Της ΚΑΚΗΣ ΜΠΑΛΗ
Μπορεί να αγοράσει κανείς την Άνγκελα Μέρκελ; Με τίποτε, απαντούν όλοι με ένα στόμα, μια φωνή. Μέχρι πρότινος δεν διατυπωνόταν καν η ερώτηση. Και τώρα, μετά τη δωρεά της οικογένειας Κβαντ -ή αλλιώς BMW- στο κόμμα της και μετά την αποκάλυψη ότι το δεξί της χέρι ελέγχεται από την εισαγγελία για «προνομιούχες» σχέσεις με τη Daimler, όταν η ερώτηση διατυπώνεται, ο ερωτών σπεύδει αμέσως να απαντήσει αρνητικά.
Κανείς δεν κατηγορεί τη Μέρκελ ότι λαδώνεται, ούτε καν οι πιο σκληροί της αντιπολίτευσης. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι θα έδινε παντού και πάντα μάχες υπέρ της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, ακόμη κι αν τα αφεντικά της δεν ήταν χορηγοί της Χριστιανοδημοκρατίας. «Το κάνει για το καλό της χώρας», είναι το επιχείρημα, «για τις εξαγωγές, για τις θέσεις εργασίας, για την ευημερία των επιχειρήσεων». Λες και το καλό των ανθρώπων στη Γερμανία ταυτίζεται με το καλό των επιχειρήσεων. Λες και, αν πιέζονταν οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες να φτιάξουν οχήματα με λιγότερους ρύπους, δεν θα ήταν καλό για την υγεία των Γερμανών.
Τα σκάνδαλα χρηματοδότησης των κομμάτων στη Γερμανία είναι όσο παλιά είναι και τα κόμματα. Εξαιτίας ενός τέτοιου σκανδάλου γκρεμίστηκε και ο μύθος του Χέλμουτ Κολ - και δη με τη βοήθεια της Μέρκελ.
Το τωρινό διπλό σκάνδαλο -σε αντίθεση με τα παλαιότερα- είναι τουλάχιστον νομότυπο. Η δωρεά της οικογένειας Κβαντ, 690.000 ευρώ, δημοσιεύτηκε εγκαίρως και πλήρως στην ιστοσελίδα της Βουλής, το ποσό είναι επώνυμο και εντός των ορίων. Εξίσου νόμιμη ήταν η «μετεγγραφή» του στενού συνεργάτη της Μέρκελ, Έκι φον Κλέντεν, από την καγκελαρία στο τμήμα δημοσίων σχέσεων της Daimler. Μόνο που όλα αυτά συνέπεσαν χρονικά με τη -νικηφόρα- μάχη που έδωσε το Βερολίνο στις Βρυξέλλες για να μην περάσει η κοινοτική οδηγία που υποχρεώνει τα οχήματα που θα κυκλοφορούν στο μέλλον στους ευρωπαϊκούς δρόμους να εκλύουν λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα.
Η Μέρκελ έπαιξε τον ρόλο του συνηγόρου των γερμανικών τεσσάρων τροχών, όχι του προστάτη των πνευμόνων των Γερμανών πολιτών. Και δεν το έκανε αφιλοκερδώς, όσο κι αν κανείς δεν την κατηγορεί ότι έβαλε έστω κι ένα ευρώ στη δική της τσέπη. Το κόμμα της σχεδιάζει την πολιτική του -ενεργειακή, φορολογική, ευρωπαϊκή- με βάση τα συμφέροντα της βιομηχανίας, και η βιομηχανία από την πλευρά της φροντίζει να ενισχύει το κόμμα. Τόσο απλό...
