Η απόφαση του Ομπάμα να αυξήσει τον κατώτερο μισθό στους συμβασιούχους του αμερικανικού Δημοσίου και η πρόθεσή του να καλέσει το Κογκρέσο να ψηφίσει νόμο που θα αυξάνει τον ομοσπονδιακό κατώτερο μισθό για όλους τους εργαζόμενους, μέσω της αύξησης του ωρομισθίου κατά 40%, είναι ασφαλώς αξιοπρόσεκτη. Δεν είναι του παρόντος η αντιπαράθεση Ομπάμα - Ρεπουμπλικανών, σημασία για εμάς στην Ελλάδα και την Ευρώπη έχει η λογική της πρότασης.
Ενώ δηλαδή στη χώρα μας κυβέρνηση και τρόικα, επιβάλλουν τη γραμμή ότι η αύξηση του κατώτερου μισθού στα προ Μνημονίου επίπεδα θα πλήξει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού βλέπουμε να προκρίνεται η ακριβώς αντίθετη άποψη, ότι δηλαδή η αύξηση του κατώτερου μισθού, όχι μόνο δεν θα πλήξει την αμερικανική οικονομία, αλλά αντίθετα θα την τονώσει. Προφανώς, ο Ομπάμα δεν κόλλησε καμιά "επιδημία ΣΥΡΙΖΑ". Όσοι δεν έχουν ενστερνιστεί τις νεοφιλελεύθερες αυταπάτες καταλαβαίνουν πως η ενίσχυση των κατώτερων εισοδημάτων θα ενισχύσει την εσωτερική ζήτηση σε είδη πρώτης ανάγκης, επομένως θα τονώσει την οικονομία, ενώ με τον τρόπο αυτό και το κράτος θα βάλει περισσότερα έσοδα στα ταμεία του μέσω της έμμεσης και της άμεσης φορολογίας.
Αλλά και στη Γερμανία του άτεγκτου προτεσταντισμού, η νέα κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών αποφάσισε την καθιέρωση κατώτερου ωρομισθίου στα 8,5 ευρώ, πράγμα που, όταν εφαρμοστεί πλήρως, θα ενισχύσει αρκετά τα εισοδήματα των εργαζομένων, οι οποίοι αμείβονται μέχρι σήμερα με εξευτελιστικά μεροκάματα. Και είναι πολλοί οι εργαζόμενοι, Γερμανοί ή προερχόμενοι από τις ανατολικές χώρες, που παίρνουν πενιχρές αμοιβές.
Θα μπορούσε βεβαίως να αντιταχθεί ότι με την αύξηση των κατώτερων μισθών θα πληγεί η ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας. Ουδέν αναληθέστερον. Οι τομείς της οικονομίας με εξαγωγικό προσανατολισμό έχουν πολύ υψηλότερους κατώτερους μισθούς. Η αύξηση του κατώτερου μισθού στις ΗΠΑ και στη Γερμανία αφορά εκατομμύρια εργαζόμενους που δουλεύουν με πενιχρές αποδοχές και υψηλή επισφάλεια σε κλάδους με εσωτερικό προσανατολισμό. Κατά συνέπεια, δεν είναι αληθές ότι προκαλούν πρόβλημα στην ανταγωνιστικότητα, αντιθέτως αυξάνουν την εσωτερική ζήτηση σε προϊόντα και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης, που κατά βάση καταναλώνουν οι χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι.
Όλα αυτά, όμως, συμβαίνουν, έστω και καθυστερημένα, στις μητροπόλεις. Στις χώρες της περιφέρειας, όπως η μικρή Ελλάδα, συμπιέζονται δραματικά ακόμη και οι χαμηλότερες αποδοχές, ενώ η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η έκρηξη της ανεργίας καθιστούν επισφαλείς ακόμη και αυτές τις πενιχρές αποδοχές.
Όσο δεν ενισχύεται η ζήτηση σε προϊόντα και υπηρεσίες με υψηλή προστιθέμενη, αξία δεν μπορεί να ενισχυθεί η εσωτερική παραγωγή και κατά συνέπεια να ανακάμψει η ελληνική οικονομία, αρκούμενη μόνο σε φθηνές εξαγωγές.
