Αν πιστέψουμε τον Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανεύθυνος και αν κυβερνήσει θα οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή. Η υπερβολή είναι συστατικό στοιχείο της πολιτικής αντιπαράθεσης, πολύ περισσότερο σε ένα ανταγωνιστικό πολιτικό σύστημα όπως το ελληνικό, που σήμερα αντιπαρατίθενται δύο πόλοι, η Δεξιά και η Αριστερά. Κάθε πράγμα όμως έχει τα όριά του. Η υπέρβαση αυτής της λεπτής γραμμής ξεχωρίζει έναν μαζέτα από έναν έμπειρο πολιτικό. Η υπερβολή πολλές φορές είναι ένδειξη πανικού ο οποίος θεωρείται κακός σύμβουλος, χειρότερος από την αλαζονεία.
Γιατί εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ ο Σαμαράς; Γιατί -λέει- η πρότασή του για κούρεμα του χρέους είναι ανεύθυνη αφού δεν θα την αποδεχθούν οι δανειστές. Πώς γίνεται όμως η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος, κατά το προηγούμενο της ρύθμισης για τη Γερμανία μεταπολεμικά, όπως έγινε με τη Συμφωνία του Λονδίνου, να είναι ανεύθυνη και επικίνδυνη; Κατά πρώτον υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, επομένως δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται μη ρεαλιστική. Κατά δεύτερον ο ίδιος ο Σαμαράς, ο οποίος ήταν κατά του κουρέματος την περίοδο του αντιμνημονιακού του οίστρου, τελικά χειροκρότησε το πρώτο κούρεμα παρότι συνδυάστηκε με ένα σκληρό Μνημόνιο. Να σημειωθεί ότι αρχικά οι δανειστές δεν ήθελαν να ακούν για κούρεμα, ενώ τελικά δέχθηκαν μείωση πάνω από το 50%. Έγινε όμως με καθυστέρηση, όχι εξαρχής όπως έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ και διαφωνούσε ο τότε αντιμνημονιακός Σαμαράς.
Την ίδια μέρα που ο Σαμαράς επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, η πιο επίσημη γερμανική φωνή, η Deutsche Welle, δημοσίευε ανάλυση του Γενς Μπάστιαν, πρώην στελέχους της Task Force, σύμφωνα με την οποία χρειάζεται και δεύτερο κούρεμα του χρέος. Ο Γερμανός ειδικός πρότεινε, μάλιστα, ανάλογη διαδικασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ευρωπαϊκή διάσκεψη όπως το 1952 για τη Γερμανία. Αλλά και οι ευρωβουλευτές της επιτροπής που διερευνά την υπόθεση της τρόικας και του Μνημονίου πρότειναν κούρεμα του ελληνικού χρέους. Εντάξει ο ΣΥΡΙΖΑ, κι αυτοί ανεύθυνοι είναι;
Ακόμη όμως κι αν η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανεύθυνη, ποια είναι η απομείωση η οποία μπορεί να καταστήσει το χρέος βιώσιμο; Η επιμήκυνση; Πώς θα γίνει αυτή, για πόσο διάστημα και με ποιες δεσμεύσεις; Θα υπάρχει ή όχι ρήτρα ανάπτυξης; Γιατί η κυβέρνηση τηρεί σιγήν ιχθύος για το θέμα αυτό; Ποιες πρωτοβουλίες παίρνει και σε ποιο επίπεδο αν δεν προσδοκά την όποια λύση αποκλειστικά από "την καλοσύνη των ξένων"; Και γιατί αυτή η ενδεχόμενη ρύθμιση δεν θα συνεχίζει τον επ' αόριστον έλεγχο της χώρας από τους δανειστές;
Αν σωστά διατυπώνονται ερωτήσεις για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν διατυπώνονται για την πολιτική Σαμαρά; Γιατί δηλαδή ερωτάται ο ΣΥΡΙΖΑ τι θα κάνει αν οι δανειστές δεν δεχθούν την πρότασή του και δεν ερωτάται ο Σαμαράς τι θα κάνει αν η επιμήκυνση δεν καθιστά βιώσιμο το χρέος;
Ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις...
