Tου Κώστα Κάρη
Είμαστε πολύ μακριά από τις Φιλιππίνες; Ίσως. Γι' αυτό και το ελληνικό κράτος δεν ανακοίνωσε κάποια πρωτοβουλία βοήθειας μετά τις τεράστιες καταστροφές από τον τυφώνα Χαϊγιάν. Οι νεκροί είναι χιλιάδες, έχει πληγεί πολύ σοβαρά η τροφοδοσία νερού και έχουν καταστραφεί σπίτια, υποδομές, καταστήματα τροφίμων για εκατομμύρια πολίτες. Απειλούνται και άλλες ζωές, κινδυνεύουν παιδιά και από τις αρρώστιες.
Μπράβο μας, δεν μας αφορά... Ούτε να στείλουμε εξειδικευμένους ανθρώπους στις καταστροφές έχουμε ούτε είδη πρώτης ανάγκης διαθέτουμε... Τίποτα! Εξάλλου έχουμε έλλειμμα, έχουμε τα δικά μας, να πληρώσουν άλλοι...
Ας προσέξουμε. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας, δεν βοηθάμε -και κάνει το ίδιο η κοινωνία πίσω από το κράτος- ακριβώς την ίδια στιγμή πού απαιτούμε για μας ανθρώπινη μεταχείριση. Δεν έχουμε ή μήπως δεν μας νοιάζει;
Αναμφίβολα το θέμα αφορά και ειδικότερα τους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς.
Εντάξει, το κράτος δεν μετράει τις δεκάδες χιλιάδες Φιλιππινέζες και Φιλιππινέζους που νόμιμα εργάζονται στη χώρα. Ούτε κράτος και εφοπλιστές θυμούνται -τώρα- ότι δουλεύουν δεκάδες χιλιάδες ναύτες στα καράβια. Ότι στη δύσκολη στιγμή πρέπει να επιδείξουν συμπαράσταση και να βοηθήσουν υλικά. Όταν οι Φιλιππινέζοι δουλεύουν για μας είναι καλοί. Όταν η κοινωνία τους βασανίζεται δεν... ξέρουμε τίποτα!
Ας ακούσουμε τη δυνατή κραυγή βοήθειας. Η Ελλάδα οφείλει με αξιοπρέπεια και ανθρωπιά να βοηθήσει ουσιαστικά. Τώρα, στην άμεση ανάγκη και μετά στην προσπάθεια ανασύνταξης του πολύπαθου, ευγενικού και περήφανου λαού των Φιλιππίνων.
