Στο λεωφορείο απόψε άκουσα μια παρέα παιδιών να γελάει λέγοντας "τελικά οι γυναίκες δεν έχουν καθόλου πλάκα". Και θυμήθηκα μια ιστορία από το γυμνάσιο που είχε καταλήξει πάλι με γέλια και μένα να σκέφτομαι για χρόνια μήπως δεν κάνω κάτι σωστά. Τότε ήταν ο Πάνος, διπλανός μου από το δημοτικό που γελούσε. Είχαν πει φαίνεται κάτι πολύ καλό. Την επόμενη μέρα έφταιγα εγώ. "Τι νόμιζες δηλαδή έτσι που ήρθες ντυμένη; Και μετά άρχισες να τσιρίζεις, ρεζίλι γίναμε. Αν ήθελες, έπρεπε να έρθεις να μου το πεις. Αυτά έτσι γίνονται. Ευτυχώς που δεν τα βάζουν με κοριτσάκια. Δεν θα παίρνω πάντα το μέρος σου μόνο και μόνο επειδή είσαι κορίτσι". Μάλλον η στάση μου ήταν αρκετά κομπλεξική, έπρεπε να έχω γελάσει με τα χάλια μου και να παραδεχτώ ότι με εκείνη τη φούστα που είχα φορέσει στο πάρτι, όποιο αγόρι με πείραζε είχε δίκιο, ό,τι και να ζητούσε, είχε πάλι δίκιο. Αλλά έχασα το χιούμορ μου πολύ νωρίς. Δεν μου φαινόταν καθόλου αστείο, ούτε η δασκάλα να τρέχει με τα ψηλοτάκουνα για να προλάβει το διάλειμμα, ούτε ο διευθυντής που λέγανε ότι τα είχε με τη γυμνάστρια, γι' αυτό εκείνη έπαιρνε συνέχεια άδειες και χάναμε τη γυμναστική. Από τότε κατάλαβα κάτι, ότι το χιούμορ, αν και ουδέτερο, θα έχει πάντα φύλο.
Έλενα Σταθοπούλου
