Του Παναγιώτη Λαλιώτη*
Θα συμφωνήσω σε πολλά από όσα γράφει ο αγαπητός μου σύντροφος Μήτσος Παλαιολογόπουλος στο κείμενό του στην «Αυγή» της 5.12.2013, κάνοντας μια αναδρομή στις ρίζες και στην πορεία του ανανεωτικού κομμουνιστικού κινήματος (1968 - 2010).
Και δεν θα ήταν δυνατό να μη συμφωνούσαμε, αφού αυτή τη δύσκολη -όπως σωστά λέει- πορεία τον «κακοτράχαλο, δύσκολο, βασανιστικό δρόμο», στο μεγαλύτερο μέρος της τη διανύσαμε μαζί.
Όπως και με πολλούς από τους συνέδρους που θα μετάσχουν στο 2ο Συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ.
Είναι προς τιμή του σ. Παλαιολογόπουλου το ότι δεν αναγνωρίζει μονοπωλιακά δικαιώματα και ιδιοκτήτες στην ανανεωτική και κομμουνιστική Αριστερά.
Οι ανανεωτικές ιδέες, ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό σε σχέση και με τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας ήταν στο επίκεντρο των επεξεργασιών του ΚΚΕ Εσωτερικού.
Συμφωνώ επίσης με τα όσα αναφέρει στο κείμενό του ο σ. Μ. Παλαιολογόπουλος για την εικοσαετία του Συνασπισμού. Ήταν μια γόνιμη περίοδος για την Αριστερά και τις ανανεωτικές ιδέες. Ήταν ταυτόχρονα -θα πρόσθετα εγώ- ένα δοκιμαστήριο ενότητας και συνύπαρξης δυνάμεων με διαφορετικές αφετηρίες και διαδρομές στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς και της οικολογίας, με σεβασμό στην ταυτότητα του καθενός.
Σαν έντιμος και ειλικρινής αγωνιστής -όπως ήταν πάντοτε- ο σ. Μ. Παλαιολογόπουλος δεν παραλείπει να σημειώσει ότι οι ανανεωτικές τάσεις στον πλουραλιστικό Συνασπισμό, που «δεν περιορίζονταν μονάχα στη μία, σε κάποιες περιόδους κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή του κόμματος».
Το ερώτημα που προκύπτει βέβαια είναι «γιατί τότε η αποχώρηση των στελεχών της ανανεωτικής πτέρυγας;».
Ποιον βοήθησε η διάσπαση του ΣΥΝ το 2010;
Αλλά ας επανέλθω: οι σύντροφοι συγκρότησαν τη ΔΗΜ.ΑΡ. Αποφάσισαν να συγκροτήσουν άλλο κόμμα . Έκαναν την επιλογή της στήριξης της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης. Λάθος. Η ανανεωτική Αριστερά υπήρξε ανέκαθεν φανατικός πολέμιος του νεοφιλελευθερισμού. Και ποτέ ουραγός των αστικών κομμάτων. Διεκδικούσε τη συμμετοχή της σε μια μεγάλη πλειοψηφία, όχι για να αφομοιωθεί, αλλά για να δημιουργήσει προϋποθέσεις ώστε η Αριστερά να βρεθεί στο προσκήνιο, να επηρεάσει τις εξελίξεις με τις ιδέες της, να προχωρήσει σε ρήξεις με το κατεστημένο.
Δεν μένω σε αυτά. Κάνω ένα βήμα εμπρός.
Σήμερα αυτό που κρίνεται δεν είναι το πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν. Κρίνεται το μέλλον του τόπου.
Η χώρα πρέπει να απαλλαγεί και μάλιστα το συντομότερο δυνατό από τον εγκλωβισμό της στα γρανάζια των Μνημονίων.
Δεν υπάρχουν περιθώρια επανάπαυσης. Οι δυνάμεις της ανανεωτικής Αριστεράς οφείλουμε να σπεύσουμε: Να σταματήσουμε τον κατήφορο. Να μην επιτρέψουμε την επαπειλούμενη ανθρωπιστική καταστροφή. Να διασώσουμε τη δημόσια περιουσία. Να ανοίξουμε τον δρόμο της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Να αγωνιστούμε όλοι για την επανίδρυση της Ευρώπης και της Ευρωζώνης με όρους δημοκρατίας και αλληλεγγύης.
Οι σύντροφοι της ΔΗΜ.ΑΡ. που θα πάρουν μέρος στις εργασίες του Συνεδρίου, έχουν να απαντήσουν στα εξής ερωτήματα:
* Με την Αριστερά της αναγέννησης του τόπου ή την Αριστερά του περιθωρίου που σύρεται πίσω από εκβιαστικά διλήμματα;
* Με την Αριστερά της προόδου και της δημοκρατίας ή την Αριστερά που υποδηλώνει το κείμενο των «58»;
Με πολλούς και πολλές από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του 2ου Συνεδρίου της ΔΗΜ.ΑΡ., μοιραστήκαμε αγώνες, πίκρες και χαρές.
Από τη πλευρά μου συμμετέχω στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι η δύναμη που έχει ενστερνιστεί τις ιδέες και τις αξίες του ανανεωτικού κομμουνιστικού κινήματος.
Σήμερα αυτός είναι ο πόλος των προοδευτικών δυνάμεων, η εναλλακτική λύση απέναντι στην καταστροφική πολιτική που ακολουθούν η δικομματική κυβέρνηση και η τρόικα.
Περιμένω από το συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ. μια απάντηση στα ανοικτά ζητήματα, αντάξια ενός αριστερού κόμματος που εμείς θέλουμε να υπάρχει και να συνεργάζεται μαζί μας, παρά τις διαφορετικές απόψεις.
*Ο Παναγιώτης Λαλιώτης είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Α' Αθήνας
