Η Εφημερίδα των Συντακτών
Πετάει ο γάιδαρος;
(...) Δυστυχώς υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα κι ένας ολόκληρος μηχανισμός που ολημερίς κι ολονυχτίς εργάζεται για να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι ο γάιδαρος πετάει και μάλιστα κατά τρόπο που, όλως συμπτωματικά, πάντοτε βολεύει την κυβέρνηση. Από το success story του κ. Σαμαρά εν μέσω φτώχειας και δυστυχίας, μέχρι τους κακούς πρυτάνεις που δεν αφήνουν τα παιδιά του ελληνικού λαού να σπουδάσουν, προκειμένου να ρίξουν την κυβέρνηση και να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, η μισή Ελλάδα εκπαιδεύεται επιτυχώς να υποστηρίζει ότι ο γάιδαρος όχι απλώς πετάει, αλλά, πολύ περισσότερο, σκίζει τους αιθέρες.
Κατάφεραν με τον τρόπο αυτόν να καλύψουν εντελώς το μεγάλο πλήγμα που προκάλεσε στα πανεπιστήμια η συστηματική πολιτική αποδυνάμωσης και υποβάθμισής τους που ασκούν οι κυβερνήσεις των τριών τελευταίων ετών. Κι ακόμη περισσότερο, μέσω της προπαγάνδας, κατάφεραν κι έκαναν υποστηρικτές τους τα θύματα αυτής της ανελέητης επίθεσης, τους απλούς ανθρώπους. Εμφανίζοντας ταυτόχρονα σαν τέρατα τους Έλληνες πανεπιστημιακούς και τους εκλεγμένους πρυτάνεις. Η πλήρης δηλαδή ανατροπή. Οι άνθρωποι οι οποίοι θίγονται από την αποδυνάμωση των πανεπιστημίων, καθώς αύριο τα πτυχία των παιδιών τους δεν θα έχουν κανένα αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, σε αντίθεση με τα πτυχία των παιδιών των πολιτικών και των μεγαλοδημοσιογράφων που θα μπορούν να σπουδάζουν στα Harvard και τα ΜΙΤ, είναι σήμερα οι κύριοι κατήγοροι όσων αγωνίζονται για τις ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση και λοιδορούνται γιατί αποκαλύπτουν το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της Παιδείας.
Κι αντί το κυρίαρχο θέμα στον δημόσιο διάλογο να είναι η αποδυνάμωση των δημόσιων πανεπιστημίων, τα οποία πλέον χωρίς χρήματα και χωρίς προσωπικό οδηγούνται μοιραία στη συρρίκνωση και την υποβάθμιση των σπουδών τους, η συζήτηση στρέφεται γύρω από την αντίδραση σ' αυτή την πολιτική. Κι αντί η ελληνική κοινωνία να κλαίει τα χιλιάδες χαμένα εξάμηνα από εδώ και στο εξής για τα φτωχά Ελληνόπουλα, που δεν θα έχουν τις ευκαιρίες να σπουδάζουν εκεί όπου η αναλογία φοιτητών/προσωπικού θα είναι με απόσταση καλύτερη σε σχέση με τη δική μας στη μετά διαθεσιμότητα εποχή, εκπαιδεύεται από όσους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το χαμένο εξάμηνο στο ΕΚΠΑ, να λιθοβολεί εκείνους που αντιστέκονται στην κατηφόρα και αγωνίζονται για μια Παιδεία που θα δίνει το δικαίωμα στους Έλληνες να συνεχίσουν να διεκδικούν μια καλύτερη ζωή.
Από το άρθρο του Γιάννη Α. Μυλόπουλου, πρύτανη του ΑΠΘ
17.12.2013
