Του Κώστα Κάρη
Με συντριπτική πλειοψηφία εγκρίθηκε στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η έκθεση της Μαριλένας Κοππά για την εφαρμογή της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ε.Ε., μας λέει η είδηση.
Αναμφίβολα τα πεδία πολιτικής ασφάλειας έχουν διευρυνθεί και αρκετά δεδομένα έχουν τροποποιηθεί. Όμως αυτή η επιμονή να εντάσσουν το θέμα της μετανάστευσης στα θέματα ασφάλειας δεν συναντιέται με τη λογική και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της Ευρώπης. Όπως δήλωσε η κ. Κοππά: "Η έκθεση δίνει μεγάλη σημασία στη θαλάσσια ασφάλεια, με την έκκληση στην Ύπατη Εκπρόσωπο για την εκπόνηση Ευρωπαϊκής Θαλάσσιας Στρατηγικής".
Ποια ακριβώς είναι η απειλή από τη θάλασσα; Ένα σοβαρό θέμα, αυτό της τήρησης της νομοθεσίας για τη νόμιμη είσοδο στη χώρα μας και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες βαφτίζεται, χωρίς μέτρο, θέμα ασφάλειας για να δικαιολογηθούν πολεμικές επιχειρήσεις. Σαν αυτές που προτείνουν Βενιζέλος και Βαρβιτσιώτης στις ακτές της Μεσογείου. Νά 'χουμε να πολεμάμε ...
Οι εισηγήσεις και οι πολιτικές που αφορούν στρατιωτικές επιχειρήσεις -ας το προσέξουν οι εισηγητές- έχουν στόχο τρίτες χώρες ή περιοχές, ξένους πληθυσμούς.
Απαιτείται διεθνής νομιμοποίηση, εκτός αν πιστεύουν ότι μπορεί η Ευρώπη να εφαρμόσει τη μέθοδο της Ουάσιγκτον: αποφασίζει ο πρόεδρος και γίνεται η επίθεση, όπου γης.
"Η Ένωση οφείλει να επιχειρεί στην ξηρά, τον αέρα, τη θάλασσα, το διάστημα, τον κυβερνοχώρο", λέει η έκθεση που εγκρίθηκε. Σε ποια ξηρά, σε ποιες θάλασσες, με ποιανού αποφάσεις, θα γίνονται οι αεροπορικές επιδρομές; Οφείλει να επιχειρεί γενικώς ή να προστατεύεται όταν απειληθεί;
Δυστυχώς, βαδίζουμε επικίνδυνα. Έχει εγκαταλειφθεί το κριτήριο της άμυνας και της διασφάλισης της ειρήνης. Και αυθαίρετα διευρύνεται ο ορισμός των μεγάλων απειλών - δεν είναι μόνον πλέον η τρομοκρατία.
