Του Αλέξανδρου Αποστόλου Κολμανιώτη*
Η οργή που είχε παραχθεί από τον συστηματικό ρατσισμό και τη γενικότερη αποτυχία του αμερικανικού κράτους πρόνοιας σιγόβραζε, καιρό τώρα, μέσα σε κάθε Αμερικανό πολίτη αναμένοντας τη σπίθα που θα την ανατίναζε προς όλες τις κατευθύνσεις. Όταν λοιπόν η ασφυξία της εξουσιομανίας και μισαλλοδοξίας δολοφόνησε τον άμαχο Τζορτζ Φλόιντ, αυτή η σπίθα άναψε... Μέσα όμως από το αναμενόμενο χάος, τις κραυγές, τις πέτρες, τα δακρυγόνα και τις φλόγες ξεπρόβαλε ένα κοινωνικό πείραμα που μπορεί να ανανεώσει τη δεξαμενή ελπίδας για μια καλύτερη ζωή. Μιλάω, φυσικά, για τη δημιουργία της Αυτόνομης Ζώνης του Κάπιτολ Χιλ - όπως την αποκαλούν οι διαδηλωτές. Μια έκταση έξι οικοδομικών τετραγώνων, στο κέντρο του Σιάτλ, όπου. ύστερα από οχτώ ημέρες εντάσεων μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών, το Αστυνομικό Σώμα αναγκάστηκε να εκκενώσει το ανατολικό του τμήμα, αφήνοντας την περιοχή υπό τον έλεγχο των διαδηλωτών.
Εδώ και δύο εβδομάδες η αυτόνομη ζώνη θυμίζει περιγραφές της απελευθερωμένης Βαρκελώνης του Όργουελ, στις αρχές του Ισπανικού Εμφυλίου. Οι διαδηλωτές έχουν περιφράξει με οδοφράγματα την περιοχή και εντός της έχουν αναθεωρήσει τη μοντέρνα κοινωνική πραγματικότητα. Δίχως την παρουσία σωμάτων ασφαλείας και αστυνομικών, όχι απλώς δεν ξέσπασε ταραχή, αντιθέτως, για πρώτη φορά ύστερα από πολλές ημέρες, επήλθε η ειρήνη και μια πρωτοφανής αδελφοσύνη. Οι άνθρωποι άφησαν το πνεύμα τους να οργιάσει, εξωτερικεύοντας καλλιτεχνικά την αγανάκτησή τους. Δρόμοι και τοίχοι καλύφθηκαν από πολύχρωμες ζωγραφιές και συνθήματα όπως: “Οι Μαύρες Ζωές Μετράνε” (Black Lives Matter) ή “Υποχρηματοδοτήστε την Αστυνομία” (Defund Police). Σε κάθε γωνιά, ομάδες ατόμων τραγουδούν και χορεύουν παίζοντας ζωντανή μουσική ή διαβάζουν ποίηση, λογοτεχνία και πολιτική φιλοσοφία ή προβάλλουν και παρακολουθούν ταινίες με κεντρική θεματολογία την καταπίεση των Αφροαμερικανών. Οι πράσινες εκτάσεις του πάρκου Καρλ Άντερσον μετατράπηκαν σε κοινοτικούς κήπους λαχανικών, περιτριγυρισμένους από διάσπαρτες σκηνές διαδηλωτών και αστέγων. Ενώ, από νεοστημένα κιόσκια, μια πληθώρα εθελοντών διανέμει σε όλους αγαθά που το αμερικανικό κράτος ποτέ δεν μπόρεσε να προσφέρει: δωρεάν φαΐ, δωρεάν νερό, ρούχα και πρώτες βοήθειες. Όσον αφορά τα εγχώρια κτήρια και μαγαζιά, ορισμένα συνεχίζουν να λειτουργούν, ενώ άλλα έχουν μετατραπεί σε σημεία συνεδρίασης και συζήτησης σχετικά με το απρόβλεπτο μέλλον ενός πειράματος βαθύτατα επικίνδυνου για το σημερινό κατεστημένο.
Παρά τις απειλές τού Προέδρου Τραμπ και τις δηλώσεις του δημάρχου για ανάκτηση της περιοχής την ερχόμενη Δευτέρα, η Αυτόνομη Ζώνη του Κάπιτολ Χιλ παραμένει ζωντανό παράδειγμα ότι η ζωή δίχως αστυνομοκρατία και πολιτικούς ηγέτες είναι εφικτή. Οι άνθρωποι περιφέρονται, δημιουργούν, γλεντάνε, εργάζονται και διαδηλώνουν ελεύθερα, συμβιώνοντας χωρίς τον βούρδουλα της κρατικής βίας. Το αίτημά τους για υποχρηματοδότηση της αστυνομίας και επένδυση στην κοινότητα φαίνεται πλέον πιο λογικό και ρεαλιστικό από ποτέ. Διότι, εντός ολίγων ημερών, ένας νέος κοινοτικός τρόπος συνύπαρξης, στην καρδιά ενός κρατιδίου της πιο αντι-σοσιαλιστικής χώρας του κόσμου, αναπτύχθηκε για να στοιχειώσει τη σημερινή μαραζωμένη και καταπιεστική πραγματικότητα.
* O Αλέξανδρος Αποστόλου Κολμανιώτης είναι φοιτητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Έξιτερ
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
