«Αν δεν κάνουμε όλα τα μαθήματά μας, δεν πρόκειται να δούμε την τρόικα ούτε ζωγραφιστή» μας παρήγγειλε, με δικά του λόγια, ο επίτροπος Όλι Ρεν. Ευτυχώς που δεν μας είπε και να τρώμε όλο το φαγητό μας. Αλλά ήξερε τι έλεγε και, προπάντων, τι δεν έλεγε. Γιατί φαγητό, και μάλιστα «όλο», με τα συγκεκριμένα «μαθήματα» δεν πάνε μαζί. Ή μαθήματα ή φαγητό, ένα από τα δύο.
Το ζήτημα εν προκειμένω είναι πως διάφοροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι τύπου Όλι Ρεν συνεχίζουν να αυθαδιάζουν. Με κατάφωρα προσβλητικές, περί «μαθημάτων», εκφράσεις. Θίγοντας την αξιοπρέπειά μας. Περιφρονώντας τις ευαισθησίες μας...
Θυμόμαστε όλοι πόσο μας είχε κακοφανεί όταν εκείνος ο άλλος Ευρωπαίος αξιωματούχος είχε πει πως πρώτα θα πάει για σκι και μετά θ' ασχοληθεί με την περίπτωσή μας. Ε λοιπόν, το «σύνδρομο του σκιέρ» έχει πλέον επεκταθεί και έχει υιοθετηθεί από όλους τους Ευρωπαίους αξιωματούχους. Τόσο που το συνηθίσαμε πια, το δεχόμαστε και το κουβεντιάζουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ήταν να μην πάρουμε το κολάι. Γιατί, εκτός από τον Όλι Ρεν, πάνω - κάτω τα ίδια μας είπε και ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, τα ίδια μας είπε και ο Βόλφγκαν Σόιμπλε, τα ίδια μας λέει η πραγματικότητα που ζούμε. Καθώς η τρόικα μας κάνει κατάφορα εκβιαστικά καψόνια προκειμένου να υποχωρήσουμε εφ' όλης της ύλης. Και τότε, αφού υποχωρήσουμε, θα το σκεφτεί αν θα μας καταδεχτεί.
Το πράγμα είναι πολύ απλό. Έτσι τους μάθαμε, έτσι τους συνηθίσαμε. Από τον Μάιο του 2010 ήδη κι ώς τα σήμερα, με όλες τις εν τω μεταξύ κυβερνητικές εκδοχές, κάναμε όλα τα μαθήματά μας κι ακόμη περισσότερα. Αδιαμαρτύρητα, χωρίς να βγάζουμε άχνα. Συχνά και πολύ πέρα από τα «υποχρεωτικά» μαθήματα. Πρώτο - πρώτο θρανίο με τα χέρια σταυρωμένα, διαγωγή κοσμιοτάτη, απουσιολόγοι, πώς το λένε.
Ε, λοιπόν, τι περίμενες; Ότι τώρα θα δείξουν έλεος; Ότι θα υποκύψουν σε εκκλήσεις για ευμενέστερη, για χαλαρή «πολιτική λύση»; Ότι θα «μασήσουν» σε απειλές ότι θα 'ρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα επιπέσουν επί των κεφαλών μας (και επί των κεφαλών τους) οι εφτά πληγές του Φαραώ; Καλά, χαιρετίσματα...
Προς «σκηνικό» ρήξης;
Από τον περασμένο Σεπτέμβριο ξεκίνησαν οι συνομιλίες με την τρόικα επί των προαπαιτούμενων για τη δόση. Κι έχουμε, δόξα τω Θεώ, Φεβρουάριο. Με την ελπίδα ότι κάτι θα γίνει μέσα στον μήνα κι ότι τα λεφτά μπορεί να τα πάρουμε μέσα στον Μάρτιο. Ενώ είναι παραπάνω από προφανές πως η καθυστέρηση είχε εν πολλοίς να κάνει με ωμό εκβιασμό. Όπως άλλωστε έγινε με όλες σχεδόν τις δόσεις. Εν τω μεταξύ, η σεναριολογία οργίασε με κυμαινόμενες εξάρσεις. Δημοφιλέστερη εκδοχή της το αδιαπραγμάτευτο των ελληνικών θέσεων, το οποίο θα μπορούσε ίσως να φτάσει και ώς τη ρήξη. Και με όπλο αυτή τη φορά το «πρωτογενές πλεόνασμα». Ή, επί το ρεαλιστικότερο, ότι δεν έχουμε αυτή τη στιγμή κάποιες άμεσες και πιεστικές χρηματοδοτικές υποχρεώσεις. Οπότε η κυβέρνηση δεν επείγεται για τη δόση, όπως τις άλλες φορές.
Σε κάθε περίπτωση, η τελική συμφωνία, εκείνη που θα αφορά το χρηματοδοτικό κενό και, κυρίως, τη διαχείριση του ελληνικού χρέους πάει για μετά τον Μάιο. Μετά τις ευρωεκλογές, για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Προκειμένου να μπορέσουν και οι δύο πλευρές, και οι δικοί μας, και οι δανειστές, να λένε τα δικά τους στο προεκλογικό πεδίο. Και μια κουβέντα παραπάνω, που λέει ο λόγος. Και πάντως να μην αναγκαστούν να παρουσιάσουν στους πολίτες-εκλογείς την ωμή πραγματικότητα.
Σ' αυτή τη φάση, την προεκλογική, ας μην αποκλειστεί το ενδεχόμενο να στήσει ο Σαμαράς «σκηνικό» ρήξης. Μονομερώς ή ακόμη και σε κάποια οιονεί συμφωνία με τους πιστωτές. Προκειμένου να αξιοποιήσει την εικόνα του δυναμικού, του παλληκαρά, του ασυμβίβαστου ηγέτη. Του ηγέτη που διαπραγματεύεται σκληρά και δεν υποχωρεί σε πιέσεις. Για να εξασφαλίσει ίσως έτσι ένα όχι πολύ κακό εκλογικό αποτέλεσμα. Ακόμη και τη «διαχειρίσιμη» ήττα. Ώστε να αποφευχθούν οι ραγδαίες, και μη ελεγχόμενες από τον ίδιον, μετεκλογικές εξελίξεις.
Είναι εκεί ακριβώς που οι πολίτες θα αναμετρηθούν με τη συσσωρευμένη πείρα της τριετίας. Την πείρα τους απέναντι σε καταστάσεις και σε πρόσωπα. Και είναι εκεί ακριβώς που θα δοκιμαστούν η γνώση, η κρίση και, τελικά, οι επιλογές τους...
