Του Κώστα Κάρη
Οι αποτυχίες της Ευρωπαϊκής -και της ελληνικής- μεταναστευτικής πολιτικής ομολογούνται από όλους. Όπως και η αδυναμία αποδοχής αλλαγών για να την προσαρμόσουν περισσότερο στις ανθρώπινες αξίες και στην απαίτηση αποτελεσματικότητας. Τώρα όμως απαιτούνται αλλαγές.
Η σύγκρουση αξιών εντός της πολιτικής που ακολουθείται είναι η πρώτη όψη: από τη μια η κοινή γνώμη αναστατώνεται για τους θανάτους στη θάλασσα, ακόμη και μικρών παιδιών, και από την άλλη η επίσημη θέση και οι αναλύσεις θέτουν ως πρώτο στόχο "να αναχαιτίσουμε τις στρατιές των εξαθλιωμένων μεταναστών που περνούν από τα ανατολικά -χερσαία και θαλάσσια- σύνορά μας". Μάχη συνόρων, αλλά χωρίς απώλειες. Γίνεται ; Και γιατί μιλούν για στρατιές; Υπάρχει έστω και στοιχειώδης στρατιωτική οργάνωση; Όχι. Το λένε για να ενισχύσουν την εικόνα της απειλής κατά της ακεραιότητας της χώρας, ενώ τα πραγματικά προβλήματα είναι άλλα.
Η άλλη σοβαρή όψη είναι η προοπτική. Έστω ότι αποτρέπονται οι εισβολείς στα σύνορα. Έως πότε; Πώς θα σταματήσουν να έρχονται; Η λογική απάντηση είναι αν δεν φεύγουν -ή αν δεν φεύγουν τόσοι πολλοί- από τα χωριά τους, τις πόλεις τους, τη χώρα τους. Αν δηλαδή υπάρξει εκεί ασφάλεια κοινωνική και οικονομική, δηλαδή όχι πόλεμοι και βομβαρδισμοί. Αυτή είναι η λογική θέση. Όμως, ακόμη και σοβαροί επιστήμονες φθάνουν να υποστηρίζουν και να προτάσσουν μέτρα, ενόψει τής ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε., όπως "η διακοπή των κοινοτικών ενισχύσεων προς τις χώρες προέλευσης που δεν θα επιδείξουν πνεύμα συνεργασίας στη δίωξη των δικτύων που διακινούν λαθρομετανάστες". Μα η μεταφορά πόρων προς τις χώρες προέλευσης -και άλλες μορφές βοήθειας- πρέπει να υλοποιούνται όχι σε σχέση με τα δίκτυα των διακινητών, αλλά για τη στήριξη και την ασφάλεια των ανθρώπων στους τόπους τους. Μαζί με πολιτικές πραγματικής ειρήνευσης στις χώρες προέλευσης.
Ο εγκλωβισμός όλων των πτυχών της μεταναστευτικής πολιτικής στη "μάχη των συνόρων" οδηγεί σε πολλαπλές αντιφάσεις και αδιέξοδα. Νέες πολιτικές - ο ρατσισμός μας τυφλώνει. Θα επανέλθουμε.
