Στα μουγκά, μέσα στον Δεκαπενταύγουστο, ο πρωθυπουργός «κατήργησε» τον υπουργό Υγείας Β. Κικίλια αποψιλώνοντάς τον από όλες τις αρμοδιότητές του υπέρ του υφυπουργού του Β. Κοντοζαμάνη, εκτός από τα θέματα Ψυχικής Υγείας, τα οποία είχε ήδη δώσει στη νέα υφυπουργό Υγείας Ζ. Ράπτη. Είχε προηγηθεί το «πελέκημα» και άλλων πρωτοκλασάτων υπουργών.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης φόρεσε «καπέλο» στον Χρ. Σταϊκούρα τον οικογενειακό έμπιστο Θ. Σκυλακάκη προάγοντάς τον σε αναπληρωτή υπουργό, «έγδυσε» από αρμοδιότητες τον Άδ. Γεωργιάδη δίνοντάς τις στον υφυπουργό του Ν. Παπαθανάση, ενώ αφαίρεσε την κοινωνική ασφάλιση από τον Γ. Βρούτση και την ανέθεσε στον Π. Τσακλόγλου.
Ο πρωθυπουργός δεν απομάκρυνε κανέναν από τους προαναφερθένετες υπουργούς, απλώς τους… συρρίκνωσε.
Είναι προφανείς και οι λόγοι για τους οποίους δεν τους αντικατέστησε. Αφενός τους θέλει για «μπροστινούς» ή δεν συναινεί ο Σαμαράς στην απομάκρυνσή τους και αφετέρου η απομάκρυνση, π.χ., του υπουργού Υγείας εν μέσω πανδημίας θα συνιστούσε παραδοχή αποτυχίας στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, κάτι που με τη σειρά του θα επέστρεφε μπούμερανγκ στο Μαξίμου.
Είναι όμως απορίας άξιον γιατί οι ίδιοι οι συρρικνωθέντες υπουργοί δεν έχουν την ευθιξία να παραιτηθούν.
Τα έβαλαν κάτω και είπανε: ας έχω τον τίτλο και την παράτα κι ας είμαι «πουκάμισο αδειανό»;
Το ότι θα χρεώνονται (διότι το credit, όπως έχουμε δει, πάει πάντα στον πρωθυπουργό) επιλογές που δεν είναι δικές τους δεν τους ανησυχεί;
Έτσι έχουμε καταλήξει με μια κυβέρνηση λίγο «Hotel California». Μπαίνεις, αλλά δεν βγαίνεις.
