Του Νίκου Τόσκα*
Ακούμε απόψεις για τα οργανωτικά, τη συμμετοχή νέων μελών και την ενεργοποίηση παλαιών, τη συγκρότηση νέων οργανώσεων σε εργασιακούς χώρους, καθώς και άλλα ζητήματα, τα οποία με καλή πρόθεση συνήθως τίθενται. Είναι όμως τα οργανωτικά ένα αυτόνομο οικοδόμημα ή είναι το υπερώο, το οποίο χωρίς τους κάτω ορόφους και τα θεμέλια δεν στέκεται;
Είναι γνωστό ότι τα οργανωτικά χρησιμοποιήθηκαν ιστορικά για να διευκολύνουν τη μία ή την άλλη προσέγγιση. Ήταν το καλυμμένο μονοπάτι των ιδεολογικών τάσεων. Εκείνων που υπάρχουν, και αλίμονο αν δεν υπήρχαν, αρκεί να οδηγούν όλες στον ίδιο σκοπό. Αυτό που λέγαμε "βαράμε τα σφυριά χωριστά, αλλά μαζί προχωράμε".
Είναι διαχρονικά αποδεκτό ότι δεν πρέπει να υπάρχει "αδιαπέραστο χώρισμα ανάμεσα στον ταξικά συνειδητό πυρήνα που βρίσκεται ήδη στο κόμμα και το άμεσο λαϊκό περιβάλλον του που βρίσκεται εκτός κόμματος", για να θυμηθούμε τα λόγια της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Συμπλήρωνε δε ότι "η αυτοπειθαρχία είναι μια τάση που γίνεται πραγματικότητα με την εξέλιξη και την πολιτική μόρφωση στην πορεία της πάλης".
Δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα έτοιμα. Οι οργανώσεις ενός προοδευτικού κόμματος δεν είναι άδεια κουτιά, που τα γεμίζεις με κόσμο και την ημέρα των εκλογών τα ανοίγεις και τους δίνεις εντολές. Είναι κέντρα διαλόγου, σκέψης, αντιρρήσεων, πολιτικής αντιπαλότητας, ζύμωσης και θέλουν κεντρική κατεύθυνση. Ούτε πλαδαρές ούτε μαριονέτες. Δεν υπάρχει πράξη χωρίς θεωρία, δεν υπάρχει οργάνωση χωρίς στόχευση ιδεολογική και πολιτική και όπου υπάρχει θα είναι ισχνή και λίγα θα είναι τα ψωμιά της.
Τα τείχη της Ιεριχούς δεν πέφτουν με σαλπίσματα
Σε ορισμένους κύκλους της δικής μας πλευράς κυριαρχεί ένας συνδυασμός ιδεαλιστικής αντίληψης και παθητικότητας που περισσότερο μοιάζει με τη χριστιανική ηθική και που αρνείται τον καθοριστικό ρόλο της παραγωγής, αλλά και της δίκαιης διανομής, είτε περνάει την αντίληψη του ώριμου φρούτου και της ομαλής εξελικτικής πορείας που τάχαμου οδηγεί αναπόφευκτα στον σοσιαλισμό, αλλά στην πραγματικότητα επιβάλλει την αναμονή της εξουσίας, η οποία ελαχιστοποιεί τον ρόλο του υποκειμενικού παράγοντα.
Κάποιοι άλλοι δεν βλέπουν την αναγκαιότητα μιας πορείας δράσης με το εργατικό κίνημα (με τη σημερινή του ευρύτερη μορφή) επικεφαλής και οδηγούνται σε μια υπεκφυγή και παθητικότητα, που ερμηνεύει και δικαιολογεί τις εξελίξεις και τους κοινωνικούς αγώνες αντί να τους καθοδηγεί μέχρι τη φάση της αλλαγής των πραγμάτων.
Διαλέγουν τη λογική της μικρότερης αντίστασης προς την εξουσία, αντί να χρησιμοποιούν κάθε στιγμή τη δύναμη που διαθέτουν και να επιβάλλουν τη δική τους γραμμή της προόδου πάνω στην ασθενή γραμμή ή στον ασθενή κρίκο του αντιπάλου. Εκεί που θα έπρεπε να βγάλουν το σπαθί από το θηκάρι, παρακαλούν για μετριοπάθεια. Προσπαθούν να ρίξουν τα τείχη της Ιεριχούς με σαλπίσματα. Εκεί που θα έπρεπε να διατάξουν επίθεση, φοβούνται τις απώλειες και μουρμουρίζουν οπισθοχώρηση. Και αυτό γίνεται σε κάθε αντίπαλο, εσωτερικό και εξωτερικό. Μετρούν τα πάντα με οικονομικά κριτήρια και τον φόβο.
«Μεταδοτικές» είναι και οι ανισότητες
Η τελευταία πανδημία δείχνει ότι η ανθρωπότητα δεν μπορεί να ζήσει με κύριο στόχο το κέρδος. Δεν μπορεί χωρίς σταθερότητα και σίγουρες υπηρεσίες που παρέχουν οι κρατικές / κοινωνικές δομές, δεν μπορεί χωρίς δεσμούς ενιαίων συμφερόντων των πολλών, δεν μπορεί χωρίς προστασία από το αναπάντεχο. Και εκτός από τις ασθένειες είναι "μεταδοτικές" και η φτώχεια και οι ανισότητες και οι οικονομικές κρίσεις.
Ο Αλέξης Τσίπρας, μια αδιαμφισβήτητη ηγετική προσωπικότητα, μπορεί να ηγηθεί ενός προοδευτικού δημοκρατικού μετώπου με σαφείς αιχμές στη μείωση των ανισοτήτων, τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, την αναχαίτιση των αντιδημοκρατικών και αντεργατικών κυβερνητικών μεθοδεύσεων, αρκεί να μην αναγκάζεται κάθε τόσο να σκουπίζει τα λάθη άλλων και να κάνει ο ίδιος σαφή τη στόχευση στα παραπάνω.
Και θα υποστηριχτεί σε αυτή την πορεία από ένα κίνημα που δεν αποτελείται, όπως παλιά, μόνο από τον βιομηχανικό εργάτη, αλλά περιλαμβάνει με μορφή πολλαπλών στρώσεων: από τον μεροκαματιάρη, τον εργάτη, τον υπάλληλο, τον αυτοαπασχολούμενο, τον μικρομαγαζάτορα, μέχρι τον χειριστή υπολογιστή και τον οργανικό διανοούμενο.
Η ενότητα εντός κόμματος, αλλά και η αυθόρμητη προσέλκυση των εργαζομένων δημοκρατικών πολιτών, μπορεί να γίνει με κατευθυντήριες ταξικές γραμμές.
Οι ανάγκες των καιρών δείχνουν τον δρόμο.
Ο ταξικός προσανατολισμός θα δημιουργήσει ενότητα, όχι μια πλαδαρή οργάνωση.
* Ο Νίκος Τόσκας είναι υποστράτηγος ε.α., πρώην αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, αρμόδιος για θέματα Προστασίας του Πολίτη
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
