Του Σταύρου Λυγερού
Η αξιολόγηση μιας κοινοβουλευτικής ενέργειας, όπως η κατάθεση πρότασης μομφής, δεν γίνεται με βάση το αποτέλεσμά της. Η πείρα της μεταπολιτευτικής περιόδου διδάσκει ότι καμία κυβέρνηση δεν έπεσε από πρόταση μομφής, κάτι που προφανώς γνωρίζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πρόταση μομφής γίνεται για τους εξής λόγους: Πρώτον, επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση θέλει με την ενέργεια αυτή να υπογραμμίσει την αντίθεσή της στην κυβερνητική πολιτική και ειδικότερα σε ορισμένες εκφάνσεις της. Δεύτερον, επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση θέλει να στριμώξει πολιτικά και να απομυθοποιήσει τη σημασία που έχουν διαφοροποιήσεις στους κόλπους της συμπολίτευσης. Να καταδείξει δηλαδή ότι, ανεξαρτήτως επιμέρους διαφωνιών, τελικώς οι βουλευτές της συμπολίτευσης υποστηρίζουν την κυβέρνηση του Μνημονίου. Τρίτον, να θέσει σε δίλημμα κόμματα της αντιπολίτευσης που τηρούν επαμφοτερίζουσα στάση έναντι της κυβέρνησης και της κυβερνητικής πολιτικής. Ο λόγος βεβαίως είναι για τη ΔΗΜ.ΑΡ., η οποία επιβεβαίωσε τη δυσκολία της να υπερβεί το "εντός εκτός και επί τα αυτά", επιλέγοντας "παρών".
Είναι προφανές ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε την πρόταση μομφής και για τους τρεις προαναφερθέντες λόγους. Το επιχείρημα ότι καταθέτοντας αυτή τη στιγμή την πρόταση μομφής χάνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το όπλο αυτό το επόμενο εξάμηνο είναι παντελώς αβάσιμο, διότι αυτό ισχύει πάντα. Μ' αυτή τη λογική, ποτέ μια αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα έπρεπε να καταθέσει μια πρόταση μομφής.
Η πολιτική αποτελεσματικότητα της κοινοβουλευτικής πρωτοβουλίας του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί όχι από όσα ακούστηκαν στα τηλεοπτικά παράθυρα αυτές τις μέρες, αλλά από το εάν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής μονομαχίας του με τον πρωθυπουργό, θα πείσει ότι αυτός και το κόμμα του μπορούν να αποτελέσουν αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της διακυβέρνησης.
Εδώ και πολλούς μήνες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια ασταθή ισορροπία στην εκλογική δύναμη της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η ισορροπία είναι ξεκάθαρο ότι προκύπτει από τον φόβο κυρίως μεσοαστικών στρωμάτων ότι μια εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε σε μια ρήξη με το ευρωπαϊκό ιερατείο και πιθανώς σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Το πολιτικό στοίχημα του Τσίπρα δεν είναι τόσο να αποδομήσει την πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά όσο να πείσει ότι αυτός και το κόμμα του μπορούν να εγγυηθούν μια ομαλή απεμπλοκή από την καταστροφική πολιτική του Μνημονίου. Ο τρόπος που οι πολίτες θα αξιολογήσουν την κοινοβουλευτική σύγκρουση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον πρωθυπουργό, έτσι όπως η αξιολόγηση αυτή θα αποτυπωθεί στις προσεχείς δημοσκοπήσεις, θα είναι το πραγματικό πολιτικό κριτήριο για το εάν η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ απέδωσε ή όχι.
Θα κλείσω με μια παρατήρηση: Θεωρώ ότι η εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο δεν ήταν η καταλληλότερη αφορμή για την κατάθεση πρότασης μομφής. Κρίνω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε κατ' αυτόν τον τρόπο κυρίως λόγω των ακτιβίστικων αντανακλαστικών του. Πιστεύω ότι, από πολιτικής άποψης, θα είχε ισχυρότερο συμβολισμό εάν κατέθετε την πρόταση μομφής με αφορμή ένα ζήτημα ευρύτερης κοινωνικής σημασίας, όπως παραδείγματος χάρη η ψήφιση του δημευτικού φόρου για την ακίνητη περιουσία.
* Ο Σταύρος Λυγερός είναι πολιτικός αναλυτής, δημοσιογράφος στη "Real News"
