Του Κώστα Κάρη
Μείωση του προϋπολογισμού της Βουλής κατά 7 εκατ. ευρώ ανακοίνωσε ο κ. πρόεδρος. Δεν ανακοίνωσε όμως το ποσοστό μείωσης. Είναι κάτω από 5% (ο προϋπολογισμός της Βουλής πέρυσι ήταν 149 εκατ. ευρώ). Ενώ το σχέδιο κρατικού προϋπολογισμού συνολικά προβλέπει μείωση δαπανών άνω του 15%!
Η προφανώς μικρή -σχετικά με άλλους τομείς του κράτους- μείωση αναδεικνύει μια κλασική δυσκολία. Βεβαίως δεν πρόκειται το πλεόνασμα να κριθεί από τη Βουλή. Από τις συντάξεις και τους μισθούς των υπαλλήλων θα κριθεί... Το σημαντικό δεν νομίζω ότι είναι το "μήνυμα" των επιλογών της Βουλής, ότι δηλαδή δεν δίνει το καλό παράδειγμα. Το σημαντικό είναι η ουσία της δυσκολίας της Βουλής.
Πρώτα, ας σημειώσουμε ότι η δυσκολία μείωσης της δαπάνης της Βουλής συνυπάρχει με τη διατήρηση του αφορολόγητου για σημαντικό τμήμα των εισπράξεων των βουλευτών.
Για την εικόνα αυτή δεν μπορούμε να ψέξουμε τους βουλευτές και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που δεν έχουν τη πλειοψηφία και είναι εξάλλου κατά του Μνημονίου και των περικοπών παντού, σε όλο το Δημόσιο.
Πρέπει όμως να ελέγξουμε την πλειοψηφία που -έστω υπό την πίεση της τρόικας- ψηφίζει μέτρα μεγάλης μείωσης δαπανών, κλείνει υπηρεσίες, αλλά δυσκολεύεται τόσο πολύ για τα δικά της.
Είναι ακριβώς η γνωστή νοοτροπία που οδήγησε στην κατάρρευση και εμποδίζει την υλοποίηση πολιτικών ανάκαμψης. Όταν υπάρχουν χρήματα, δανεικά εννοούμε, γιατί από τους φόρους δεν έβγαινε ο λογαριασμός, παίρνουν τη μερίδα του λέοντος - όσοι μπορούν. Όταν δεν υπάρχουν χρήματα, όπως τώρα, κοιτούν να ρίξουν το φορτίο στους άλλους, τους πιο αδύνατους πολιτικά, και να κρατήσουν ό,τι καταφέρουν...
Έτσι, φθάσαμε στη κατάρρευση και έτσι απορρίπτονται οι πολιτικές ανάκαμψης.
