Την Παρασκευή 15-3 "Τα Νέα" δημοσίευσαν άρθρο με τίτλο "Ενας αντι-Τσίπρας γεννιέται στο ΠΑΣΟΚ", με αφορμή την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη ως νέου γραμματέα στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ.
Τον Νίκο τον ξέρω κι εγώ όπως και πολλοί-ες άλλοι που σπουδάσαμε στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης στις αρχές του 2000 επί κυβέρνησης Σιμίτη και πλήρους ηγεμόνευσης της "εκσυγχρονιστικής" πολιτικής και κουλτούρας στην ελληνική κοινωνία. Έξυπνος, αλλά και ικανός και μαζικός ο Νίκος, με όρους που επέβαλαν οι τότε πολιτικές και συνδικαλιστικές πρακτικές των κομμάτων εξουσίας στα Πανεπιστήμια. Θερμός υποστηριχτής των νόμων Ευθυμίου, πάρτυ σε κλαμπς, στρατολογήσεις στα γήπεδα και τις καφετέριες με μουσική του τότε Κιάμου, πολιτικές σχέσεις με καθηγητές και παράγοντες της τοπικής οικονομικής και πολιτικής κοινωνίας της Θράκης, κατάφερε να απογειώσει τα ποσοστά της ΠΑΣΠ Ξάνθης ακριβώς πάνω σ' αυτή τη λογική. Γραμματέας της ΠΑΣΠ Ξάνθης και μετά μέλος του Κεντρικού Συμβούλιου της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, όλα έδειχναν ότι ο Νίκος θα φτάσει ψηλά. Σήμερα ο Νίκος εξακολουθεί να είναι στο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα έγινε και γραμματέας του. Με μια διαφορά. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι αυτό που ήταν. Όχι γιατί άλλαξε πολιτική - οδήγησε πρώτα την ελληνική κοινωνία εκεί που την οδήγησε και σήμερα είναι μέρος μιας κυβέρνησης που συνεχίζει το ολέθριο έργο της προς την ισοπέδωσή της-, αλλά γιατί εξακολουθεί να παράγει την ίδια πολιτική, αυτή τη φορά χωρίς κοινωνική και εκλογική βάση.
Διαβάζουμε λοιπόν ότι ο Ν. Ανδρουλάκης είναι νέος, πολιτικός μηχανικός με κρητική αξάν (σικ) και βασικά το αγαπημένο παιδί του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Είναι άρα ο εν δυνάμει «νέος αντι-Τσίπρας».
Για να βάλουμε όμως την ιστορία στην θέση της. Ο Τσίπρας αναδείχτηκε επικεφαλής της Δημοτικής Κίνησης Ανοιχτή Πόλη ως αουτστάιντερ στις κομματικές διεργασίες και μετά από πιέσεις που έρχονταν από τα Αριστερά και ιδιαίτερα από συγκεκριμένη οργάνωση της Αριστεράς (ΑΚΟΑ). Να θυμίσω την τότε σύγκρουση που υπήρχε για την υπεροχή ως φαβορί, αρχικά και από τον ίδιο τον Αλαβάνο, του μακαρίτη Παπαγιαννάκη, σε μια εποχή που η Αριστερά προσπαθούσε να εκφράσει πολιτικά την κοινωνική γείωση και κινηματική της δυναμική και να ενώσει εκ νέου τις δυνάμεις του 1ου ΣΥΡΙΖΑ μετά την προηγούμενη διάσπασή τους στις ευρωεκλογές. Μετά λοιπόν το πετυχημένο 11% στον Δήμο Αθηναίων, όταν η Αριστερά χαροπάλευε για το 3% στη Βουλή, ο Τσίπρας αναδεικνύεται ως ο νέος αυτός που θα εκπροσωπήσει τη ριζοσπαστική και ανανεωτική Αριστερά στην πολιτική της ηγεσία.
Όχι ως νέος και ωραίος, ούτε ως πουλέν του Αλαβάνου, ούτε ως απλώς μια αλλαγή της σελίδα για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ως κάθε ένας και μία από μας που θέλουμε μια διαφορετική κοινωνία, που μέσα από πλατιές διεργασίες και μάχες στο εσωτερικό της Αριστεράς και μέσα στην κοινωνία παλεύουμε να ανατρέψουμε την προηγούμενη κυρίαρχη πολιτική στην Ελλάδα. Αυτά όμως για τον Τσίπρα. Ο Τσίπρας θα είναι εκεί που είναι όσο θα εκφράζει εμάς και τα χαρακτηριστικά της Αριστεράς που εκπροσωπεί. Κι αυτή είναι η διαφορά μας με τη λογική που φτιάχνει αρχηγούς στο ΠΑΣΟΚ και στα κόμματα εξουσίας. Δεν χρειάζεται να κατασκευάσουμε τον επόμενο ηγέτη ως καρικατούρα ή αντι-καρικατούρα του αντιπάλου, αλλά να παράξουμε αυτή την πολιτική που συγκρούεται και δημιουργεί νέα πολιτική κουλτούρα, αποδομώντας τις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις και κατασκευές.
Όσο αφορά λοιπόν στο ΠΑΣΟΚ, ό,τι πλέον έχουμε να περιμένουμε με την επανάληψη, είναι ή την τραγωδία ή τη φάρσα.
