρχουσα τάξη, δεν είναι αρκετό για μια εναλλακτική δύναμη όπως η Αριστερά. Η τελευταία δεν είναι απλώς η αντιπρόταση στην οικονομία, πρέπει να είναι η αντιπρόταση για όλα. Για τη δημοκρατία, τον πολιτισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους και όλες, τη βιώσιμη ανάπτυξη, τις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν αμφιβάλλω ότι στο θησαυροφυλάκιό της όλα αυτά υπάρχουν. Όμως πρέπει να προβάλλονται και στον κόσμο, να αναλύονται ψύχραιμα και να γίνονται κοινή συνείδηση. Από «δυνάμει» να γίνονται «ενεργεία».
Έχει ο χώρος αρχές και αξίες μοναδικές. Έχει οραματική αντίληψη. Πρέπει να αποκτήσει και στις σημερινές συνθήκες την ιδεολογική ηγεμονία.
