Της Ευγενίας Λουπάκη
Ακόμα και η έκφραση "φοράει παντελόνια" είναι αντιδραστικό στερεότυπο. Κι αυτό που λέω πολύ συχνά στο μικρόφωνο, για κάποια γυναίκα, ότι έχει cojones, στερεότυπο κι αυτό. Απ' τη βαθιά ριζωμένη αντίληψη αιώνων (μακρινών και θεοσκότεινων) ότι "ο άντρας είναι άντρας", επιφορτισμένος με τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα ωραία, τα υψηλά. Ο πόλεμος, ο έρωτας κι ο θάνατος είναι γένους αρσενικού. Εννοιες επιθετικές, που εμπεριέχουν η μία την άλλη. Η αγάπη, η ελευθερία, η αξιοπρέπεια είναι γένους θηλυκού. Πλατιές, ξεδιπλωμένες σαν σημαίες. Και μια ματιά μόνο στην αξεπέραστη κληρονομιά των τραγικών μας, φέρνει την Αντιγόνη, την Ηλέκτρα, τη Μήδεια. Να υπερασπίζονται και να επιχειρούν τα υψηλότερα, τα δυσκολότερα, τα μέγιστα. Κόντρα στην εξουσία και στην προδοσία χάριν της εξουσίας.
Ο καταμερισμός της εργασίας μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν γίνεται πια με βάση τη σωματική ρώμη και οι γυναίκες δουλεύουν εξίσου σκληρά με τους άνδρες εδώ και αρκετές δεκαετίες. Και πολύ σκληρότερα, διότι το περίφημο "εποικοδόμημα" αλλάζει με πολύ αργότερους ρυθμούς και η εργαζόμενη γυναίκα εξακολουθεί να λέγεται Μαίρη Παναγιωταρά. Στις δε διευθυντικές θέσεις, τόσο στην εργασία όσο και στην πολιτική, κυριαρχούν οι άντρες -και μη μου πείτε καμιά εξυπνάδα για τη Μέρκελ- παρά και ενάντια στην αρχή της ισότητας προσόντων και δεξιοτήτων. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και στην ελληνική Βουλή. Και στην Αριστερά, ας μην κοροϊδευόμαστε. Τρεις κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, και οι τρεις άντρες.
Και η γυναίκα θα κριθεί, όχι για τις απόψεις και τις ενέργειές της, αλλά για την ηλικία της, για τα κιλά της, για το ντύσιμό της... και φυσικά (εδώ μάλλον υπάρχει ισότητα των δύο φύλων) για τις προθέσεις της. Αν έχει την ατυχία να είναι κομψή και όμορφη, αλίμονό της. Κάτι χρησιμοποίησε για να φτάσει ώς εδώ που έφτασε, δεν μπορεί...
Αυτές τις μέρες, κάποια ονόματα μας έκαναν όλους περήφανους (αρσενικό το γένος για να δείξεις το όλον): Ζωή, Μαρία, Σοφία, Νάντια. Με γνώση, με ψυχή, με περηφάνια. Κοσμήματα για την Αριστερά. Αλλά και μία μόνο ψήφος βρέθηκε ν' αντιταχθεί στη συντεταγμένη κοινοβουλευτική παρωδία και να χαλάσει τη μαγιoνέζα της κυβερνητικής ομοφωνίας. Γυναικεία ψήφος. Δεν απουσίασε ούτε πήγε στην τουαλέτα να πουδραριστεί η Θεοδώρα Τζάκρη. Τράβηξε μια ανακοίνωση συνολικής σκληρής καταγγελίας της κυβερνητικής πολιτικής, σήκωσε το χεράκι της και ψήφισε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Αποκλείω να μην ήξερε τι θα υποστεί, εκ των οποίων η διαγραφή είναι το λιγότερο. Θα ήθελα όμως να μπορώ να ελπίζω ότι ο φθόνος, η μικροψυχία και η εμπάθεια που επιδεικνύουν π.χ. απέναντι στη Ζωή Κωνσταντοπούλου οι "αντρούκλες" της ελεεινής συγκυβέρνησης, είναι κάτι ξένο για την Αριστερά, επώνυμη και ανώνυμη. Θα ήθελα...
