Των Ηλιόπουλου Νάσου και Σιούτα Ηλία
Η συζήτηση που έχει αναπτυχθεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα δεν μπορεί παρά να αποτελεί άλλο ένα σημάδι αισιοδοξίας για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα ζωντανό πολιτικό χώρο, που ειδικά σήμερα (στα «πρόθυρα» της κυβέρνησης) επιλέγει την συντεταγμένη και δημοκρατική επερώτηση και διαφωνία. Ένα χώρο που έχει αποδείξει ότι δεν προχωράει με λογική αυθεντίας απέναντι στην κοινωνία που «δεν ξέρει». Ένα χώρο που έχει αποδείξει ότι μπορεί να ακούσει και στο εσωτερικό του. Όλοι γνωρίζουμε άλλωστε ότι σκέψεις για «λαμπερές» υποψηφιότητες σε κεντρική μάχη που κυκλοφορούσαν καιρό τώρα στον τύπο, δεν προχώρησαν και λόγο αντιδράσεων των Οργανώσεων Μελών.
Το να υπερασπιστεί κάποιος ότι στη συνολική διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε κάνει ή ότι δεν θα κάνουμε λάθη δεν θα είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το ζητούμενο είναι το πώς θα καταφέρουμε να αναπτύξουμε μηχανισμούς (το περίφημο και ανεύρετο ακόμα πολιτικό κέντρο) (1) που θα μας επιτρέπουν να διορθώνουμε συλλογικά τα συγκεκριμένα λάθη. Να διορθώνουμε συλλογικά, για να μη διολισθήσουμε στην αστική πολιτική πρακτική που ολοκληρώνει την αποτίμηση με το να βρίσκει κάποιον να φορτώνουμε το λάθος, πέρα από μας.
Με βάση αυτές τις σκέψεις θα θέλαμε να εκφράσουμε κάποιες σκέψεις τόσο για την υποψηφιότητα του Ο. Βουδούρη όσο και για απόψεις που έχουν κυκλοφορήσει. Οι σύντροφοι Χρήστος Λάσκος και του Χριστόφορος Παπαδόπουλος στο άρθρο τους «Περί συμμαχιών»11(2) αναφέρουν χαρακτηριστικά:
«Με αυτόν τον τρόπο, στο επίδικο ζήτημα η συζήτηση ελάχιστα αφορά τις κοινωνικές συμμαχίες και τους όρους τους. Συνήθως αναλωνόμαστε να επαναλαμβάνουμε τη γνωστή διαμάχη περί των πολιτικά προτιμώμενων συμμάχων, η οποία είναι, ισχυριζόμαστε, πλέον ολοκληρωτικά αδιέξοδη, ιδιαίτερα όταν όλοι οι πολιτικοί χώροι είναι σε κρίση και αποδόμηση και όπου κάθε πρόβλεψη για το μέλλον τους είναι επισφαλής.»
Συμφωνούμε απολύτως με το συγκριμένο απόσπασμα όπως και με μία ακόμα βασική θέση του άρθρου:
«Η άποψή μας δεν έχει μεταβληθεί από αυτήν που διατυπώναμε ένα χρόνο πριν και παρατίθεται στην αρχή του κειμένου. Που σημαίνει πως όλα θα κριθούν από τη δυνατότητά μας να πείσουμε τους άνεργους και τη μεγάλη πλειοψηφία της μισθωτής εργασίας, μαζί και ενδιάμεσους που φτωχοποιούνται με ραγδαίους ρυθμούς μέσα στην κρίση, πως το πρόγραμμά μας γι' αυτούς πρωταρχικά υπάρχει. Όχι για τους νοικοκυραίους, των οποίων πλήττεται η ακόμη σημαντική, συχνά, ιδιοκτησία. Ούτε για κάποια «μεσαία στρώματα», που θεωρούν διαχρονικά πως η φοροαποφυγή συνιστά δικαίωμα. Ούτε για τμήματα μισθωτών πελατειακά «συνδικαλισμένων» εδώ και πολλές δεκαετίες.»
Από εδώ και πέρα όμως και με βάση τα δύο παραπάνω αποσπάσματα προκύπτουν μερικά πολύ βασικά προβλήματα. Καλούμαστε να λειτουργήσουμε μέσα σε ένα περιβάλλον όπου η κρίση ηγεμονίας σπάει με βίαιο τρόπο τις παλιές πολιτικές εκπροσωπήσεις. Ακριβώς για αυτό η συζήτηση περί συμμαχιών με «πολιτικούς χώρους», με όρους προ κρίσης, έχει πλέον οριακή χρησιμότητα. Για αυτό πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να θέσει όσο πιο καθαρά γίνεται τα σημεία του προγράμματος του που σχετίζονται με την «επίθεση στον πλούτο». Το ζήτημα του μισθού, των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού ζητήματος που αποτελούν μονόδρομο για την πρόσβαση σε πραγματικά κοινωνικές υπηρεσίες. Αυτή είναι η διαδικασία μέσα από την οποία θα οικοδομήσουμε τις συμμαχίες με «τους ανέργους και την μεγάλη πλειοψηφία της μισθωτής εργασίας». Δεν μπορείς να είσαι υπέρ των φτωχών αν δεν είσαι κατά των πλουσίων (ισχύει για κάθε χώρα και όχι μόνο για την Γερμανία).
Που ακριβώς υπηρετεί το συγκεκριμένο σχέδιο η υποψηφιότητα Βουδούρη; Ο άνεργος/η, ο νέος/α και ο επισφαλώς εργαζόμενος της Πελοποννήσου που επιδιώκουμε να πείσουμε «πρωταρχικά», θα πειστεί από την υποψηφιότητα Βουδούρη με όρους προγραμματικούς και αξιακούς ή σαν την άβουλη βάση μιας πυραμίδας πολιτικών εκπροσωπήσεων που δομούνται σε ταυτότητες που καταρρέουν; Αφού λοιπόν δεν το υπηρετεί με όρους ενός συνολικού πολιτικού χώρου, μήπως το υπηρετεί με βάση το κοινωνικό άνοιγμα στον κόσμο της εργασίας; Δε νομίζουμε. (3)
Χωρίς όμως οι σύντροφοι Λάσκος και Παπαδόπουλος να αναφέρονται ρητά στην υποψηφιότητα Βουδούρη, η οποία έρχεται σε συνολική αντίθεση με το δικό τους σχήμα με το οποίο και συμφωνούμε, αναφέρονται με σκληρό τρόπο στις αντιδράσεις σε αυτή την υποψηφιότητα:
«Τις τελευταίες μέρες εκτυλίσσεται σε πολλές περιοχές μια σπέκουλα σχετικά με την κεντροαριστερή οδό της απωλείας, στην οποία μας οδηγεί η «ηγεσία». Πράγμα που δεν αντιστοιχεί σε τίποτε πραγματικό. Η συνολική επιλογή της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για τις υποψηφιότητες των περιφερειών κάθε άλλο παρά τέτοιο στίγμα δίνει. Κι όποιος δεν το βλέπει, είναι αλλού.»
Με την συγκεκριμένη αναφορά φροντίζουν να χαρακτηρίσουν την τοποθέτηση μιας σειράς ΟΜ ενάντια στην διαδικασία «πακέτου» των υποψηφίων που ακολούθησε η Κ.Ε, καθώς και συγκεκριμένων υποψηφιοτήτων όπως αυτή του Βουδούρη, ως «σπέκουλα». Επιλέγουν να ταυτίσουν το σύνολο των αντιδράσεων με απόψεις που μπορεί να εκφράζουν οι σ. της Αριστερής Πλατφόρμας. Γνωρίζουν όμως πολύ καλά ότι δεν αντιδρούν μόνο οργανώσεις με πλειοψηφία της Αριστερής Πλατφόρμας. Επίσης γνωρίζουν ότι μπορείς να διαφωνείς στην υποψηφιότητα Βουδούρη χωρίς να ισχυρίζεσαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «ξεπουλήθηκε στο παγκόσμιο ιμπεριαλισμό», χωρίς δηλαδή να «είσαι αλλού». Αυτού του είδους τα επιχειρήματα δεν βοηθούν, άλλα αντίθετα προβληματίζουν ως προς την διάθεση της ηγεσίας (χωρίς κανένα εισαγωγικό) να λαμβάνει υπ' όψιν την γνώμη των ΟΜ, ειδικά όταν οι πρόσφατες αποφάσεις τους σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, αποτελούν την «πρώτη κραυγή» ενός κόμματος που πασχίζει να μετασχηματιστεί από συμμαχία συνιστωσών σε κανονικό κόμμα, εκπληρώνοντας το στοίχημα του Ιδρυτικού μας Συνεδρίου.
Οι αντιδράσεις για την υποψηφιότητα Βουδούρη ανοίγουν τον δρόμο της δημοκρατικής (άρα και από τα κάτω προς τα πάνω) συγκρότησης, προσθέτοντας την δυναμική των ΟΜ στη μεταβλητή γεωμετρία του ΣΥΡΙΖΑ των συνεννοήσεων κορυφής. Η κατηγορία ότι οι οργανώσεις είναι «άλλου», είναι καταστατικά άκυρη και πολιτικά ξένη προς την διαδρομή και των ίδιων των αρθρογράφων, που άθελα τους αναπαράγουν το μοντέλο του «παλιού» ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχουν δύο μεθοδολογίες στην συζήτηση. Η συζήτηση στις οργανώσεις, τα ψηφίσματα, η σύγκρουση στην Κ.Ε. κτλ δεν αποτελούν «συμπλήρωμα» του ξεκατινιάσματος στο Facebook και των διαρροών στα μέσα. Αποτελούν αντιπαραθετική πρακτική σε μία λογική λόμπι και αλληλο-εκβιασμών σε επίπεδο κορυφής. Αποτελούν τοποθέτηση μέσα στις διαδικασίες. Ακριβώς εκεί δηλαδή που πρέπει να γίνονται οι τοποθετήσεις. Η Κ.Ε. όπως και κάθε καθοδηγητικό όργανο δεν κρίνεται μόνο στο τι «λέει», αλλά και στο κατά πόσο μπορεί να «ακούει». Στο κατά πόσο μάλιστα μπορεί να θέτει το πλαίσιο στο οποίο το σύνολο του κόμματος να έχει την δυνατότητα τοποθέτησης. Το να συγκρούεσαι πολιτικά για να διορθώσεις τα λάθη του πολιτικού σου χώρου δεν είναι το ίδιο με το να χαίρεσαι για τα λάθη αυτά.
Οι σύντροφοι κλείνοντας το άρθρο τους αναφέρουν:
«Τα αντανακλαστικά της «ηγεσίας» στην περίπτωση της Δυτικής Μακεδονίας έδειξαν να είναι πολύ καλά. Δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε πως δεν θα αποδειχτεί το ίδιο και σε όλα τα, πραγματικά, ανοιχτά ζητήματα.»
Προφανώς για τους συντρόφους η υποψηφιότητα Βουδούρη δεν αποτελεί «πραγματικά» ανοιχτό ζήτημα. Είναι εύκολο – και βολικό - να ορίζουμε μόνοι μας τα «πραγματικά ζητήματα». Επίσης μπορούμε να διεξάγουμε ένα «διάλογο κωφών» στον οποίο γνωρίζουμε από τα πριν τα επιχειρήματα κάθε πλευράς. Τέλος μπορούμε να βαφτίζουμε την γνώμη των οργανώσεων «σπέκουλα» και να την χρεώνουμε σε μηχανισμούς. Δεν μπορούμε τότε όμως να μάθουμε να διορθώνουμε τα λάθη μας, αλλά ούτε καν να συζητάμε, να είμαστε συλλογικοί, συντροφικοί και ανοιχτοί στην κριτική των αποφάσεων μας. Να είμαστε δηλαδή αριστεροί.
1) # http://rednotebook.gr/details.php?id=7382
Και συγκεκριμένα: «Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, ότι το «καρτέλ στελεχών» ή το «καρτέλ στελεχών και συνιστωσών» δεν είναι η απάντηση στην κρίση των κομμάτων, ούτε στην κρίση της δημοκρατίας και της συμμετοχής».
2) # http://rednotebook.gr/details.php?id=11848
3) Η τακτική αυτή έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν με απόλυτη αποτυχία (όπως και τα επιχειρήματα υπέρ αυτής). Βλ. ενδεικτικά: «Τίνος το όνομα είναι ο Αλέξης Μητρόπουλος» του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου http://kokkinoprasinodiktyo.wordpress.com/2010/09/21/alexhs-mhtropoulos/
