Πολλά φαντάσματα εισέβαλαν τις τελευταίες μέρες στη ζωή μας: Του Στάλιν, του Ζαχαριάδη, της σκοτεινής αριστερής ορθοδοξίας, των εγκλημάτων που βαρύνουν όλες ανεξαιρέτως τις αριστερές πλάτες - εκείνες ειδικά που ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να μη στρέφονται λιγάκι προς τα δεξιά, για να αποκτήσουν κυβερνητικά διαπιστευτήρια. Ή έστω προς τα κεντροαριστερά, για να αποκτήσουν πειστήρια μεταμέλειας και αθωότητας. Και να προσυπογράψουν οι αρμόδιοι επί των κοινωνικών φρονημάτων τον αποχρωματισμό τους.
Μεγάλο το βάρος. Ακόμα μεγαλύτερο όταν ένα από τα εξέχοντα δάκτυλα που διαγράφουν κύκλους εισαγγελικούς εναντίον των ισοβίως κατηγορουμένων είναι φίλιο. Δάχτυλο εκλεγμένο από τους πενήντα και βάλε χρόνια καθισμένους στο σκαμνί, εντεταλμένο να υπερασπιστεί αυτούς, τις ιδέες τους, τα θύματά τους, την ιστορία τους, να εμφανίζεται ξαφνικά απέναντι, μεταξύ άλλων δακτύλων, εντεταλμένων για άλλη δουλειά; Αυτό, όπως και να το κάνεις, δικαιολογεί κάποια θλίψη, ακόμα και κάποια οργή. Και βάζει σε σκέψεις περί ηθικής και συνέπειας.
Ας το κουβεντιάσουμε όμως ήσυχα κι απλά: Εσύ, ρε φίλε, βρέθηκες εκεί που βρέθηκες για να είσαι η φωνή εκείνων που δεν έχουν φωνή. Δεν θα έπρεπε κάπως να τους λογαριάζεις όταν λες όσα λες; Ζήτησες να τους εκπροσωπήσεις -εκτός πια κι αν είσαι ο Ένας, ο Μέγας, ο Παράκλητος- κι αυτοί σου έδωσαν με την ψήφο τους την εξουσιοδότηση που ζήτησες. Δεν μιλάμε για παλιόχαρτο, μιλάμε για μια συμφωνία πολιτική και ηθική. Δεν θα την τηρήσεις ούτε στα στοιχειώδη; Εσύ δηλαδή είσαι μονίμως ο Παρών στην προσωπική ελευθερία να μιλάς, εκείνοι οι Απόντες στην ομηρεία να σωπαίνουν;
Ας αφήσουμε λοιπόν τα άσματα για φαντάσματα ειδικού σκοπού. Τα μέτωπα στα οποία αυτοί που σε εμπιστεύτηκαν παλεύουν -για το μεροκάματο, για την αξιοπρέπεια, για την επιβίωση- δεν είναι καθαρά; Δεν ξέρεις πού το πάνε οι βαρόνοι που σκίζονται για την ελευθερία σου, ενώ βγάζουν σε πλειστηριασμό τις δικές τους ελευθερίες; Δεν μπορείς να δεις τι παιγνίδι παίζει η γριά αλεπού που σε ανακηρύσσει σπάνιο πτηνό υπό προστασία; Δεν καταλαβαίνεις γιατί σε χτυπούν με τόση συμπάθεια στον ώμο και σου προσφέρουν πασαρέλες;
Αυτοί που σε εμπιστεύτηκαν πάντως ξέρουν. Δεν κατεβαίνεις λίγο από τα ψηλά μπαλκόνια της δημοσιότητας στη άσημη ζωή τους; Μπορεί κάτι να μάθεις...
