Αυτή η κυβέρνηση θυμίζει σουπερνόβα που ο πυρήνας του έχει καταρρεύσει και έχουν ξεκινήσει οι αλυσιδωτές εκρήξεις που θα εξαπολύσουν τα κομμάτια του προς όλες τις κατευθύνσεις του πολιτικού στερεώματος.
Οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα, όλο και πιο κωμικές, όλο και πιο γελοίες.
Έχω φτάσει στο σημείο (απόγνωσης) να αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι το άσχημο να πεις γι' αυτήν τη συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ ή το μόνο που απομένει είναι να την καλέσεις να καταδικάσει την ηλιθιότητα απ' όπου και αν προέρχεται - και χωρίς αστερίσκους, παρακαλώ, για τον Σίμο και τη Μισέλ.
Η δε συνέχεια προμηνύεται -αν είναι δυνατόν- χειρότερη.
Παραφράζοντας ένα σύνθημα του ύστερου '69, θα έλεγα ότι η πολιτική πέθανε, η οικονομία πέθανε και η κοινωνία δεν αισθάνεται καλά.
Οι πολίτες, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, έχουν χάσει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς της δημοκρατίας: κόμματα, πολιτικούς, Κοινοβούλιο, ΜΜΕ, Δικαιοσύνη. Είναι πεισμένοι ότι το αύριο, το δικό τους και της χώρας, θα είναι χειρότερο από το χθες. Μια κοινωνία χωρίς όραμα και χωρίς ελπίδα.
Υπάρχει μια διάχυτη διάθεση στη χώρα, ένα πράγμα υπόγειο που δεν μετριέται με την πρόθεση ψήφου, που δεν κάνει δηλώσεις, που δεν κραυγάζει στα τηλεπαράθυρα της ξεφτίλας. Ένα μείγμα κυνισμού, οργής και θλίψης.
Στην κοινωνία έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι όλα έχουν συμβεί ή μπορεί να συμβούν. Ότι οι πολιτικοί δεν ορρωδούν προ μηδενός και ουδενός. Ότι όλα είναι θεμιτά, όλα είναι δυνατά: η φοροκλοπή, η μίζα, η εξαγορά δημοσίων λειτουργών, υπουργικών πράξεων, δικαστικών αποφάσεων, δημοσίων προμηθειών, δημοσίων θέσεων. Ο παράνομος πλουτισμός σε όλους τους τομείς, σε όλες τις καταστάσεις, στη δημόσια και ιδιωτική καθημερινότητα.
Δεν γνωρίζω πώς να ονοματίσω αυτή τη συλλογική κακοδιαθεσία, αυτό το ανικανοποίητο, αυτή τη θλίψη που πλανώνται σαν αιθαλομίχλη στην ατμόσφαιρα. Σίγουρα οφείλεται στις τεκτονικές καταστροφές που έχουν προκαλέσει οι πολιτικές του Μνημονίων.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, που αρχίζει και παίρνει μορφή. Μια βοή που θεριεύει και φωνάζει: "άι σιχτίρ, φτάνει πια, σας σιχάθηκα". Μια διάχυτη αίσθηση ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο ως άνθρωποι, ως λαός, ως χώρα.
Η κοινωνία πνίγεται και αναζητάει πολιτικό οξυγόνο για να αναπνεύσει. Εκφράζει την ανάγκη για μια νέα δημόσια ηθική, για νέες μορφές πολιτικές και εκπροσώπευσης.
Διεκδικεί τη χαμένη προσωπική και συλλογική αξιοπρέπεια. Ζητεί από τον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει.
