Του Δημήτρη Μουλά
Το πρόβλημα στην κοινωνία μας σήμερα είναι ένα, η αντίληψη ότι ο καθένας από μας είναι ένα μεμονωμένο κομμάτι ενός συστήματος, στο οποίο δεν μπορεί να γίνει καμία αλλαγή. Η γνωστή φράση που ο μεγάλος Καζαντζάκης είχε πει έχει κατακαθίσει πια σε μια γωνιά της σκέψης μας χωρίς τη δύναμη να επιβεβαιωθεί: «Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη Γη. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω».
Ευθύνη. Μια λέξη η οποία, αν και καθημερινά λέγεται, έχει χάσει την ουσία της. Οι άνθρωποι πια δεν έχουν ευθύνη για τίποτα, είναι όλα πολύ μακριά για να ενδιαφερθούν.
Υποτίθεται ότι υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση και δημοκρατία σε κάθε κράτος, αλλά η μόνη υποχρέωση των πολιτών είναι να ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια. Και μετά… προβλέπεται άραγμα στο καναπέ και παρακολούθηση -με τη συνοδεία ποπ κορν- των εξελίξεων για τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια ανεύθυνης απραξίας ή παθητικότητας.
Αυτό είναι πια η κοινωνία μας, μια θεατρική παράσταση στην οποία οι ηθοποιοί αλλάζουν κάθε τέσσερα χρόνια (και αν), μπας και ικανοποιηθεί το πλήθος από κάτω.
Η έλλειψη ευθύνης όμως καλλιεργείται. Από την παιδική ηλικία η ευθύνη υποχωρεί και χάνεται και στη θέση της μπαίνει ο εξαναγκασμός. Επιλογή ή επιβολή; Ευθύνη ή «προστασία»; Ποιος θα έδινε σε ένα παιδί το δικαίωμα της επιλογής; Το δικαίωμα της ευθύνης για τη ζωή του. Στις μέρες μας ούτε ένας δεν θα τολμούσε, με τη δικαιολογία ότι «το παιδί πρέπει να προστατευτεί» Γιατί όμως δεν σκέφτεται κανείς ότι αυτό δεν είναι προστασία...
Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε αλλαγές από ανθρώπους που πάντα στη ζωή τους ήταν μαθημένοι στις έτοιμες λύσεις. Η γνωστή γυάλα που τα παιδιά μπαίνουν από μικρά υπάρχει και καταστρέφει. Καταστρέφει τη συνείδηση, την ευθύνη, την ελευθερία και τα απομακρύνει από μια πραγματικότητα που χρειάζεται αλλαγή.
Είμαι και εγώ σε αυτά τα παιδιά. 18 χρονών, μόλις τελείωσα το λύκειο, να προσπαθώ να αναλάβω την ευθύνη της ζωής μου και οι ίδιοι μου οι γονείς ίσως να μη το πιστεύουν διότι ποτέ ώς τώρα δεν με έχουν δει να αναλαμβάνω σοβαρές ευθύνες. Πώς να με δούνε όταν κάνανε αυτοί όλες τις επιλογές για μένα; Οι άνθρωποι χρειάζονται εμπιστοσύνη και μπορούνε να κάνουν τα πάντα. Δεν πρέπει να χαρίζεται καμία ευθύνη, τα παιδιά πρέπει να βγουν από τη φούσκα και να αντικρίσουν τη ζωή, την πραγματικότητα, όσο σκληρή και αν είναι, διότι έτσι θα διαμορφωθούν και θα σμιλευτούν προσωπικότητες έτοιμες για αυτή. Όχι για μία κάθετη πτώση από το προστατευμένο και ψεύτικο περιβάλλον στο απροστάτευτο σκληρό - αν και αληθινό.
Τη στιγμή που οι άνθρωποι θα αναλάβουν ευθύνες, τότε θα αρχίσουν να αχνοφαίνονται και οι πρώτες αλλαγές.
