Του Σχολιαστικού
Για τις διαδηλώσεις.
Να ξεκινήσουμε από κάτι απλό. Η Ν.Δ., που κόπτεται για τη νομιμότητα στους δρόμους, δεν συζητάει καν να φοράνε οι αστυνομικοί διακριτικά με τα στοιχεία τους, όπως συμβαίνει σε όλες τις κανονικές χώρες του κόσμου.
Πάμε στα πιο σοβαρά. Τι πραγματικά θέλει να κάνει η Ν.Δ. με το νομοσχέδιο.
Ο Τσίπρας στη Βουλή έφερε ένα παράδειγμα. Γίνεται μια διαδήλωση ΑμεΑ στο Σύνταγμα. Και εμφανίζονται κάποιοι βαλτοί και τα σπάνε. Τι θα κάνετε, θα παραπέμψετε τους ΑμεΑ ως υπεύθυνους κατά τον νόμο σας;
Η απάντηση είναι όχι. Δεν θα τους παραπέμψουν. Γιατί αν κάνουν κάτι τέτοιο, θα τους κράξει όλος ο κόσμος και θα έχουν σοβαρό πολιτικό κόστος.
Τον νόμο θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν εκεί που τους συμφέρει. Κι αυτό είναι που τους καθιστά έκπτωτους. Γιατί οι νόμοι είναι για όλους. Δεν είναι για εκεί που συμφέρει την κυβέρνηση.
Τι επιδιώκει η κυβέρνηση. Πρώτον, να στριμώξει τα συνδικάτα. Γιατί αυτά είναι τα πρώτα που θα κατεβούν στον δρόμο. Με κινητοποιήσεις μικρές ή μεγάλες.
Κι επειδή η κυβέρνηση ξέρει ότι αυτό θα συμβεί, δημιουργεί ήδη το αφήγημα: να, από τη μία είναι αυτοί που θέλουν να κλείνουν τους δρόμους. Κι από την άλλη είστε όλοι εσείς που έχετε τα προβλήματά σας και δεν σας αφήνουν να πάτε και στις δουλειές σας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τους πρώτους. Η κυβέρνηση είναι με όλους εσάς. Αυτό.
Το δεύτερο που θέλει να κάνει η κυβέρνηση είναι να σφίξει το λουρί στους αριστερούς και τους αριστεριστές με τις διατάξεις για απαγόρευση συνάθροισης.
Δεν το κάνει γιατί φοβάται αυτόν τον χώρο. Το κάνει γιατί, σφίγγοντας τα λουριά στους αριστερούς που διαδηλώνουν, κερδίζει στο δικό της συντηρητικό κοινό.
Οχι ότι οι αριστεροί θα μασήσουν. Απλά, θα ξεκινήσει ξανά μια συζήτηση από την οποία θα προσπαθήσουν και πάλι να εκθέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Να, αυτοί θέλουν μπάχαλα και σπασίματα, ενώ εμείς προσπαθούμε να προστατεύσουμε την ήρεμη κοινωνική ζωή στην πόλη.
Μάλλον μέχρι εκεί φτάνει η πολιτική τους στόχευση. Γιατί οι μεγάλες και μαζικές διαδηλώσεις αφορούν συσχετισμούς δυνάμεων. Και οι συσχετισμοί δυνάμεων δεν καθορίζονται με νόμο.
Τα τεχνικά θέματα του νομοσχεδίου έχουν αποσαφηνιστεί. Ναι, είναι θετικό να μην κλείνει ο δρόμος από 50 άτομα, αλλά το νομοσχέδιο δεν έχει όλες αυτές τις διατάξεις για να μην μπορούν 50 άτομα να κατεβούν από το πεζοδρόμιο στον δρόμο. Πάει πιο μακριά.
Το να διαδηλώνεις είναι νόμιμο. Το να σπας βιτρίνες είναι παράνομο. Το νομοσχέδιο καθιστά κάποιον που ασκεί ένα νόμιμο δικαίωμα υπεύθυνο για πράξεις που κάνει κάποιος παράνομος.
Αλλιώς να απαγορέψουν και τα ποδόσφαιρα.
Υπεύθυνοι για την εφαρμογή του νόμου και την τήρηση της τάξης είναι η αστυνομία και οι εισαγγελείς. Το να καθιστάς πολίτες υπεύθυνους για την εφαρμογή της τάξης και την τήρηση του νόμου είναι παράνομο.
Ας πούμε, για τα επεισόδια που έγιναν στο Σύνταγμα μετά το συλλαλητήριο για το μακεδονικό ποιος θα έπρεπε να αντιμετωπίσει ποινικές ευθύνες κατά την άποψη του Χρυσοχοΐδη;
Επίσης, ισχυρίζονται πως στην απαγόρευση θα συναινεί και ο εισαγγελέας Πρωτοδικών κι ότι αυτό είναι εγγύηση νομιμότητας.
Θα πηγαίνει δηλαδή στον εισαγγελέα Πρωτοδικών αίτημα της αστυνομίας για απαγόρευση συνάθροισης και ο εισαγγελέας Πρωτοδικών θα λέει «όχι, να γίνει»; Κοροϊδευόμαστε;
Κι έχουν και μια περίεργη διάταξη που λέει ότι αν ο εισαγγελέας δεν απαντήσει εντός 24ώρου, θεωρείται ότι συναινεί στην απαγόρευση.
Τι μυστήρια είν’ αυτά; Γιατί να μην απαντήσει εντός 24ωρου ο εισαγγελέας; Η δουλειά του δεν είναι;
Αυτά πάνω - κάτω για τον νόμο. Η παράπλευρη απώλεια ήταν ο Γεραπετρίτης.
Γιατί του φέρανε ένα βιβλίο ερμηνείας του συντάγματος που έχει εκδοθεί υπό την επιμέλειά του, όπου αναφέρει μέσα τα πάντα όλα για την προστασία του δικαιώματος του συνέρχεσθαι.
Ο ίδιος λέει ότι το συγκεκριμένο το έχει γράψει άλλος κι αυτός δεν έχει ευθύνη.
Αλλά δεν του είπε κανείς ότι έχει ευθύνη. Αν συμφωνεί ή διαφωνεί μ’ αυτό που μπήκε στο βιβλίο του ρωτήθηκε. Και φυσικά δεν απάντησε.
Εμείς ανοίξαμε ένα βιβλίο που λέει απέξω Γεραπετρίτης και διαβάσαμε ότι το σύνταγμα δεν μπορεί να επιτρέψει απαγόρευση συναθροίσεων. Συμφωνεί ο Γεραπετρίτης ή όχι;
Δεν είπε. Προτίμησε να βάλει τις φωνές.
Γιατί φοβάται ότι αν υπερασπιστεί επιστημονικά αυτό που κάνει ως πολιτικός, δεν θα μπορέσει να ξανασταθεί σε πανεπιστήμιο.
Ο σχολαστικός
