Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Για τον Αγκάμπεν
(...) Ο Αγκάμπεν είπε βεβαίως και άλλα πολλά. Για την ιδέα του περί Λατινικής Αυτοκρατορίας και για τη διφορούμενη έννοια της δημοκρατίας. Σχετικά με τη δημοκρατία, μάλιστα, επισημαίνει ότι η σύγχρονη μορφή της, η δημοκρατία των εκλογών και του πολιτικο-επικοινωνιακού μάρκετινγκ, "δεν τον ενδιαφέρει". Επανέρχεται, αντίθετα, στην αντίληψη του "πολιτικού σώματος" καταδικάζοντας ρητά τις σύγχρονες κοινωνίες ως κοινωνίες που δεν είναι πια πολιτικές, σε αντίθεση με την αρχαία Αθήνα.
Όλα αυτά είναι βέβαιο πως βρίσκουν απήχηση στους ριζοσπαστικούς μας χώρους. Το πρόβλημα, ωστόσο, βρίσκεται στη μετάφραση των λόγων του Αγκάμπεν ή του όποιου άλλου έρχεται εδώ και εκτίθεται στο ελληνικό πεδίο της κρίσης. Υπάρχει, δυστυχώς, ένα έδαφος όπου και οι πιο σύνθετοι συλλογισμοί υποκύπτουν στην ιδεολογική ευκολία. Πόσο μάλλον αν οι συλλογισμοί είναι προβληματικοί από μόνοι τους. Να τι εννοώ: Κάποιος ας πούμε που ακούει ότι "δεν είναι ο εχθρός η Ακροδεξιά αλλά το τραπεζικό σύστημα" αισθάνεται ότι δεν χρειάζεται να πάει μακρύτερα στη σκέψη του από την τελετουργική καταγγελία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και των κυβερνήσεών του. Και από εκεί, δεν θέλει πολύ για να υποτιμήσει το ιδιαίτερο πρόβλημα αξιών και πολιτισμού το οποίο θέτουν οι νέες δεξιές ταυτότητες στην Ευρώπη.
Με τη συνοπτική καταγγελία της τραπεζοκρατίας η, επί το θεωρητικότερον, του "βιοπολιτικού νεοφιλελευθερισμού", τα λύνεις όλα. Και με αυτόν τον τρόπο, αρνείσαι να δώσεις την πρέπουσα σημασία στα βαθύτερα ρεύματα που ορίζουν τα συλλογικά πάθη και τις κοινωνικές στάσεις στη σύγχρονη Ευρώπη. Αποσιωπώντας, επίσης, ότι και για μεγάλο κομμάτι των δεξιών ριζοσπαστισμών της Ευρώπης, πάλι η "τραπεζοκρατία" και διάλυση των παραδοσιακών πολιτισμικών πλαισίων είναι ο εχθρός. Με άλλα λόγια, η εναντίωση στην κυριαρχία των τραπεζών ή στη δημοκρατία του θεάματος και των τεχνικών χειραγώγησης της κοινής γνώμης δεν συνιστά, από μόνη της, μια αριστερή θέση. Ποιος αγνοεί άλλωστε ότι οι μύδροι εναντίον της επικυριαρχίας των τραπεζών αποτελούν, επίσης, θεμελιώδες στοιχείο των νέων κινηματικών ταυτοτήτων της δεξιάς Ευρώπης;
Αυτές οι ταυτότητες δεν χτίζονται μόνο πάνω στην καταγγελία του Ισλάμ και της μετανάστευσης αλλά και πάνω στο νέο κοινωνικό ζήτημα. Και τούτη η σύζευξη πολιτισμικής ατζέντας και αντιπλουτοκρατικής δημαγωγίας δεν είναι σε καμία περίπτωση δευτερεύον μέτωπο, πόσο μάλλον κάτι για το οποίο δεν αξίζει να ασχολείσαι μαζί του ως Αριστερά: αντίθετα, η σύζευξη εθνικισμού και κοινωνικού σοβινισμού παρουσιάζει μια δυναμική με καταλυτικές συνέπειες για την Ευρώπη και την πολιτική της κατάσταση. (...)
Από το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη, 28.11.2013
