Με το νέο έτος μπήκαμε σε μια φάση μειωμένης έντασης, ακόμη και νηνεμίας θα μπορούσαμε να πούμε. Όχι ότι δεν υπάρχουν επικοινωνιακές πολιτικές αντιπαραθέσεις, αλλά αφορούν τουλάχιστον μη μείζονα θέματα. Τα μεγάλα που αφορούν την πορεία της χώρας είναι σε καταστολή. Ρυθμίστηκαν; Όχι βέβαια.
Υπάρχουν οι αναβολές, οι μεταθέσεις. Η ελληνική προεδρία υποχρεώνει σε πιο συγκρατημένη στάση της τρόικας, αν και ο πρόεδρος του Eurogroup επιμένει να πιέζει την Αθήνα και δημόσια. Νομοσχέδια που να απειλούν τη μικρή πλέον πλειοψηφία Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Ίσως και οι κάποιες προσδοκίες από την απόφαση του ΣΤΕ για τις μειώσεις των ενστόλων παίξουν τον ρόλο τους.
Όμως όλες οι μεγάλες εκκρεμότητες περιμένουν στη γωνία. Οι συζητήσεις για το χρέος μάλλον μετατίθενται για μετά τις ευρωεκλογές. Δηλαδή, η εικόνα σταθεροποίησης των προοπτικών της χώρας, ώστε να βοηθηθεί ο δανεισμός εκτός Μνημονίων, δεν είναι καθαρή. Οι πιέσεις για να δοθούν τα 4,9 δισ. συνεχίζονται, θέτοντας εν αμφιβόλω τη μείωση του ΦΠΑ αλλά και πλευρές του φόρου ακινήτων. Οι τράπεζες βρίσκονται μπροστά σε νέα ανάγκη στήριξης - με νέα δανεικά βεβαίως.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ότι και οι 153 βουλευτές θα μείνουν με την κυβέρνηση - αρκούν δύο διαμαρτυρόμενοι να τραβήξουν το χαλί. Πολύ περισσότερο όταν οι περισσότεροι πολίτες βογγούν από τα μειωμένα έσοδα και τις φορολογικές υποχρεώσεις.
Η απειλή τρομοκρατικού χτυπήματος δεν πρέπει να υποτιμάται ως παράγων αποσταθεροποίησης. Ήδη η απόδραση του Ξηρού έβαλε τα υπουργεία να μαλώνουν και τις ΗΠΑ να απαιτούν τη σύλληψή του. Ποιος μπορεί να προβλέψει την έκβαση; Δεν είναι μόνο η επίδραση του όποιου τρομοκρατικού χτυπήματος - αν γίνει. Είναι τα πριν και τα μετά. Στο κράτος. Στις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Είμαστε σε νέες συνθήκες.
Ένας κακός χειρισμός, μια υπερβολή βίας μπορούν να προκαλέσουν απρόβλεπτες εξελίξεις, απρόβλεπτες σε ένταση και εύρος.
Σε αυτό το τοπίο, για να είναι ασφαλής μια χώρα, θα 'πρεπε να έχει γερά πόδια, στην οικονομία και τις τράπεζες, στέρεη κοινωνική συνοχή, πολιτικές και κρατικές δομές αξιόπιστες και με κύρος. Ό,τι ακριβώς μας λείπει. Δηλαδή, δεν είναι μόνο η σοβαρότητα των προβλημάτων που θα ξεσπάσουν, είναι επιπλέον οι μειωμένες δυνατότητες απορρόφησης, αντίδρασης στην αποσταθεροποίηση. Βεβαίως, η συμμετοχή στην Ε.Ε. είναι ισχυρό αντίβαρο. Μόνο που μένει να αποδειχθεί τώρα. Γιατί η εκβιαστική λογική που κυριαρχεί μπορεί τελικά να προκαλέσει μεγάλη καταστροφή.
Νηνεμία ναι, ίσως ανησυχητική. Πάντως όχι σταθερότητα. Και η αστάθεια δεν έχει δεδομένη κατάληξη. Γι' αυτό και η πολιτική ευθύνη γίνεται καθοριστική.
