Του Κώστα Κάρη
Με μακαριότητα φαίνεται να αντιμετωπίζουν κυβέρνηση και οικονομικές αρχές την ολοκλήρωση της μετακόμισης των κεφαλαίων, της έδρας διοίκησης της Βιοχάλκο στο Βέλγιο και της μετοχής της που χθες βγήκε από το Χρηματιστήριο της Αθήνας. Και δεν λέμε να κάνουν εκείνα τα μέτρα παλαιάς κοπής, να αυξήσουν τις απαιτούμενες πλειοψηφίες κ.λπ.
Η εικόνα είναι και σαφής και ανησυχητική. Δεν θα φύγει μεν η παραγωγή -πού να πάνε τα μεταλλεύματα;-, θα φύγουν τα κεφάλαια και κυρίως ο δανεισμός θα γίνεται από βελγικές τράπεζες. Το ίδιο έχει γίνει με τη ΦΑΓΕ και την Coca-Cola Ελλάς. Η Βιοχάλκο δηλώνει ότι έχει ανάγκη δανειοδοτήσεις που δεν μπορούν να προσφέρουν οι ελληνικές τράπεζες. Οι βελγικές τράπεζες για να δώσουν τα δάνεια ζητούν τη μεταφορά κεφαλαίων, έδρας και μετοχής στο Βέλγιο.
Θα μπορούσε να το δει κανείς ως εκβιασμό. Υποθέτω είναι. Μεγαλύτερη όμως σημασία έχει να διακρίνουμε τις επιπτώσεις και το μήνυμα. Αναμφίβολα τα κέρδη και τα οφέλη των τραπεζών από τη σχέση με ένα τόσο μεγάλο όμιλο μετακόμισαν στο Βέλγιο. Προκύπτει και κάποια μετατόπιση στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων λόγω της αναδιάρθρωσης του Δ.Σ., με τη συμμετοχή εκπροσώπου των δανειστών, τις επιπτώσεις της οποίας δεν γνωρίζουμε.
Το μήνυμα πάντως είναι τόσο ισχυρό που απορεί κανείς για τη σιωπή στην Ελλάδα: θέμα του είναι οι ελληνικές τράπεζες και το μέλλον τους. Ο κίνδυνος χρεωκοπίας, τον οποίο θα κληθούν να καλύψουν οι καταθέτες, εκτιμάται, φαίνεται, ως πολύ ισχυρός. Και οι Βέλγοι δανειστές πλάι στα κέρδη απαιτούν οι εγγυήσεις να είναι διασφαλισμένες εκτός Ελλάδος.
Θα περιμένουν αδρανής κυβέρνηση και οικονομικές αρχές και νέες μετακομίσεις ομίλων;
