Κι όμως, οι περισσότεροι κρατάμε την ανθρωπιά μας, ευρισκόμενοι σε ανάπαυση αναμονής. Αρκετοί εξαχρειωθήκαμε ή πάμε για εξαχρείωση. Εξαθλίωση - λύπη - απάθεια - τυφλή οργή - βαρβαρότητα - φασισμός. Πολιτισμός είναι ό,τι λογάται, σωστό ή λάθος, ό,τι κάμνει καλό ή κακό, ό,τι καμώνεται, ό,τι πολιτεύεται δεξιά ή αριστερά, ο ατελής άνθρωπος προς τελείωσή του ή καταστροφή του. Επιβίωση, δημιουργία, ευτυχία. Ψηλά στον πολιτισμό, ο ανθρωπισμός και ύψιστος ανθρωπισμός ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, το έσχατο στάδιο, όπου όλοι οι άνθρωποι δημιουργούν ως καλλιτέχνες και ευτυχούν.
Ο άνθρωπος είναι φυσικό ον και επιβιώνει, δημιουργεί και ευτυχεί σε καθαρό φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον. Το οξυγόνο είναι απαραίτητο για το καθαρό φυσικό περιβάλλον και το οξυγόνο του καθαρού κοινωνικού περιβάλλοντος, η αληθινή δημοκρατία. Ο φασισμός είναι η ακραία στιγμή της καπιταλιστικής νεοφεουδαρχίας. Η Κεφαλλονιά, το όμορφο νησί μας, με τους ωραίους, δαιμόνιους, πανάρχαιους κατοίκους του, χτυπήθηκε άξαφνα και βίαια από τον Εγκέλαδο, που σκοτείνιασε τη λάμψη και την ομορφιά του νησιού και των ανθρώπων του. Τους νοιαζόμαστε. Θα τους περιθάλψουμε. Θα τους δεχτούμε και στο σπίτι μας, αν χρειαστεί, ως εσωτερικούς εξόριστους. Δεν θα τους πνίξουμε κι αυτούς και τα παιδιά τους. Ανθρώπινος Εγκέλαδος χτύπησε και τη Συρία και άλλες χώρες. Άνθρωποι με τα παιδιά τους ξεριζώνονται. Άλλοι από μας τους πνίγουμε, στο Φαρμακονήσι, της εσωτερικής μας εξορίας και εξαχρείωσης, και άλλοι βλέπουμε τον πνιγμό τους απαθείς στον καναπέ, κοιτάζοντας την εικόνα της φρίκης στα δελτία των οκτών.
Μας βαραίνει η λύπη από το βίαιο κακό που πάθαμε κι εμείς από την αδικία. "Ουκ έστιν λύπης χείρον κακόν", λέει ο Μένανδρος. Η εξαχρείωση είναι το χειρότερο όμως. Τυφλή οργή και απάθεια είναι φαρμάκι εξαχρείωσης. Είναι φασισμός και χαμός. Πόσες ψυχές αλαφιασμένες θα πνίξουμε στη γύρω θάλασσα της ταπείνωσής μας από την τρόικα, θάλασσα που περικλείνει το Φαρμακονήσι της εξαχρείωσής μας; Ο ουρανός καθώς πέφτει στα κεφάλια των ανθρώπων ξερνά ατσάλι και φωτιά. Βόμβες και χειροβομβίδες κροτούν. Πολυβόλα κροταλίζουν. Πυρά διασταυρώνονται μέσα και γύρω από σάρκες ανθρώπινων κορμιών που κομματιάζονται και διασκορπώνται. Σπίτια σωριάζονται πάνω σε παιδικά κορμιά και μανάδες. Παιδιά τρέχουν και πέφτουν στο Αιγαίο. Χεράκια απλώνονται να πιαστούν στην κουπαστή. Οι μπότες μας πατούν τα δάχτυλά τους, τα ρίχνουν στο μελανιασμένο κύμα που αφρίζει να χαθούν στην άπατη άβυσσο του πελάγους. Είναι χθες που συμβαίνει, είναι σήμερα, είναι σκηνή από το μέλλον μας; Εμείς κυνηγάμε ψυχές, οι Τσέτες του Κεμάλ κυνηγούν τις δικές μας, θα μας κυνηγήσουν πάλι αύριο;
Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται, καίγεται και το βιός μας, καίγεται ο ανθρωπισμός και η ελπίδα, ο πολιτισμός χάνεται και έρχεται η βαρβαρότητα. Στο πίσω φόντο της εικόνας της φρίκης γκρεμίζουμε το τείχος του αίσχους στο Βερολίνο να βγούμε στον ελεύθερο κόσμο και βγήκαμε στο αίσχος της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής νεοφεουδαρχίας. Απαξιούμε να πούμε κουβέντα για τους ανάξιους κυβερνήτες μας. Απαξιούμε να τους αξιώσουμε, ακόμα και με τη χειρότερη βρισιά μας. Τους γυρίζουμε την πλάτη μας, ατενίζοντας προς το μέλλον.
* Ο Κώστας Μεσάρης είναι ηθοποιός
