Ακούστε, εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμαι εγώ κι ο χτίστης,
Ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης...
Κωστής Παλαμάς
Αγαπητή Ευγενία,
Με την άδειά σου θα πάω σήμερα στο κεντρικό πολιτικό ζήτημα, που έχει να κάνει με την πορεία και το μέλλον της χώρας και του λαού.
Ακούμε όλο και συχνότερα ότι είναι κοντά η κυβέρνηση της Αριστεράς. Τα δημοσκοπικά δεδομένα, φανερά και κρυφά, δείχνουν μια τέτοια προοπτική. Στις συζητήσεις στα σπίτια, στα καφενεία, στις παρέες, στο Διαδίκτυο, το θέμα είναι talk of the town. Δεν μιλάμε για τα πολιτικά πάνελ.
Βεβαίως, πολλές από αυτές τις κουβέντες συνοδεύονται κάποτε - κάποτε και από ένα «αλλά». Θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα στο χάος των προβλημάτων χωρίς διοικητική εμπειρία; Με τόσους λυσσόδηκτους αντιπάλους; Με τόσους συνασπισμένους πολέμιους; Με την εσωτερική ετερογένεια - αυτό πού το πας;
Εγώ δεν θα σταθώ στα επιμέρους. Βλέπω, κυρίως, το κύριο. Και αυτό είναι το εξής: Εγχώριο κόμμα της Αριστεράς, με την εμπιστοσύνη των πολιτών, έφτασε να διεκδικεί τις τύχες της χώρας. Μέχρι τώρα η Αριστερά σαν να απείχε παρασάγγας από το κυβερνητικό επίπεδο. Και τώρα έχει μπροστά της το πιο μεγάλο, το πιο ευγενικό όραμα: να αναλάβει την κεντρική διοίκηση των κοινών υποθέσεων. Να βάλει τάξη στο βασίλειο της ανομίας, να σταματήσει την καταστροφική πορεία, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την υπονόμευση της εθνικής ανεξαρτησίας, να αποκαταστήσει τη συλλογική και ατομική αξιοπρέπεια. Υπάρχει ευγενέστερος σκοπός από αυτόν; Μεγαλύτερο πατριωτικό καθήκον;
Τα στελέχη εκείνα που θα μπουν μπροστά καλούνται να δικαιώσουν τους αγώνες γενιών και γενιών αγωνιστών και αγωνιστριών της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τους αγώνες της ίδιας της πολυκυνηγημένης και πολυβασανισμένης Αριστεράς. Ο στόχος είναι υψηλός! Φορτίζεται με όλο το ιστορικό βάρος, τον βαθύτατο συμβολισμό και τη θετική επενέργεια στην ευρωπαϊκή και τη διεθνή πολιτική ζωή.
Από την άλλη, όλοι και όλες εμείς, που μετά την πτώση του υπαρκτού και την απότομη μεταβολή των παγκόσμιων συσχετισμών βρεθήκαμε να διασχίζουμε την πολιτική έρημο, κρατήσαμε παρ' όλα αυτά έστω και μισοαναμμένη τη φλόγα, που τώρα έγινε ολόλαμπρος πυρσός. Μακάρι να καταυγάσει τα ερέβη της σημερινής πρωτοείδωτης κατάστασης. Τουλάχιστον, ας έχουμε αυτήν την ικανοποίηση ότι εξασφαλίσαμε τη συνέχεια, κάνοντας χώρο για την ταλαντούχα νέα γενιά.
Η μεγαλοσύνη του σκοπού δημιουργεί υψηλές απαιτήσεις για το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ, μέλη και στελέχη, που πρέπει να κάνει ακόμη μεγαλύτερες προσπάθειες για να ανταποκριθεί στο κάλεσμα των καιρών. Ασφαλώς, έχει κάνει άλματα στη διαδικασία ωρίμανσής του, όμως φαίνεται ότι δεν αρκούν σε έναν κόσμο χιλιοπροδομένο, συγχυσμένο, ανυπόμονο. Να τολμήσω να πω κάτι; Ας αφήσει πίσω ό,τι μας ταλαιπώρησε εμάς τους παλιότερους-ες, θες από άγνοια, θες από άνεση χρόνου και κινήσεων. Τώρα χρόνος δεν υπάρχει για ατέρμονες εσωτερικές συζητήσεις, αντιπαραγωγικές, στο όνομα ενός παρεξηγημένου πλουραλισμού. Χωρίς έκπτωση στο θέμα της εσωτερικής δημοκρατίας, ας υποχωρήσουν οι τασικές ιδιαιτερότητες χάριν της προωθημένης σύνθεσης. Ας αξιοποιηθεί ο εσωκομματικός πλούτος για τη λήψη έγκυρων και έγκαιρων αποφάσεων. Άλλωστε, σπαταλιέται ενέργεια που πρέπει να διοχετευθεί στα προβλήματα του κόσμου. Αυτός είναι η πηγή δύναμης, ο καθοριστικός παράγοντας των εξελίξεων. Μαζί με τον λαό για τον λαό.
Είπα, λοιπόν, και ελάλησα...
ΜΕΛΙΝΑ ΒΟΛΙΩΤΗ
[και για την αντιγραφή, ΣΟΥΛΑ ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ]
