Του Κώστα Κάρη
Δεν ξέρω πόσο βάσιμες είναι οι αναφορές σε σοβαρά αδικήματα γύρω από την πώληση του Αστέρα της Βουλιαγμένης. Υποθέτουμε οτι έχουν μελετήσει το θέμα εκείνοι που θέτουν θέμα παρανομίας. Και κάτι θα απασχολεί βάσιμα την αρμόδια εισαγγελία για να διατάξει κατεπείγουσα έρευνα.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να ξεκαθαρίσει το θέμα από την ταχεία ολοκλήρωση της έρευνας αυτής. Οι αιτιάσεις εκείνων που βλέπουν με δυσπιστία την παρέμβαση της εισαγγελίας είναι παραπλανητικές. Δεν έχουμε άλλο εργαλείο από την εμπλοκή της Δικαιοσύνης για να κριθούν τα επιχειρήματα περί παρανομίας. Βεβαίως και η δικαιοσύνη κρίνεται, αλλά όχι προκαταρκτικά. Διότι τότε τι τη θέλουμε; Για μην κάνει τίποτα; Για να παρεμβαίνει μόνον όταν συμφωνούμε; Και ποιοι θα συμφωνούμε;
Η αξιοπιστία στις διαδικασίες αποκρατικοποίησης, όπως και σε κάθε πράξη μεταβίβασης μεγάλης αξίας και βαρύτητας, πρέπει να είναι πρώτο μέλημα του κράτους και των αρμοδίων.
Είναι αλήθεια ότι η αντίρρηση σε μία ή όλες τις αποκρατικοποιήσεις μπορεί να "κρύβεται" μέσα σε αντιρρήσεις για πλευρές τους ή για τη νομιμότητά τους. Αυτό όμως δεν είναι αδίκημα. Αντίθετα, είναι χώρος και δυνατότητα που δίνει μια δημοκρατική κοινωνία στον αντίλογο προς την εκάστοτε πλειοψηφία.
Είναι ο έλεγχος της εξουσίας. Είναι τρόπος να εμποδίζεται η αυθαιρεσία της εκάστοτε εξουσίας. Με άλλα λόγια, η θεωρία "δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε" είναι επικίνδυνη. Πρώτον, γιατί όλοι δικαιούνται να έχουν αντίρρηση -πολιτική είτε νομική- και, δεύτερον, γιατί μέσα από αυτόν τον έλεγχο μπορεί να πεισθεί ή να νιώθει ασφαλής ο πολίτης -έστω οι περισσότεροι πολίτες- ότι δεν έχουν παραπλανηθεί ή εξαπατηθεί.
Η ευθύνη της Δικαιοσύνης είναι με αξιοπιστία και ταχύτητα να δίνει τις απαντήσεις της.
