Η ΕΠΟΧΗ
Η κυβέρνηση ακολούθησε τη λογική του υποδειγματικού κρατούμενου
(...) Είναι πραγματικές δυσκολίες και ποια η πηγή τους;
Είναι πραγματικές, νομίζω. Ναι μεν μπορεί κάποιος να κάνει ψυχογραφία ή πολιτογραφία των πολιτικών δυνάμεων και αναφέρομε στην Αριστερά που είναι η μόνη Αριάδνη που έχει στα χέρια της τον μίτο, ο οποίος όμως μπορεί και να κοπεί κάποια στιγμή, αλλά είναι πραγματικές. Το πρόβλημα είναι να υπάρξει μια ξεκάθαρη αριστερή εναλλακτική λύση. Με δεδομένο ότι ζούμε σε μια διασυνδεδεμένη οικονομία, άρα η λύση δεν μπορεί να στηρίζεται στην αυτάρκεια. Η οποία λύση όταν θα αρχίσει να εφαρμόζεται θα βρει πολύ ισχυρούς αντιπάλους, θα έχουμε έναν πόλεμο όχι μόνο σε ελληνικό αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Διότι στην πραγματικότητα η λύση είναι μια σύμπραξη των δυνάμεων της Αριστεράς του Νότου, η οποία θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα σοβαρό αντίπαλο δέος απέναντι στον Βορρά και να εφαρμόσει την πολιτική της, με τη σοσιαλδημοκρατία, σε Βορρά και Νότο, πιο νεοφιλελεύθερη. Πρέπει να το αναστρέψεις αυτό, μιλώντας για την κατάργηση της λιτότητας και την ανάκαμψη της οικονομίας. Υπάρχει, ασφαλώς, η δυνατότητα να προκύψει μια κυβέρνηση η οποία θα μπορεί να μιλήσει με διαφορετικούς όρους. Η ελληνική κυβέρνηση ακολούθησε τη λογική του υποδειγματικού κρατούμενου. Δεν είχαν φτάσει καν σε επίπεδο διαπραγμάτευσης με την τρόικα. Με ένα λαό πίσω της μπορεί να κάνει αναδιαπραγματεύσεις ή συγκροτώντας ευρύτερες συμμαχίες, που μπορεί να αναθαρρήσουν και άλλα εκλογικά σώματα αλλού, να προχωρήσει. Αυτό είναι ένα βιώσιμο σχέδιο, αλλά και με ρίσκο, ως απόρροια του μεγάλου πολέμου που θα γίνει. Μπορούν να παρθούν μέτρα μέσω της ΕΚΤ, των κονδυλίων του ΕΣΠΑ κ.τ.λ. Χρειάζονται, λοιπόν, θέσεις ουσίας, ειλικρινείς, καθαρές, όχι ευφυολογήματα για να κερδίσουμε πόντους, επεξεργασμένες για κάθε γωνιά της κοινωνίας και της οικονομίας. Σταθερότητα, προετοιμασία του κόσμου για ενδεχόμενο σύγκρουσης, πολέμου, να προκύπτει ότι είσαι αποφασισμένος, δεσμευμένος σ' αυτό που κάνεις και επαγγέλλεσαι, πεισμένος ότι το σχέδιό σου βγαίνει.
* Συνέντευξη του καθηγητή Νίκου Θεοχάρη στον Π. Κλαυδιανό, 12/01/2014
