Δεν έχει όρια η επινοητικότητα του Συμβουλίου της Επικρατείας. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η απόφαση που δικαιώνει τους ενστόλους κρίνει αντισυνταγματικές τις αναδρομικές περικοπές στους μισθούς τους, με το σκεπτικό ότι "οι ένστολοι ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του κράτους και, άρα, χρήζουν ειδικής μεταχείρισης σε σχέση με τους εργαζομένους του Δημοσίου".
Πρόκειται για καινοφανή δικαιολογία, που στηρίζεται στην πλασματική κατασκευή του "σκληρού πυρήνα του κράτους". Ας δεχτούμε, για την οικονομία της συζήτησης, τον όρο. Άραγε μόνο οι ένστολοι συγκροτούν τον "σκληρό πυρήνα"; Οι διπλωμάτες, οι εφοριακοί και οι δικαστές συγκροτούν... χαλαρότερα μόρια του κράτους; Γιατί, άραγε, περιορίζεται ο "σκληρός πυρήνας" αποκλειστικά σε λειτουργίες της άμυνας και της ασφάλειας; Η υγειονομική περίθαλψη, η κοινωνική ασφάλιση, η εκπαίδευση και άλλες νευραλγικές δημόσιες υπηρεσίες είναι λιγότερο αναγκαίες για τη λειτουργία του κράτους;
Η διάκριση που εισάγει το ΣτΕ είναι αναχρονιστική. Καταφεύγει στο κράτος - νυχτοφύλακα του αυτοκράτορα, που αντιστοιχεί στην τυπολογία του 19ου αιώνα. Να προδίδει, άραγε, την αντίληψη που έχουν όσοι δυσφημούν το Δημόσιο, μειώνουν τον αριθμό των υπαλλήλων του και πετσοκόβουν τις αποδοχές τους;
Είναι προφανές ότι η αιτιολογία περί "σκληρού πυρήνα" επινοήθηκε για να παρακαμφθεί η επέκταση της ευνοϊκής μεταχείρισης σε όλες τις κατηγορίες των μισθωτών του Δημοσίου. Στην ουσία ιεραρχείται ως πρωτεύον το λεγόμενο "κακό κράτος" (κατά την τυπολογία Μπουρντιέ), δηλαδή το κράτος των παραδοσιακών ταξικών σχέσεων και της καταστολής. Και εγκαταλείπονται οι λειτουργίες του κοινωνικού κράτους, του "καλού κράτους", που η ύπαρξη και η υποστήριξή τους συνιστά sine qua non προϋπόθεση για την κοινωνική συνοχή.
Είναι περίεργο να καθιερώνεται μια τέτοια νομολογία διακρίσεων εις βάρος εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, αλλά και εις βάρος των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών. Η αιτιολογία του ΣτΕ οδηγεί στην επιβίωση των πιο σκληρών πελατειακών σχέσεων στο Δημόσιο. Και επιβεβαιώνει πού μπορεί να οδηγήσει ο νομικός σχετικισμός, σύμφωνα με τον οποίο το κράτος δεν υποχρεώνεται να εφαρμόζει τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών στο σύνολό τους, αλλά επιλεκτικά, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της "δημοσιονομικής ανάγκης", με βάση το ρωμαϊκό αξίωμα "υπεράνω όλων η σωτηρία της πατρίδος". Ακριβέστερα, η σωτηρία του σκληρού κράτους...
Ν.Φ.
