Του Κώστα Κάρη
Είναι η Ελλάδα πανικόβλητη με τις καραβιές των εκατοντάδων χιλιάδων που θα μας έρθουν από τη θάλασσα να μας καταλάβουν, αλλά είναι και οι ευρωπαϊκές χώρες...
Αναμφίβολα ο έλεγχος των μεταναστευτικών ροών ήταν από τα πρώτα μελήματα -όταν μπορούσαν- και στην αρχαιότητα. Αλλά να είμαστε σε επαφή και με την πραγματικότητα. Στην Ιταλία θα βγάλουν το ναυτικό για να σώζει τους μετανάστες της Μεσογείου από τον πνιγμό. Και μετά τι θα τους κάνουν; Προ εβδομάδος στο συμβούλιο των υπουργών Εσωτερικών (αλήθεια, τι υποστήριξε ο Έλληνας;) απέρριψαν τη πρόταση της Ιταλίας για αλλαγές στο καθεστώς ασύλου. Άρα;
Το κλειδί είναι να θυμηθούμε ότι οι άνθρωποι δεν διακινδυνεύουν τη ζωή τους και αυτή της οικογένειάς τους χωρίς να υπάρχει λόγος. Δεν μιλούμε στη Μεσόγειο για μετανάστευση τύπου "εργάτες στη Γερμανία". Πρόκειται για εισροή κυρίως από τις χώρες με πολέμους και μεγάλες διαταραχές της κοινωνικής ζωής. Άρα θά 'πρεπε και να δίνεται άσυλο (και όχι οι μερικές χιλιάδες μόνο σε όλη την Ευρώπη).
Δεν υπάρχει τρόπος μακροχρόνιας παρεμπόδισης των μεταναστευτικών ροών, εκτός από τη δημιουργία κλίματος ασφάλειας στις πόλεις και τα χωριά προέλευσης, από την οικονομική ανάπτυξη που φέρνει δουλειές και αξιοπρεπές εισόδημα.
Βραχυχρόνια, επιβάλλεται η προτεραιότητα σε εκείνους που δικαιούνται άσυλο και η κατανομή του κόστους -οικονομικού και κοινωνικού- σε όλες τις ευρωπαικές χώρες. Ανθρωπιά και ευθύνη - όχι φοβίες και μεγάλα λόγια. Θυμόμαστε -και οι χριστιανοί και μη- είναι άνθρωποι;
