Η επιλογή των υποψηφίων περιφερειαρχών του ΣΥΡΙΖΑ έχει δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής έντασης στις γραμμές του. Και δεν εννοώ μόνο τις οργανωμένες κομματικά δυνάμεις, αλλά και έναν ευρύτερο χώρο που στηρίζει το εγχείρημα ή το παρακολουθεί κριτικά, με επιφύλαξη ίσως, αλλά χωρίς να συμμερίζεται τη βίαιη και διχαστική πολεμική που του ασκείται, ακόμα και από δυνάμεις που αυτοτοποθετούνται στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Έναν χώρο που κατανοεί ότι οι αναγκαίοι, αντικαπιταλιστικοί μετασχηματισμοί της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ και, πολύ περισσότερο, εναντίον του.
Αυτή όμως η πολιτική ένταση δεν μπορεί να "λυθεί" προωθητικά με επίδειξη πυγμής της πλειοψηφίας, με τρόπους δηλαδή που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και σε άλλα υποδείγματα αριστερών συγκροτήσεων.
Δεν μπορεί επίσης να αναχθούν τα συγκεκριμένα προβλήματα που ανέκυψαν, στη διαφορά των αντιλήψεων ως προς τις πολιτικές συμμαχίες. Διότι, πράγματι, ο νέος συνασπισμός εξουσίας στον οποίο προσβλέπουμε απαιτεί τη συνάντηση και τη συνάρθρωση πολύ ευρύτερων δυνάμεων από αυτές που οριοθετούνται αυστηρά στον παραδοσιακό αριστερό χώρο, δυνάμεων και του σοσιαλιστικού, προοδευτικού χώρου, τις οποίες η κρίση της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατικής στρατηγικής αποδεσμεύει από τις προηγούμενες ιστορικο-πολιτικές ταυτίσεις τους.
Αλλά σ' αυτές τις δυνάμεις, εμείς δεν μπορούμε να απευθυνόμαστε με τη λογική του μέσου όρου. Έγραψα σ' ένα παλιότερο κείμενο (δημοσιευμένο το 2011 στην ΑΥΓΗ) ότι η πρόσκληση προς αυτές τις δυνάμεις δεν μπορεί να γίνει με "τη διαμεσολάβηση πολιτικών μεσαζόντων, αμφίβολης πολιτικής και ηθικής δέσμευσης". Ότι, στους πολίτες που βλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα μιας άλλης προοπτικής, "απευθυνόμαστε προβάλλοντας τα σκληρά, απαιτητικά χαρακτηριστικά της ταυτότητάς μας". Και αυτό δεν έχει σχέση με αποϊδεολογικοποιημένες διευρύνσεις στο όνομα του ρεαλισμού.
Υποστηρίζω και σήμερα, ότι η κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας από τη ριζοσπαστική Αριστερά συνιστά μια πολιτική μεταβολή ιστορικής κλίμακας για τη χώρα. Και ότι, με όλα τα ρίσκα που εμπεριέχει το εγχείρημα, είναι η μόνη πραγματική "ρήξη" στο τυραννικό συνεχές της νεοφιλελεύθερης εκθεμελίωσης της κοινωνίας.
Υποστηρίζω ότι η συγκρότηση μιας διαρθρωμένης, ηγεμονικής κοινωνικο-πολιτικής συμμαχίας είναι έργο πολύ πιο σύνθετο από μια μετωπική συμπαράταξη κλασικού τύπου.
Δεν πείθομαι όμως με τίποτα ότι η συμπόρευση με πολιτικούς γυρολόγους και με ανθρώπους που η πολιτική τους σκέψη είναι ένας αχταρμάς εθνικιστικών, ρατσιστικών και συνωμοσιολογικών αντιλήψεων εντάσσεται και υπηρετεί μια τέτοια προοπτική.
Η αναθεώρηση πάντως προβληματικών επιλογών δεν συνιστά απώλεια κύρους. Είναι δείγμα ωριμότητας του πολιτικού υποκειμένου, που δεν διστάζει να αποδεχθεί τις αντιφάσεις του και να αναμετρηθεί δημόσια με αυτές.
