Του Κώστα Κάρη
Η τραγωδία στον Πάλαιρο με τους πνιγμένους μετανάστες που ήθελαν να φύγουν από την Ελλάδα (ακριβώς!) δεν φαίνεται να ταρακουνά τις συνειδήσεις και να οδηγεί σε αλλαγή της στάσης του κράτους ούτε και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πνίγηκε και μια οικογένεια από τη Συρία -τέσσερα παιδιά και ο πατέρας, δάσκαλος το επάγγελμα- που στόχευε να φθάσει στη Δανία!
Αξίζει να μην αποσιωπούμε το σχεδόν καθημερινό δράμα στη Μεσόγειο. Η οικογένεια από τη Συρία γλύτωσε τον πνιγμό μια βδομάδα πριν, κοντά στο Αργοστόλι, όταν προσπάθησαν πάλι να φύγουν - τους έσωσε τότε το Λιμενικό.
Αναμφίβολα υπάρχουν εγκληματικές ευθύνες εκείνων που πήραν τα χρήματα και παραφόρτωσαν τους ανθρώπους σε κάποιο μικρό σκάφος, οδηγώντας τους στον θάνατο. Ελπίζουμε να μη δικαστούν για "παράνομη διακίνηση", αλλά για τον πνιγμό των ανθρώπων.
Θα περίμενε κανείς να εξεγερθούν οργανώσεις για την προστασία των παιδιών, ανθρωπιστικές, ακόμη -ναι- και η Εκκλησία. Αλλά σιωπή. Τέσσερα παιδιά -με τον πατέρα τους- έφθασαν από τη Συρία και δεν τους έδωσαν άσυλο! Σύμφωνα με το υπουργείο, ο πατέρας στις 22/10 πήρε αναστολή απελάσεως -επιστροφής στη Συρία!- για 6 μήνες. Τσιμουδιά για τα παιδιά στην ανακοίνωση, σαν να μην υπήρχαν.
Έως πότε θα δεχόμαστε αυτή τη βαρβαρότητα; Δεν έπρεπε το κράτος να αγκαλιάσει τα παιδιά και να μην τα έχει υπό την απειλή της απελάσεως στον εμφύλιο; Όλες τις αξίες και τα πιστεύω θα τα θυσιάσουμε στον πόλεμο κατά της λαθρομετανάστευσης;
Δεν είναι τα πρώτα παιδιά που πνίγονται στις θάλασσές μας. Θα συνεχίσουμε έτσι; Τι προέχει; Η προστασία των παιδιών -ανεξάρτητα από το ποιος φταίει και ποιος το ξεκίνησε- δεν είναι υπέρτερη αξία από την τιμωρία της παράνομης εισόδου στη χώρα;
Και αυτό δεν θα το καταλάβουν ούτε οι Δανοί, όσοι πιστεύουν στις ανθρωπιστικές αξίες;
