Δεξιοί, αριστεροί, δικηγόροι, μηνυτές, κατηγορούμενοι, επώνυμοι, ανώνυμοι, επαναλαμβάνουν συχνά μια φράση-καραμέλα: Έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη. Είτε γιατί το πιστεύουν, είτε γιατί έτσι πρέπει, είτε γιατί θέλουν να καλοπιάσουν τους δικαστές. Είτε και γιατί, λογικό κι αυτό, είναι τόσο μεγάλη, κρίσιμη και από μια άποψη επίφοβη η εξουσία της Δικαιοσύνης, ώστε οι άνθρωποι να αισθάνονται ανασφάλεια και στην ιδέα ακόμα ότι κι εκεί δεν είναι όλα τόσο άψογα.
Ωραία, ας έχουν λοιπόν όση εμπιστοσύνη θέλουν κι ας την εκδηλώνουν σε κάθε ευκαιρία. Καιρός όμως είναι να υπάρξουν και να μιλήσουν κι εκείνοι που δεν έχουν εμπιστοσύνη σε καμιά Δικαιοσύνη - έτσι, από χέρι. Εκείνοι που σκέφτονται ότι και η Δικαιοσύνη, όπως όλοι οι θεσμοί εξουσίας, οφείλει να κερδίζει την εμπιστοσύνη όχι επειδή οι δικαστές κάθονται στην έδρα, πιο ψηλά από τους άλλους, αλλά επειδή έχουν κατοχυρωθεί στη συνείδησή μας πιο ψηλά απ' όλους. Τόσο ψηλά ώστε να τους εμπιστευόμαστε τη ζωή, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια - τα πολυτιμότερα αγαθά κάθε ελεύθερου ανθρώπου.
Μπορεί η δικαιοσύνη εν ολίγοις να πρέπει να είναι τυφλή, αλλά η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη πρέπει να είναι ανοιχτομάτα. Διότι καμιά νομική επιστήμη και καμιά λογική δεν θέτει κανένα δικαστή υπεράνω της κοινωνίας και του πολίτη. Οι κρίνοντες κρίνονται. Και οι οπαδοί της τυφλής εμπιστοσύνης στην τυφλή Δικαιοσύνη, καλό είναι να αναλογιστούν τι έγινε προχθές με το παραδικαστικό κύκλωμα - στα ενδότερα των θεσμών. Τι γίνεται με τις αποφάσεις δικαστών που ευνοούν τον κλάδο τους. Τι έγινε μόλις χθες με τη σύλληψη του Σακκά. Και τι έγινε επίσης -αυτό κι αν είναι!- με την καταδίκη του Παστίτσιου.
Εντάξει, δεν μπορούμε, λέει, να κρίνουμε αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Μπορούμε όμως να κρίνουμε την επίδρασή τους στη ζωή μας, στις ελευθερίες μας, στο φρόνημά μας. Μπορούμε να δεχτούμε την άποψη της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που χαρακτηρίζει την απόφαση για τον Παστίτσιο "παλινόρθωση των πιο σκοτεινών σελίδων της ιστορίας των δικαιωμάτων στην Ελλάδα". Και προειδοποιεί: "Ας αναλογιστούν τις συνέπειες της αφέλειάς τους όσοι εμπιστεύονται στη διακριτική εξουσία της ελληνικής Δικαιοσύνης, ως έχει, αποκλειστικές αρμοδιότητες για την ανάταξη της πολιτείας και την προκοπή της κοινωνίας".
Συνεπώς: Εμπιστοσύνη; Λυπόμαστε, πρέπει να την κερδίσετε...
