Ας υποθέσουμε ότι περνάει της Μέρκελ και οι ευρωπαϊκές χώρες μοιάζουν στη Γερμανία. Μπορεί κανείς να διαβεβαιώσει τους πολίτες όλων των χωρών ότι αν τα πράγματα εξελιχθούν με αυτόν τον τρόπο, αυτό θα είναι προς το καλύτερο για ολόκληρη της Ευρώπη; Νομίζω πως όχι. Πρώτον γιατί αν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες μοιάσουν της Γερμανίας, ποιος θα είναι ελλειμματικός; Η Κίνα και οι αναπτυσσόμενες χώρες ή μόνο οι ΗΠΑ; Συνήθως οι πιο απλοϊκές απόψεις, όπως αυτή της Μέρκελ, ότι δηλαδή πρέπει να μοιάσουμε της Γερμανίας και να γίνουμε πλεονασματικοί, είναι οι μεγαλύτερες ανοησίες ή οι μεγαλύτερες πλάνες.
Μια στοιχειώδης προσέγγιση του προβλήματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα αρκούσε για να πεισθεί και ο πιο δύσπιστος προτεστάντης ότι οι ευρωπαϊκές χώρες δεν μπορούν ταυτόχρονα να είναι πλεονασματικές και μάλιστα στον ίδιο βαθμό με τη Γερμανία. Αυτό δεν γίνεται, για τον απλούστατο λόγο ότι τα ευρωπαϊκά πλεονάσματα θα ήταν διεθνή ελλείμματα. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι μια Ευρωπαϊκή Ένωση τόσο πλεονασματική δεν θα είναι αιτία πολέμου διεθνώς; Κανείς, είναι θέμα κοινής λογικής, η οποία φαίνεται ότι λείπει από τους ιθύνοντες του Βερολίνου ή, το πιθανότερο, έχουν άλλες στοχεύσεις. Τα πλεονάσματα του ενός είναι ελλείμματα του άλλου.
Οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν εκχωρήσει τη νομισματική τους κυριαρχία, κι όμως αυτός ο τομέας εξελίσσεται σε αχίλλειο πτέρνα της ένωσης. Η Ε.Ε. δεν έχει πραγματική Κεντρική Τράπεζα και όταν αυτή, υπό την πίεση των γεγονότων, αναγκάζεται να παρέμβει χορηγώντας ρευστότητα, όπως έγινε με την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα, το Βερολίνο διαμαρτύρεται. Αν όμως η ΕΚΤ δεν προχωρούσε, κατά παρέκκλιση, το ευρώ θα είχε ήδη πέσει.
Τα πραγματικά προβλήματα της Ευρωζώνης, ως σύνολο, δεν είναι ανυπέρβλητα και σε κάθε περίπτωση είναι υποδεέστερα άλλων χωρών, με εξαίρεση ίσως το συνταξιοδοτικό λόγω της γήρανσης του πληθυσμού της. Όσο η Μέρκελ επιμένει στη γραμμή της σκληρής λιτότητας και των γερμανικών πλεονασμάτων, τα προβλήματα της Ευρωζώνης θα οξύνονται. Η Ευρωζώνη χρειάζεται αλλαγή στρατηγικής με πολιτική ευρωπαϊκής απομείωσης του χρέους, ανακύκλωση πλεονασμάτων και μεταφορά αναπτυξιακών πόρων, όπως ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, και βεβαίως αλλαγή αρχιτεκτονικής, που θα της επιτρέψει να απεγκλωβιστεί από τις νεοφιλελεύθερες αγκυλώσεις.
Η Μέρκελ επιμένει στην πολιτική Χούβερ, ενώ έχουμε το προηγούμενο Ρούσβελτ ως προς τον τρόπο υπέρβασης της κρίσης. Η πρώτη γραμμή είναι καταστροφική, η δεύτερη ανοίγει δρόμους χωρίς να αποτρέπει την προοπτική βαθύτερων μετασχηματισμών.
