Η δημοσκοπική διαφορά της Ν.Δ. από τον ΣΥΡΙΖΑ κινείται όντως στα όρια του στατιστικού σφάλματος. Το γεγονός όμως ότι η πρωτιά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιβεβαιώνεται σε όλες τις μετρήσεις της περιόδου ακυρώνει το στατιστικό σφάλμα. Γιατί δεν μπορεί το «σφάλμα» να ανιχνεύεται σταθερά προς την ίδια κατεύθυνση. Και να παραμένει «σφάλμα». Το γεγονός, επομένως, δεν αμφισβητείται. Μένει τώρα να μετρηθεί, στις έρευνες της επόμενης φάσης, η δυναμική την οποία θα προσδώσει στις εξελίξεις η σημερινή εικόνα..Η απολύτως διακριτή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στην «παράσταση νίκης», στην εκτίμηση δηλαδή των πολιτών για το εκλογικό αποτέλεσμα, ανεξαρτήτως των προτιμήσεών τους, παρέχει ένα πρώτο δείγμα αυτής της δυναμικής. Ο καθένας εξάλλου διαπιστώνει γύρω του πως η «επερχόμενη» εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην αμφισβητείται πλέον από κανέναν. Μπορεί τώρα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βασίμως να προσδοκά στο επόμενο κύμα δημοσκοπήσεων, εκεί προς το τέλος του Ιανουαρίου του 2014, τις καταγραφές εκείνες που θα του προσδώσουν χαρακτηριστικά «ρεύματος». Έτσι ώστε να εξασφαλιστεί και να σιγουρευτεί για λογαριασμό του η νίκη. Αλλά αυτό είναι το πραγματικά δύσκολο...
Οι εξαμηνιαίες τάσεις της MRB, η θεωρούμενη ως η μεγαλύτερη και πιο αξιόπιστη έρευνα, ήρθε απλώς να επισφραγίσει τα ευρήματα που εμφάνισαν όλες, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, οι έρευνες των διαθέσεων της κοινής γνώμης κατά το τελευταίο διάστημα. Και να εξειδικεύσει κάποια ευρήματα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τα λεγόμενα και «ποιοτικά» στοιχεία των ερευνών.
Είχε προηγηθεί η επίσης μεγάλη και έγκυρη τετραμηνιαία μέτρηση της Metron Analysis. Με τα ίδιας ακριβώς κατεύθυνσης ευρήματα. Ευρήματα που, πέρα από την πρόθεση ψήφου και την εκτίμηση της εκλογικής επιρροής, καταγράφονται ως εξαιρετικά ενισχυμένα για τον ΣΥΡΙΖΑ καθ' όλη τους την έκταση. Βλέπει έτσι να βελτιώνει σημαντικά τη θέση του ως προς την «καταλληλότητα διαχείρισης», σε όλους τους τομείς δημόσιου ενδιαφέροντος.
Βλέπει τον Αλέξη Τσίπρα να προσεγγίζει σε απόσταση αναπνοής τον Αντώνη Σαμαρά στην «καταλληλότητα για την πρωθυπουργία». Πράγμα όλως ασυνήθιστο στη σχέση εν ενεργεία και εν δυνάμει πρωθυπουργού. Διαπιστώνει εξάλλου πως εξασφαλίζει πολύ υψηλό «βαθμό συσπείρωσης». Κι ακόμη ότι, ενώ δεν καταγράφει παρά ελάχιστες εκροές ψηφοφόρων, σημειώνει πολύ σημαντικές εισροές από παντού. Κατά κύριο λόγο από το ΠΑΣΟΚ και από τα άλλα κόμματα της αριστεράς. Ενώ, όπως σαφέστατα διαφαίνεται, «δικαιούται» και μεγάλο ποσοστό, ίσως το μεγαλύτερο, της λεγόμενης «αδιευκρίνιστης ψήφου»...
Το μεγάλο άλμα εκκρεμεί...
Αν όμως είναι κάτι που, πάνω απ' όλα, επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ -στη βάση των μετρήσεων- να αισιοδοξεί, είναι το γεγονός ότι φαίνεται να ξεπερνιέται το «ταμπού» της επίδειξης ευρείας εμπιστοσύνης σ' ένα κόμμα της Αριστεράς. Και σ' έναν νέο και αδοκίμαστο ηγέτη με ριζοσπαστικό λόγο. Πράγματι, σε μια κοινωνία σαν τη δική μας, με τα δεδομένα συντηρητικά χαρακτηριστικά, δεν είναι διόλου εύκολη η υπέρβαση, κάθε άλλο. Πολύ περισσότερο που οι Έλληνες πολίτες συνήθισαν για δεκαετίες (με την εξαίρεση του 1981) να βλέπουν εναλλασσόμενα στην εξουσία δύο κόμματα με παρόμοια χαρακτηριστικά και με κοινές διαχειριστικές λογικές.
Επομένως χωρίς μεγάλα ρίσκα. Έμαθαν, μ' άλλα λόγια οι πολίτες, να αντιμετωπίζουν με δέος το νέο και το άγνωστο. Και σήμερα, από τον Μάιο του 2012 ήδη, βρίσκονται μπροστά σε δύο εντελώς διάφορες προτάσεις διακυβέρνησης, εκ των οποίων η μία τους προσφέρει τη «σιγουριά» της πεπατημένης. Και δεν αρκεί, προκειμένου για το μεγάλο άλμα, η διαπίστωση πως είναι ακριβώς αυτή η πεπατημένη που τους οδήγησε στον γκρεμό. Χρειάζεται και ένα minimum εμπιστοσύνης προς την άλλη πρόταση. Εννοείται πως το πρώτο μεγάλο και ιδιαιτέρως τολμηρό άλμα πραγματοποιήθηκε τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε από το 4% στο 27%. Το από 'κεί και πέρα ήταν (και είναι) το πιο δύσκολο. Το από κει και πέρα, που όμως κατακτάται βήμα - βήμα.
Στον παραμερισμό των ταμπού, χωρίς αμφιβολία, έπαιξε ρόλο και το ευρωπαϊκό προφίλ του Αλέξη Τσίπρα. Όπως εξάλλου και η ευρωπαϊκή «εικόνα του Τέξας». Κι αυτό είναι κάτι που τουλάχιστον η Ν.Δ. το έχει καταλάβει πολύ καλά. Εξ ου και οι άναρθρες κραυγές της, οι όλως απολίτικες, στην προσπάθειά της να τσαλακώσει την εικόνα της ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Ας μην υποτιμάται το γεγονός πως η Ευρώπη, παρ' όλα τα πολιτικά της τραύματα, παραμένει αποκούμπι για την πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών. Και το αποκούμπι μετατρέπεται σε ασφαλές λιμάνι, όταν ένα κόμμα και μια ένωση κομμάτων (εκείνα της ευρωπαϊκής Αριστεράς εν προκειμένω) ευαγγελίζονται την επί το προοδευτικότερον αλλαγή των συσχετισμών της Ένωσης. Για να ξανάρθει έτσι στην επιφάνεια το όραμα που κάποτε ενέπνευσε εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών. Το όραμα της Ευρώπης των εργαζομένων, της Ευρώπης των λαών.
Ιδού ο δρόμος λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο δρόμος ο σταθερά ευρωπαϊκός. Ο δρόμος, ο μόνος σίγουρος για τη μεγάλη υπέρβαση, για το μεγάλο άλμα...
