Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
Δεν θα γράψω για το δεκατριάχρονο κοριτσάκι από τη Σερβία που πέθανε στη Θεσσαλονίκη από αναθυμιάσεις μαγκαλιού, δεν θα πω για τη μητέρα του που ήταν παράνομη και φτωχή και άναβε μαγκάλι επειδή της είχαν κόψει το ρεύμα, δεν θα μιλήσω για τα καθάρματα που τη συνέλαβαν πάνω στο ανείπωτο πένθος της, αντί να συλλάβουν τους εγκληματίες που την έφεραν σ' αυτή την κατάσταση. Δεν θα βγάλω άχνα για το νεκρό κοριτσάκι, γιατί θα πέσει και θα με πλακώσει το Τείχος του Αντιλαϊκισμού, κτίσμα τεράστιο, εκτεινόμενο από το θνήσκον ΠΑΣΟΚ, μέχρι το Protagon κι από την «Ομάδα Αλήθεια», μέχρι την Athens Voice. Έγινε αντιλαϊκιστής μέχρι και ο Γιακουμάτος και το επισημαίνω, για να αντιληφθείτε το εύρος του Τείχους, που αρχίζει να αχνοφαίνεται από το διάστημα, σαν το Σινικό.
Πήραν τη δεκαετία του '80 και τη μετέφεραν ατόφια στο 2013. Πήραν τον απεχθή και αποτρόπαιο λαϊκισμό της "Αυριανής", το όπλο με το οποίο το τότε σύστημα ΠΑΣΟΚ φοβέριζε τους εχθρούς του, και τον ταύτισαν με την κριτική κατά του Μνημονίου. Μιλάς για τα υποβρύχια του Βενιζέλου, είσαι ίδιος με την "Αυριανή" που έγραφε για τα δήθεν κότερα του Κύρκου και του Φλωράκη. Ασκείς κριτική στους καθεστωτικούς διανοούμενους τύπου Σώτη Τριανταφύλλου, ταυτίζεσαι με τον Κουρή, που έκραζε τον «έκφυλο Χατζηδάκη». Λες μια κουβέντα για τον Τατσόπουλο που ξοδεύεται στα καθεστωτικά μίντια, μοιάζεις με τον ποιητή του αυριανισμού -Χάρη νομίζω τον λέγανε - που έγραφε πρόστυχα τετράστιχα για τον εσωτερικό εχθρό του Αντρέα, τον Αντώνη Τρίτση.
Συγκρίνουν τα ανόμοια για να επιβάλουν τη σιωπή, επικαλούνται τη δήθεν λογοκρισία των σταλινικών για να λογοκρίνουν προληπτικά όποιον αμφισβητεί τον κυρίαρχο λόγο, επικαλούνται την ευπρέπεια -ακούνε τη λέξη «μαλάκας» και τρέχουν να κρυφτούν σαν τις γριές του Μεσοπολέμου που αντίκριζαν αίφνης γυμνή γάμπα ανδρός- για να μπορούν οι ίδιοι να σνομπάρουν, να πολεμούν, να εξοντώνουν τους αντιπάλους τους. Πίσω από τον δήθεν αντιλαϊκισμό και την καλλιέπεια κρύβεται ο πιο σκληρός προπαγανδιστικός μηχανισμός που έχουμε συναντήσει τα τελευταία σαράντα χρόνια, μια ετερόκλητη συμμαχία αρπακτικών που την ενώνει το πάθος για τη συμμετοχή στη νέα μοιρασιά.
Οι προπαγανδιστές του καθεστώτος ανέχονται τις στατιστικές, δεν ανέχονται όμως να γίνεται λόγος για τους ανθρώπους που αφορούν οι στατιστικές. Κλαυθμηρίζουν για τα 2,5 εκατ. των φτωχών, δεν θέλουν όμως να ακούν για τους συγκεκριμένους φτωχούς που πεθαίνουν από τα μαγκάλια, για το κοριτσάκι της Θεσσαλονίκης, για τους φοιτητές της Λάρισας. Οι νεκροί, σε αντίθεση με τους αριθμούς, έχουν πρόσωπα και είναι δύσκολο να κοιτάξεις προς το μέρος τους χωρίς να ντραπείς. Είναι επίσης δύσκολο να τους κατηγορήσεις για λαϊκισμό.
