Του Αλκη Ρήγου*
Ιππίας: Όλο τα ίδια και τα ίδια μας λες, Σωκράτη
Σωκράτης: Κάτι χειρότερο, Ιππία, λέω τα ίδια για τα ίδια πάντα πράγματα
Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναπιάνει συλλογικά το νήμα της ανασυγκρότησής του στην πορεία προς το 3ο Συνέδριο, επανέρχονται στην επικαιρότητα του εσωκομματικού διαλόγου και μια σειρά παρωχημένες αντιλήψεις, όπως αναλυτικά τις παρέθεσαν οι σ. Γιατζόγλου και Κατσαρός στην "Αυγή" της Κυριακής της 28ης Ιουνίου, με το κείμενο των οποίων συμφωνώ.
Εκείνο που θα ήθελα να προσθέσω και το οποίο θα τόνιζα, αν μου δινόταν ο λόγος στη συνεδρίαση της ΚΕΑ, είναι η άμεση ανάγκη να νιώσουμε όλοι και όλες που μετέχουμε σε τούτο το ανανεωτικό ριζοσπαστικό αριστερό εγχείρημα συν-διαμορφωτές των επιλογών μας και όχι θεατές προειλημμένων αποφάσεων, οι οποίες, αφού διαχυθούν και εδραιωθούν στον κυρίαρχο λόγο μας, έρχονται ορισμένες από αυτές για τυπική επικύρωση σε κάποιο συλλογικό όργανο.
Τελευταίο παράδειγμα η ένταξη μέσα στην πολιτική απόφαση της ΚΕΑ -και μάλιστα με μια... "ιδιότυπη ψηφοφορία"!- της αλλαγής του τίτλου του κόμματος που θα χρησιμοποιείται από εδώ κι εμπρός και απλώς... θα επικυρωθεί στο συνέδριο, όποτε αυτό γίνει.
Το πρόβλημα δεν είναι αν συμφωνούμε με τον νέο τίτλο ή όχι. Αν από εκλογικό σχήμα, όπου το κόμμα συμμάχησε με διάφορες "προσωπικότητες" και πολιτικές συλλογικότητες του σοσιαλδημοκρατικού χώρου στις τελευταίες εκλογές, μετατρέπεται σε κομματική ονομασία, παρά τη νοηματική αντίφαση που περιέχουν οι όροι κόμμα και συμμαχία.
Το πρόβλημα αφορά κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Αφορά την ουσία της εσωκομματικής δημοκρατίας μας.
Ο τίτλος ενός κόμματος αποφασίζεται σε συνέδριο έπειτα από προσυνεδριακό διάλογο, και από κανένα άλλο όργανο, πολύ περισσότερο από ένα μη κομματικό άτυπο όργανο όπως η ΚΕΑ, που φαίνεται να έχει υποκαταστήσει την Κ.Ε. του κόμματος.
Η εσωκομματική δημοκρατία
Δεν μπορεί να επαγγέλλεσαι τον δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό, να υπερασπίζεσαι τη δημοκρατία και τα δικαιώματα -όλα τα δικαιώματα, χωρίς ιεραρχήσεις και εξαιρέσεις- στην κοινωνία και την κεντρική πολιτική σκηνή και να μην τα σέβεσαι στην εσωκομματική ζωή, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις σου!
Βέβαια, στην Ιστορία της Αριστεράς η καουτσκική παράδοση περί φωτισμένης ηγεσίας, που καθοδηγεί τις μάζες που δεν μπορούν μόνες τους μέσα από τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες να αποκτούν ταξική συνείδηση, πιστός οπαδός της οποίας υπήρξε ο Λένιν, στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου μπλανκισμού, που τον διέκρινε σε όλη την πορεία του. Αντίληψη για την οποία τον επέκρινε η Λούξεμπουργκ ήδη από το... 1903 στην κριτική της για τα "Οργανωτικά προβλήματα της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας".
Αυτή την κυρίαρχη αντίληψη και στα δύο αριστερά ρεύματα επιχειρήσαμε να ανατρέψουμε με την απόφαση του 2ου Συνεδρίου μας "Για ένα κόμμα ενεργών πολιτών. Έκφραση αγωνιών και ελπίδων της κοινωνίας". Απόφαση που αγνοήθηκε τελείως στην πορεία μας μετατρέποντας το κόμμα, από σύνολο ενεργών αριστερών πολιτών, στην καλύτερη περίπτωση σε εκλογικό μηχανισμό.
Οι προσπάθειες ανατροπής αυτής της πορείας αποδείχθηκαν μάταιες, παρά τη σχετική απόφαση της Κ.Ε. για συζήτηση της κατάστασης του κόμματος, που έμεινε επίσης στα χαρτιά.
Σε μια συγκυρία που ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός συνειδητά υποβαθμίζει, μέχρι εξαφάνισης, κάθε έννοια συλλογικότητας, μετατρέποντας την ουσία της δημοκρατίας σε πολιτικό παίγνιο, ωθώντας τους πολίτες σε παθητική στάση, αποδοχής ή άρνησης αυτής της πραγματικότητας, η Αριστερά δεν αρκεί να διακηρύσσει την ανάγκη μιας πλατιάς κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας που θα αναμετρηθεί με τον ανελεύθερο κυνικό αυταρχισμό της Δεξιάς. Οφείλει να αποδεικνύει και στην εσωκομματική της ζωή ότι υπηρετεί πρωταρχικά τη δημοκρατία.
Μια νέα συμμετοχική συλλογικότητα
Μόνο ξαναδίνοντας νόημα στην καθημερινή μας πράξη στο αξιακό περιεχόμενο των ιδεολογικοπολιτικών δημοκρατικών μας προταγμάτων για ένα κόμμα συλλογικό διανοούμενο, με ισότιμα και συνυπεύθυνα σε όλα τα επίπεδα τα μέλη του και ανοιχτό στα προβλήματα και τις αντιφάσεις της εποχής, μπορεί να μιλήσει και πάλι με τους χιλιάδες συμπολίτες -κυρίως των νεότερων γενεών-, να έρθει σε συμπόρευση με τα πολιτισμικά, οικολογικά, κοινωνικά κύτταρα και δίκτυα αλληλεγγύης, σεβόμενο τις οργανωτικές τους δομές και ευαισθησίες. Να δημιουργήσει όρους μιας νέας συμμετοχικής συλλογικότητας. Ενός νέου "εμείς", που δεν θα πνίγει την ατομικότητα.
Ο προσωποκεντρικός παραγοντισμός -όσο ναρκισσιστικά γοητευτικός και αν είναι- δεν έχει σχέση με τη δική μας Αριστερά. Μια Αριστερά που ανιχνεύει διεισδυτικά στις αποφάσεις της τα σημερινά ανελεύθερα, αλλοτριωτικά και έντονα εκμεταλλευτικά φαινόμενα οφείλει, στην πορεία προς το συνέδριό της, να υπερβεί στην καθημερινή λειτουργία της μια σειρά τέτοιου είδους αρνητικά φαινόμενα για να οικοδομήσει σε στέρεες βάσεις ένα αριστερό κοινωνικό μπλοκ αμφίπλευρης διεύρυνσης, με ισότιμα και συνυπεύθυνα παλιά και νέα μέλη. Με τις οργανώσεις της να είναι κόμμα στον χώρο τους, με τα μέλη τους χρεωμένα συγκεκριμένες υπευθυνότητες ανάλογα με τις επαγγελματικές τους λειτουργίες και ευαισθησίες.
Για να νιώθουμε όλοι και όλες εκφραστές του οράματος -όχι απλώς επιστροφής στην κυβέρνηση-, αλλά μιας ριζοσπαστικής, δημοκρατικής πορείας, που μέσα από μικρές και μεγαλύτερες ρήξεις μέσα και έξω από τους θεσμούς θα ανοίγει τον δρόμο σ’ ένα κοινωνικά δίκαιο αύριο.
* Ο Άλκης Ρήγος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
