«Νομίζω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια παταγώδη αποτυχία της πνευματικής ηγεσίας στη Δύση να αποφασίσει ποιες κατ' αρχάς είναι οι ελευθερίες της και στη συνέχεια πώς να τις υπερασπιστεί. Νομίζω ότι πρέπει να είμαστε πιο σαφείς σχετικά με το τι θέλουμε. Συμφωνώ πως στο κέντρο της σκέψης μας πρέπει να είναι η ανεκτικότητα, όχι όμως να είμαστε ανεκτικοί με όσους δεν είναι ανεκτικοί. Πάντα πίστευα ότι οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι στον κόσμο είναι εκείνοι που πιστεύουν φανατικά σε μια ουτοπία. Διότι αν είσαι σίγουρος για το ποια μπορεί να είναι η τέλεια κοινωνία, αν πιστεύεις ότι ξέρεις τον τρόπο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους για πάντα, τότε είναι πολύ λογικό να σκοτώσεις μερικά εκατομμύρια ανθρώπων για να το πετύχεις. Αυτό έγινε με τον Στάλιν και τον Μάο, αυτό γίνεται και με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, είτε είναι πολιτικοί είτε θρησκευτικοί ουτοπιστές, πρέπει να αναχαιτιστούν, γιατί είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι. Ο 20ός αιώνας είναι ένα απέραντο νεκροταφείο εκατομμυρίων ανθρώπων που έπεσαν νεκροί στο όνομα της ουτοπίας...».
Τα λόγια αυτά είναι του Ίαν Μακ Γιούαν, ενός από τους επιφανέστερους και δημοφιλέστερους συγγραφείς της εποχής μας. Αποτελούν μέρος συνέντευξης που ο Βρετανός λογοτέχνης έδωσε πριν μερικά χρόνια στις «Κεραίες της εποχής μας».
Τα θυμήθηκα πάλι την εβδομάδα που μας πέρασε, όταν συνειδητοποίησα πως ορισμένα πράγματα, που φαίνονται εύλογα και πασιφανή, πρέπει συνεχώς να επαναλαμβάνονται και να τονίζονται, διότι πολύ εύκολα τα ξεχνάμε, πολύ εύκολα θέλουμε να τα ξεχνάμε, πολύ εύκολα μας βολεύει -για διάφορους λόγους- να τα ξεχνάμε.
Ένας ουτοπιστής που αποφάσισε -με χριστιανική διαπαιδαγώγηση και εμμονή, ας μην το ξεχνάμε- να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές για να προσεγγίσει αυτή που στο άρρωστο μυαλό του θεωρεί ως καλύτερη κοινωνία. Ένας ουτοπιστής που τελικά συλλαμβάνεται, δικάζεται και φυλακίζεται. Ένας ουτοπιστής που τίποτα δεν δείχνει ότι μετάνιωσε για τις πράξεις του, και ο οποίος εξασκείται για χρόνια στο να κάνει τον καλό, πειθήνιο κρατούμενο, προκειμένου να εκμεταλλεύεται την ανοχή της κοινωνίας την οποία ο ίδιος μισεί και θέλει να καταστρέψει.
[Στοπ. Υπάρχει ένα ζήτημα εδώ. Ένα ζήτημα που κάθε τόσο ξεφυτρώνει μπροστά μας, είτε πρόκειται για «αριστερούς» είτε για «δεξιούς» αυτόκλητους σωτήρες. Δεν είναι κάποιοι κακομοίρηδες που πάνω στο μεθύσι τους ή στα νεύρα τους σκότωσαν έναν άλλο άνθρωπο. Είναι αδίστακτα πλάσματα, που δεν πιστεύουν ούτε στη Δημοκρατία ούτε στην αξία της ανθρώπινης ζωής, που έχουν όλο τον χρόνο να σκεφτούν αυτό που κάνουν, και όλο τον χρόνο, μετέπειτα, να μετανιώσουν, να ακολουθήσουν μια άλλη πορεία. Πόσο ανεκτικός μπορείς να είσαι με ανθρώπους που δεν έχουν στο λεξιλόγιό τους τη λέξη «ανοχή», πόση κατανόηση -για ανθρωπιστικούς λόγους- μπορείς να δείξεις για ανθρώπους που γελάνε με τη λέξη «ανθρωπισμός», πόσο μπορείς να τους φέρεσαι με επιείκεια σαν να επρόκειτο για κοινούς πορτοφολάδες ή κοινούς μαχαιροβγάλτες οι οποίοι, εν πάση περιπτώσει, μπορεί πράγματι -με όσες μαρξιστικές αναλύσεις θέλετε- να είναι από γεννησιμιού τους θύματα αυτής της κοινωνίας;
Βεβαίως και μια ευνομούμενη υγιής κοινωνία πρέπει να μπορεί να συγχωρεί. Αρκεί και από την άλλη πλευρά να υπάρχει μετάνοια - κι αυτό το δόγμα οι Ξηροί, ως παιδιά ιερέα, πρέπει να το ξέρουν καλά. Αν δεν υπάρχει μετάνοια και μεταμέλεια, αν ο πόλεμος συνεχίζεται, πρέπει να υποστείς και τις συνέπειες του πολέμου. Εύκολα συγχωροχάρτια δεν υπάρχουν, δεν υπήρξαν ποτέ. Ειδάλλως, η κοινωνία που ευαγγελίζεσαι θα είναι πολύ χειρότερη από αυτή που υποτίθεται πας να γκρεμίσεις. Κλείνει η παρένθεση].
**
Η ιστορία της απόδρασης του Ξηρού, και όλα όσα προηγήθηκαν μέσα στις φυλακές και βγαίνουν τώρα στο φως, δείχνουν για μια φορά ακόμα πόσο βαθιά άρρωστο είναι το ελληνικό κράτος και πόσο ανάγκη έχουμε από τολμηρές, βαθιές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς για να επιζήσουμε ως ανεξάρτητο έθνος. Αυτή η κρίση, την οποία ζούμε όλοι μαζί, «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί», και η οποία εν πολλοίς αναλώνεται σε κομματικούς διαξιφισμούς ανίκανους να μας βγάλουν από το χάος, θα μπορούσε να είναι μια χρυσή ευκαιρία να ξαναδούμε τα πράγματα από την αρχή, να διορθώνουμε σιγά-σιγά ορισμένες από τις γάγγραινες της πολιτικής, κοινωνικής, ηθικής και πολιτισμικής μας ζωής.
Θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία, αλλά δεν είναι. Ειδικά όσον αφορά τον κόσμο των φυλακών, κάθε νέα απόδραση, κάθε νέο επεισόδιο, δεν παύει να μας εντυπωσιάζει όλο και περισσότερο, αφού ξεπερνά σε φαντασία ακόμα και τις χολιγουντιανές ταινίες. Αν, για παράδειγμα, είναι αλήθεια ότι μέσα στις φυλακές μπορείς -έναντι μάλλον αδρής αμοιβής που καμιά σχέση δεν έχει με ουτοπίες, επαναστάσεις και άλλα τέτοια- να οργανώνεις... φιλικά ρεβεγιόν καταδικασμένων τρομοκρατών για τον ερχομό του νέου έτους, τότε τα πολλά λόγια περισσεύουν.
Αιρετικό
Προσωπική η γνώμη.
Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με την Ευρώπη, έτσι όπως αυτή παρουσιάζεται μπροστά μας σήμερα. Μια Ευρώπη οικονομίστικη, ανάλγητη, γραφειοκρατική, που προωθεί περισσότερο τα συμφέροντα των τραπεζών παρά των εκατομμυρίων κατοίκων της. Όμως η Ευρώπη είναι ο χώρος μας, το μοναδικό σπίτι που έχουμε. Μέχρι να την αλλάξουμε, μέχρι η πλειοψηφία των κατοίκων της να αποφασίσει να αρχίσει να ψηφίζει διαφορετικά, πρέπει να σεβόμαστε τους θεσμούς της και να τους προστατεύουμε.
Άρα, δυσκολεύομαι να καταλάβω τι μπορεί να εκφράζει η αποχή των κομμάτων της αντιπολίτευσης από μια θεσμική ευρωπαϊκή εκδήλωση, μια ουδέτερη εκδήλωση που επαναλαμβάνεται δύο φορές τον χρόνο σε δύο διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες και που δεν αφορά κάποιο πολιτικό κόμμα αλλά όλη την Ελλάδα ως ευρωπαϊκό κράτος.
Ακόμα περισσότερο δυσκολεύομαι να καταλάβω τη θέση της ΔΗΜ.ΑΡ. Το κόμμα αυτό, που εμφανίστηκε από την αρχή ως ένας καθαρά και αμετάκλητα ευρωπαϊκός αριστερός οργανισμός, και που μπήκε στην κυβέρνηση ακριβώς για να κρατήσει τη χώρα μας στην Ευρώπη, τώρα μοιάζει να παλινωδεί, ακυρώνοντας ουσιαστικά ό,τι καλό ή κακό έχει κάνει μέχρι σήμερα.
Είπαμε, προσωπική η γνώμη.
