Με τέσσερις παρεμβάσεις το Μαξίμου προσπαθεί να διαχειριστεί την επερχόμενη κατάρρευσή του, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, ελπίζοντας σε αξιοπρεπείς ήττες. Παράλληλα, ο Αντ. Σαμαράς και οι επιτελείς του εξετάζουν το ενδεχόμενο να προκαλέσουν πρόωρες βουλευτικές εκλογές («Δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι ο Σαμαράς δεν θα πάει σε πρόωρες εκλογές», δηλώνει ο Ευ. Βενιζέλος), καθώς η πλειοψηφία των επικοινωνιολόγων / αναλυτών συμφωνούν ότι «αν προηγηθούν οι βουλευτικές εκλογές, ναι μεν δεν έχει ελπίδες να τις κερδίσει, έχει, όμως, σημαντικές ελπίδες να διατηρήσει ένα σημαντικό ποσοστό» (Χρ. Βερναρδάκης, Εποχή, 09.02.14).
Όχι σε μετανάστες
Το πρώτο μίνι «πραξικόπημα» της κυβέρνησης αφορά τις ημερομηνίες των αυτοδιοικητικών εκλογών. Με νόμο, πλέον, οι δημοτικές προηγούνται των ευρωεκλογών που συμπίπτουν με τον δεύτερο γύρο των δημοτικών - όπου χρειαστούν επαναληπτικές. Απόφαση με την οποία έχει διαφωνήσει η αντιπολίτευση και έχει προκαλέσει πλείστες αντιδράσεις από την πλειοψηφία των δημάρχων. Η αποχή τη δεύτερη Κυριακή δεδομένη, με κυβερνητικό στόχο τη μικρή συμμετοχή στις ευρωεκλογές. Εκτιμά ότι δεν θα προσέλθουν οι ετεροδημότες λόγω δυσκολίας να μετακινηθούν δύο φορές μέσα σε μια βδομάδα - κυρίως για οικονομικούς λόγους ή γιατί εργάζονται.
Η δεύτερη παρέμβαση αφορά την αφαίρεση του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι από ομογενείς και μετανάστες, που ζουν και εργάζονται νόμιμα στη χώρα μας. Επιλογή βαθιά αντιδημοκρατική, με στόχο την Αριστερά (που χρόνια στηρίζει τους μετανάστες), ενώ αποθαρρύνει την ενσωμάτωση και βαθαίνει τη νύχτα του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας.
Σταυρό αντί για λίστα
Η κατάργηση της λίστας, που είναι η τρίτη παρέμβαση, απελευθερώνει τον Αντ. Σαμαρά -και πιθανώς και άλλους πολιτικούς αρχηγούς- από την πίεση των υποψηφίων, των βαρόνων, των χορηγών («πρώτος ο δικός μου») κ.λπ. Αφήνει ακόμα το περιθώριο στη Ν.Δ. να ενσωματώσει και σκληρούς δεξιούς υποψηφίους, χωρίς να ξεσηκώσει θύελλα δημοσιευμάτων - η επιλογή, θα υποστηρίξει η Ν.Δ., αφορά στους πολίτες που έχουν τη δυνατότητα να μην τους εκλέξουν. Παράλληλα, αναγκάζει τους υποψηφίους να κινητοποιηθούν, να μαζέψουν σταυρούς, να μην περιμένουν τον «μηχανισμό» του κόμματος.
Ο σταυρός αφορά πρωτίστως και τα κομματικά επιτελεία, που θα αναγκαστούν να διαφοροποιήσουν τις επιλογές τους. Πιθανόν να αναζητήσουν «επώνυμους», καλλιτέχνες, τραγουδοποιούς κ.λπ., που ουδεμία σχέση μπορεί να έχουν με το κόμμα, λειτουργούν, όμως, ως συλλέκτες ψήφων. Μπορούν να απευθυνθούν πανελλαδικά. Τα πρόσωπα απευθύνονται τώρα στην κοινωνία και όχι τα κόμματα, οι απόψεις, τα προγράμματα. Αυτή είναι η βασική πολιτική διαφορά με την επιλογή του σταυρού. Αυτό αλλάζει και τον χαρακτήρα των ευρωεκλογών, που (θεωρητικά) ήταν πολύ πιο «κομματικές» από τις βουλευτικές - το κόμμα καθόριζε τον πρώτο και ψηφίζοντας γνώριζες εκ των προτέρων ποιον στέλνεις στην Ευρωβουλή. Για κάποια κόμματα, μάλιστα, όπως για παράδειγμα για τον ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να δημιουργείται δυσεπίλυτο πρόβλημα, εκ των πραγμάτων, και με την ποσόστωση των γυναικών - αν δεν καταργείται τελείως. Οι εσωκομματικές εκλογές, πλέον, δεν θα γίνονται για τη σειρά, αλλά για το πόσοι και ποιοι θα μπουν στο ευρωψηφοδέλτιο - όχι για το ποιοι θα εκλεγούν!
Ευνοείται το ΠΑΣΟΚ
Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα ικανοποιημένο από αυτή τη ρύθμιση. Σήμερα, προκειμένου να επιζήσει πολιτικά, προσπαθεί να μαζέψει ό,τι έχει απομείνει από την Κεντροαριστερά. Δύσκολα θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε μια κοινή λίστα εκλογής όλες αυτές οι μικροομάδες, που εκφράζουν και διαφορετικά συμφέροντα. Η σταυροδοσία, λοιπόν, διευκολύνει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, καθώς τους εντάσσει όλους σ' ένα ευρωψηφοδέλτιο - παπανδρεϊκούς, βενιζελικούς, εκσυγχρονιστές κ.λπ. Και τους υποχρεώνει να κινητοποιηθούν, ακόμα και να συνεργαστούν, προκειμένου να εκλεγούν.
Στον χώρο της Κεντροαριστεράς, άλλωστε, υπήρχε μια συνεχής διελκυστίνδα για το ποιος θα καταλάβει την πρώτη και ποιος τη δεύτερη θέση στη λίστα - ελπίζουν να εκλέξουν μέχρι δύο ευρωβουλευτές, δηλαδή να αποσπάσουν ποσοστό περί το 9,5%. Οι «58» ήθελαν την πρώτη θέση για να σηματοδοτήσουν το «νέο», το ΠΑΣΟΚ επέμενε να την καταλάβει στέλεχός του κ.λπ. Τελικά, η σταυροδοσία τούς αφαιρεί ένα σημείο τριβής που μπορεί, όμως, να το βρουν μπροστά τους μετά τις εκλογές. Όταν γίνει αντιληπτό προς τα πού κατευθύνθηκε η σταυροδοσία του ΠΑΣΟΚ και προς τα πού οι ψήφοι των «58» - ο Α. Λοβέρδος, πάντως, δήλωσε ότι δεν ενδιαφέρεται για τις ευρωεκλογές.
Υπάρχει, βεβαία, και ο αντίλογος. Ποιος ο λόγος οι «58» να ενσωματωθούν στο ΠΑΣΟΚ -έστω και αν το σχήμα θα ονομάζεται Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη- αν δεν θα ωφεληθούν στο ελάχιστο; Όταν κανείς δεν μπορεί να τους διαβεβαιώσει ότι κάποιος από αυτούς μπορεί, ισότιμα με τον προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ στέλεχος, να διεκδικήσει έδρα στην Ευρωβουλή; Το ναυάγιο, λοιπόν, της συνεργασίας με τους «58» μπορεί να έρθει και άμεσα.
Μη διαχειρίσιμη ήττα
Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να υποστηρίξει ότι η επιλογή του σταυρού, της άμεσης δημοκρατίας, είναι αντιδημοκρατική. Και σίγουρα δεν είναι. Στις ευρωεκλογές, όμως, και σε μεγάλο βαθμό, αποκλείονται υποψήφιοι από την επαρχία και ευνοούνται αθηνοκεντρικά στελέχη και «επώνυμα», ακόμα και μη πολιτικά, πρόσωπα, που μπορούν να απευθυνθούν σ' όλη την επικράτεια.
Σταδιακά οι ευρωεκλογές θα αλλάξουν πολιτικά το εσωτερικό τοπίο - ένας υποψήφιος που ήρθε πρώτος και τον σταύρωσαν εκατοντάδες χιλιάδες υποψήφιοι γιατί να μη θέσει και θέμα ηγεσίας; Δεν θα αποτελούν, με τη λογική τους, «κληρονομιά» οι ψήφοι που μάζεψε;
Αν τελικά αλλάξουν τον νόμο, δεν θα έπρεπε να χωριστεί η χώρα σε τέσσερις - πέντε μεγάλες περιφέρειες και η εκλογή των ευρωβουλευτών να γίνεται αναλογικά; Διαφορετικά και πάλι θα είναι υπόθεση του κέντρου. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, και όσες αλλαγές τις τελευταίας στιγμής και αν προωθήσουν, ένα είναι το δεδομένο: στις εκλογές θα ηττηθούν. Και χωρίς, μάλιστα, η ήττα τους να είναι διαχειρίσιμη...
Το Μαξίμου, ακόμα, προβληματίζεται στο αν θα προκηρύξει βουλευτικές εκλογές πριν τις δημοτικές. Προϋπόθεση να βοηθήσουν οι Ευρωπαίοι είτε με δηλώσεις, είτε με διαρροές για ρύθμιση του χρέους προς όφελος της Ελλάδας. Αυτή είναι η τέταρτη παρέμβαση / αυταπάτη. Λάθος εκτίμηση, καθώς το διαζύγιο της Ν.Δ. με την κοινωνία είναι οριστικό.
